Kim Tuin, zesendertig jaar oud en directeur van boekingskantoor Barkers, kreeg de liefde voor muziek met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten. Haar ouders waren altijd al met muziek bezig: niet professioneel, maar wel als liefhebber. Ze hadden altijd een brede smaak en die weerklonk de hele dag in huize Tuin. Op jonge leeftijd kreeg dochter Tuin een walkman en pa nam vaak cassettebandjes voor haar mee. Maar vooral haar broer was van grote invloed op haar muzikale ontwikkeling: “Hij was een jaar ouder en kwam steeds met iets nieuws thuis.” Echt gegrepen werd ze voor het eerst door electro beat, de begintijd van de hiphop en breakdance.
Haar vader was kapper, maar vooral ook een levensgenieter en eigenlijk nooit thuis. Toen ze twee was, vertrok hij voorgoed. Haar ouders uit elkaar, waarna haar moeder alleen voor de kinderen moest zorgen. Tuin: “Mijn moeder was een feestbeest, ze hield van lol trappen. Later kreeg ze helaas MS, ik denk dat ze het anders wellicht nog steeds zou doen, misschien wel naar mijn feesten zou komen.” Het feesthuis was niet een non-stop feest voor Tuin zelf: “Het was niet altijd een rustige fijne of geborgen plek. Op mijn veertiende besloot ik daarom ook - net als mijn broer een jaar eerder - uit huis te gaan, omdat ik het niet meer trok.”
Maar juist op dat moment werd bij haar moeder MS geconstateerd. Tuin: “Daardoor voelde ik me ook weer schuldig omdat ik haar in de steek liet. Ik ging ook vaak op bezoek, om voor haar te koken bijvoorbeeld.” Het schuldgevoel vertaalde zich rond haar twintigste in woede: “Ik heb het toen teruggekoppeld. Misschien niet altijd even goed, maar we hebben het wel uitgepraat voor zover dat ging.”
“Ik had zelf ook niet door hoe heftig het was. Dat kwam later pas, het besef dat ik toch veel angsten had en een ontzettend doorzettingsvermogen nodig had om mijn weg te kunnen vinden. Ik ben nu gelukkiger dan vroeger.” Daarmee is ook de berusting bij Tuin gekomen: “Ik spreek mijn moeder nog steeds heel veel. En ook de verhouding met mijn vader is goed. Wat kan ik ze ook kwalijk nemen? Ze waren nog zo jong toen ze ons kregen. En mijn moeder, die het allemaal alleen moest doen. Ik weet niet of ik het veel beter had gedaan.“