Wereldkampioen Air-guitar: “Het is geen muziek, het is een kunstvorm”

Nederlander Michael Heffels zet Nederland op de kaart van luchtgitaarland

Vroeger hadden we Jan Akkerman. De beste gitarist van de wereld. Niet lang geleden werd onze voortrekkersrol in de dance omgezet in mondiale waardering door Tiësto twee jaar op rij tot beste dj van de wereld te verkiezen. Met het winnen van de wereldkampioenschappen luchtgitaar in Finland bezorgt Michael "Destroyer" Heffels uit Roermond ons land opnieuw faam in de muziekwereld. Of toch in de clownswereld? 3VOOR12 belde met de kersverse wereldkampioen.

Nederlander Michael Heffels zet Nederland op de kaart van luchtgitaarland

Michael “Destroyer” Heffels heeft vrijdagavond 26 augustus in Finland de tiende wereldkampioenschappen luchtgitaar spelen gewonnen. Hij kreeg de felbegeerde Flying Finn, een echte gitaar van plexiglas ter waarde van 2500 euro. Op de derde plaats eindigde ook een Nederlander, Gyuri "Pelvis Fenderbender" Vergouw. Tel daarbij op dat de moeder van nummer twee ook Nederlands is en je snapt dat Nederland na afgelopen weekend het land van de luchtgitaar arrivals is. Michael Heffels, wereldkampioen luchtgitaar spelen 2005. Hij moet er zelf ook om lachen. Eerder dit jaar deed hij tijdens Motel Mozaique nog workshops (zie de video die 3VOOR12 maakte). Nu zit hij in de trein naar Hilversum voor zijn zoveelste tv-optreden. Heffels: “Hoe serieus kan een grap worden? Het acht uur-journaal, de kranten, iedereen pikt het op.” Een grap is het luchtgitaar spelen al lang niet meer. In de tien jaar dat Finland de wereldkampioenschappen nu organiseert, heeft het fenomeen om zich heen gegrepen. Ook Nederland ging ruim een jaar geleden om en organiseerde haar eigen Nederlandse kampioenschappen. In Engeland is Amanda Griffiths zelfs begonnen aan haar doctoraalstudie naar de postmoderne aspecten van het luchtgitaar spelen. En dat is niet meer dan begrijpelijk, vindt Heffels: “Natuurlijk, het is lollig. Maar het is en blijft ook entertainment en verschilt daarmee niet wezenlijk van popmuziek.” Al wil Heffels het geen popmuziek noemen: “Nee, dat is het ook weer niet. Ook geen sport. Als ik het zou moeten duiden, kom ik toch uit op een kunstvorm. Eén minuut om je publiek te vermaken, dat kan niet iedereen. Dat is de kunst van het entertainen.” Dat laatste zegt Heffels zonder cynische ondertoon. Hij meent het. Ook meent hij dat hij met zijn Daft Punk-act het luchtgitaar spelen naar een hoger plan heeft getild: “Tot nu toe bleef het hangen in rockclichés met een solootje. Mijn act, waar ook een beetje mime in zat, was iets heel anders. Het was een gok, maar de jury en het publiek vonden het fantastisch.” Ondanks de aandacht, de roem en de gewonnen gitaar ziet Heffels weinig brood in een professionele carrière als luchtgitarist. “Mijn trip naar Finland heb ik kunnen betalen dankzij sponsoring van vrienden, mijn stamkroeg en stamkapper. Het moest eigenlijk de afsluiting worden van het hele luchtgebeuren. Daarna wilde ik stoppen met optreden en alleen nog af en toe een workshop geven.” Maar dat zit er nog even niet in. Behalve opdraven voor de media moet Heffels volgend jaar zijn titel verdedigen in Finland. Veel hoop op het prolongeren van zijn titel heeft hij niet: “Ik gok dat er volgend jaar meer mime acts zullen komen. Ik maak alleen kans als ik weer iets heel nieuws kan verzinnen.” Tot die tijd heeft Nederland er een wereldkampioen bij.