Amerikanen hebben er een mooi woord voor: sophomore. Daarmee bedoelen ze het stadium dat ergens na de brugklas moet komen. Ze gebruiken het woord ook wel als het om het maken van cd’s gaat. Wij vertalen dat op zijn best met ‘dat altijd lastige tweede album’. Late Registration is de snelle opvolger van Kanye Wests The College Dropout uit 2004. Het album klinkt alsof West het met twee vingers in zijn neus heeft gemaakt. En dus allesbehalve ‘lastige tweede’ en goed genoeg om Disque Pop de La Semaine te worden. Kanye West was er vroeg bij. Nog maar net twintig jaar oud produceerde hij nummers voor Nas, Jay-Z en Ludacris. West, bouwjaar 1977, is daarbij vergeleken als rapper een laatbloeier. Het is ook niet zijn sterkste punt, maar als je debuut cd tien nominaties bij de Amerikaanse Grammy Awards krijgt, doe je blijkbaar iets goeds. Doordat West als producer hoog staat aangeschreven, heeft hij een aardige waslijst aan raptalent in zijn mobieltje zitten. En niet alleen rappers dragen hun steentje bij aan Late Registration. Heard ‘Em Say wordt netjes ‘middle of the road’ gehouden door Maroon 5 frontman Adam Levine. Ook acteur Jamie Foxx kwam tijdens de opnames langs voor een geweldige gastrol op Golddigger. En veel rappers waaronder Cam’ron, Lupe Fiasco, Common en Jay-Z, nog altijd de platenbaas van West. West is echt een vreemde vogel voor een hiphopper. Hij groeide op in Chicago; niet bepaald de bakermat van de hiphop. En druipt de sterrenstatus –goud, tatoes en chicks- bij 99 van de 100 andere hiphop albums van de artiest af, West lijkt er alles aan te doen niet in dat soort clichés te vervallen. Het lieve beertje dat op The College Dropout nog lichtelijk gedeprimeerd op de trap zat, siert ook de cover van Late Registration. Ditmaal loopt hij verwonderd de bibliotheek in. Verder in het boekje foto’s van de beer met de snoet in de boeken en wandelend door de universiteit. Gelukkig, de beer lijkt weer terug in college te zijn. Muzikaal is het album net zo afwisselend als de lijst van gastartiesten. Van gangsta beats (My Way Home), tot seventies blaxploitation (Touch The Sky) tot ronduit gladde r ‘n’b (Roses). En met jazzy geluidjes kan West ook nog uit de voeten. De hoofdmoot van het album heeft in ieder geval geweldige drums en mooie knorrende synthesizers als vaste ingrediënten. De shock van de nieuwe Kanye West is natuurlijk niet zo groot als bij het debuut. Maar voor dit sophomore album mag je evengoed stellen dat West is geslaagd met vlag en wimpel. En dat zal het beertje in de college banken van harte beamen.