Bezorgde lieden uit de burgerij vragen mij wel eens: ‘Zeg, jij schrijft toch stukjes voor Oor… ben je dan eigenlijk geen lid van een criminele organisatie?’ Mmm. Zo had ik het, gek genoeg, nog nooit bekeken, ondanks het feit dat vermeend topcriminineel De Vlieger, onze leider, zich in het verleden – zo gaat het gerucht – BEDREIGD en GEÏNTIMITEERD heeft gevoeld door medewerkers van het roemruchte blad. Mwoa. Da’s wel heel kinderachtig van een gast met een bodyguard (al blijkt die bodyguard dan weer van het koek en zopie niveau dat de vaderlandse gangstercultuur zo lachwekkend en kleurrijk maakt). Kijk, wij zitten in de muziek, en zingen wel eens mee met een top veertig plaatje, en als dan teksten als ‘if your ass get’s smoked, it’s my bullit you caught’ over onze lipjes rollen, bedenk dan wel dat dit gemompel afkomstig is van eeuwig puisterig knulletjes die op hun kamertjes plaatjes zitten te draaien tussen het rukken door. Al is het natuurlijk wel weer zo dat ook menig jong cultureel gebrandmerkt intellectueeltje in Nederland tegenwoordig zelf een 9 mm onder de oksel draagt, maar dat is weer een ander verhaal. Enfin. Het lijkt ook allemaal lulkoek achteraf. Criminele organisatie? De Vlieger heeft nu een column bij Jort Kelder, voor een vooroorlogs honorarium. Da’s pas crimineel, zeg ik als medecolumnist en immer broederlijke collega. Ik kan de burgerij dus geruststellen. Het blijkt alles slechts een kwestie van verregaande barbarij. Of, zoals je tegenwoordig kunt zeggen: typisch Hollands gefuck. Want dat zijn in dit Bananenrijk eendere krachten geworden. U raadt het al. We worden bij Oor alweer, of nog steeds, niet betaald. Nu zijn de bedragen zo ridicuul dat je er eigenlijk je platjes nog niet van onderhouden kunt, dus de leiding horen zeggen ‘dat er geen geld is’, is wel het toppunt van olijk wanbeleid of uit diepe overtuiging geboren destructiedrift. Maar daar gaat het eigenlijk al niet meer om. De fatsoensgrenzen zijn zo godververgeten ver te zoeken dat je je honkbalknuppel al in de auto hebt liggen om je centen te gaan halen. Waarom dat geziek en gesar van hogerhand ?Ik weet nu eindelijk waarom. Nadat tijdens de eerste staking een hele roedel vaste recensenten met goede redenen het blad voorgoed verliet, dachten de huidige eigenaren – een schimmig fantoom dat niet antwoordt op emails, telefoontjes, ansichtkaarten of aanmaningen, maar dat men slechts ziet wegvluchten na ongelukken als gevolg van zinloos geweld: ‘Ha, gelukt, binnen een maand hebben we het kutblad wel dood.’ Viel dat effe tegen. Er zijn gekken die altijd doorgaan, al was het maar om onze geniale bard Ramses Shaffy te eren. En dat nu, zal het Fantoom dwarszitten. Er zijn notabene kopers voor Oor. Maar het Fantoom wil niet verkopen, enkel het blad kapot maken, medewerkers en lezers beledigen en voortkabbelen op een heerlijk wanbeleid. Wat heb je dan straks op je cv staan? ‘Een instituut, waar wij nimmer een band mee hebben gehad en waarvan de culturele waarde ons nooit heeft geboeid, met volledige inzet ten gronde gericht.’ Kun je natuurlijk direct mee hogerop, naar nog vaster goed, als ik de barbarij van de Gouden Handdruk Wereld even in ogenschouw neem. Dat begrijp ik ook wel. Voor een topfunctie in het bedrijfsleven moet je tegenwoordig heel wat lijken op je geweten hebben. Maar denken dat het moedwillig ten gronde richten van Oor indruk maakt in die wereld is een vreselijke vergissing. Kijk maar naar de chef, en zijn sneue salarisje. Zelfs een vliegmaatschappij om zeep helpen is niet meer genoeg. Dus: either way folks: FUCK OFF! Steek die paar kutcenten waar ik al een jaar op zit te wachten in een taxiritje naar het Amstelhotel, maar in godsnaam FUCK OFF! Oor afmaken, brengt jullie geen roem. Ik ben ook maar een puisterig pubertje met vreemde bultjes op mijn lichaam, maar genoeg is genoeg geweest. Deze langzame verwurging van Oor door de eigenaren begint namelijk zo langzamerhand op pure lustmoord te lijken. Ze MOETEN er wel geil van worden. Anders zie ik, ondanks de opkomst van de barbarij, niet waar men de Ausdauer vandaan haalt om zolang het kussen op onze snuit te blijven drukken. Wel, ik zeg het nog maar eens tegen de leiding: No, You Cannot Come All Over My Face! O, en tenslotte, gents. Bespaar me dat briefje waarop staat geschreven: ‘You’ll Never Work In This Town Again!’ Ik weet dat ze klaarliggen. En ik krijg er nu al de slappe lach van. Zo, en nu eerst weer ‘s een hitje draaien, poe poe, hè hè. ’s Effe kijken. Mixtape Arbeidsvitaminen Oor. Lijkt me wel toepasselijk. ‘If you step outa line, I’m goin for mine!’ Damn straight.