We trapten af met Jawat! Maar de rest van Nederland zat af te trappen bij PSV-Fenerbanje of Fenerbancje of Fenerbantje of hoe je die Turken ook spelt en dus was de zaal ook bij Club 3VOOR12 een paar minuten voor aanvang van het optreden van de sympathieke rapper angstwekkend leeg. Een fel fluitsignaal van uw gastheer deed de laatste twijfelaars uit het café de zaal instromen en daarmee hadden Jawat! en JaBo tenminste enig publiek. En dat publiek kreeg een uiterst interessant vraaggesprek te horen met de in Den Haag geboren, in de getto's van Zwolle opgegroeide, en tegenwoordig vanuit Amsterdam opererende rapper. Openhartig, grappig en zelfbewust maar niet arrogant. Jawat! bleek eindelijk weer eens een rapper op de Club 3VOOR12-bank te zijn die echt wat te melden had. Dat uw gastheer zijn album Ut Zwarte Aap 'stichtelijk en opvoedend' noemde, deerde hem niet in het minst. Hier zat een man met een boodschap, en met voldoende innerlijke kracht om die boodschap over te brengen. 'Respek!' zou Ali G. zeggen. Nog meer 'respek' kregen we toen Jawat! in zijn dooie eentje het podium betrad. Zijn vaste DJ moest 'studeren' (!) en Jawat! bediende dus zelf maar een cd-speler met backing tracks. Maar hij deed zijn bijnaam 'De Batterij' eer aan, in hoog tempo vuurde hij zijn straffe rijm af op een wat verbluft 3VOOR12-publiek, die het maar moeilijk deinen vonden op de soms bizarre beats van Dion, Delic en Kubus. Maar Jawat! versaagde niet en wist in een sober 'Zo Alleen' zelfs de kippenvelspieren te activeren -in ieder geval die van uw gastheer. Toen was het de beurt aan Two Cow Garage, drie langharige jongens uit Columbus, Ohio, die doen in vette-zonder-franje-rock met een vleugje country. "Plaats ons maar ergens tussen John Prine en Nirvana", vertelde bassist Shane. Verder bleek uit het interview vooral dat de mannen van 'knallen' houden als het om spelen en optreden gaat. Die uitspraak bleek niet uit de lucht gegrepen; Two Cow Garage beukte er vanaf het eerste nummer vol in. Zanger/gitarist Micoh speelde en sprong alsof hij twee liter Spaanse Vlieg door zijn tequila had gemengd en ook bassist/zanger Shane speelde alsof hij in een vol Paradiso op het podium stond. Dat hun muziek nogal gedateerd aandeed werd hen vanwege hun inzet onmiddellijk vergeten. Hier stond een Rock-Garage waar je niet om heen kon, zelfs niet met Twee Koeien. En de lacherigheid die de zaal nog enigszins beving toen TCG zich -op onze instigatie overigens- vergreep aan Dat Ene Nummer van Nirvana (het was per slot van rekening 90s Request Week op 3FM, nietwaar?) verdween al snel toen TCG vol aanzette voor een eindspurt waarbij fraaie a capella kroegzang en snoeihard gitaargeweld perfect werden afgewisseld. Respek! Nog meer 'respek' tenslotte verdient het Amsterdamse poptrio SallySkunk voor hun debuut-cd Love Is Boring, die bolstaat van pure popliedjes, die op een geraffineerde wijze springerig en dwars zijn gemaakt. Dat debuut, en het feit dat uw gastheer jarenlang gestalkt was door de leden van SS, hadden er voor gezorgd dat zij aan de vooravond van hun toertje door Nederland in de Club aantraden. Nu was Le Question Du Jambon of SallySkunk één en ander live konden waarmaken. Maar eerst moest er plaats worden genomen op de JaBo-martelbank. Uit het interview kwam niet heel veel soeps, vooral door tussenkomsten van de olijke drummer Jeroen, maar dat zullen de zenuwen zijn geweest. Het verhaal van drie vrienden die al tien jaar lang werken aan hun droom was in ieder geval wel fraai verwoord door zanger/gitarist Dries. Toen SallySkunk daarna het podium betrad en het nummer Just Fine (tevens het beste nummer van hun plaat) losbarstte, leek het even of we de Nederlandse Das Pop hadden ontdekt. Het nog vrij massaal aanwezige publiek werd daarna verrast door een fijne cover van Supergrass' Pumping On Your Stereo (het was tenslotte 90s Request etc.) en toen zette toch een langzame glijvlucht in, in ieder geval op de radio. Waar het aan lag, was moeilijk te zeggen (aan inzet en enthousiasme in ieder geval niet) maar SallySkunk is er nog niet helemaal. Start Again en het lang uitgesponnen Blue Time kregen live niet de kracht en het gevoel mee wat ze op plaat wel hebben. En daar wringt hem de schoen: als je zo'n bijzondere plaat maakt moet je het om te beginnen live waar kunnen maken en er ten tweede eigenlijk nog boven uitstijgen. Dat eerste deed SallySkunk net, dat tweede zeker niet. Maar wie weet zijn ze aan het eind van hun toer zo geolied dat ze alsnog je bek doen openvallen - dus gaat dat checken in den lande.