3VOOR12 recenseert Disque Pop De La Semaine (week 45): DFA compilation #2

DFA is een keurmerk van ultieme hipheid

DFA is producers duo James Murphy en Tim Goldsworthy. Met een dansbaar retro 80’s geluid wisten ze eerder hun stempel te drukken op bijvoorbeeld de hit House Of Jealous Lovers van The Rapture. Ook de singles van Murphy’s eigen band lcd soundsystem werden door het duo op de band gezet. Het lijkt wel of DFA een keurmerk voor ultieme hipheid is geworden. De drie dubbele DFA compilation #2 is Disque Pop.

DFA is een keurmerk van ultieme hipheid

Het is de kruising van dance en punk die de producties van DFA een smoel geeft. DFA maakt dance met een scherp randje… Of beter: punk met een dance randje. En dat is een mix die het momenteel goed doet in New York. Zo goed dat DFA inmiddels een eigen label heeft en een fijn rijtje artiesten onder contract heeft. In ieder geval genoeg om voor de tweede keer een verzamel cd uit te brengen. Een driedubbele nog wel. Een verzamel cd als Disque Pop? Zijn ze gek geworden bij 3VOOR12? Welnee, want we hebben hier niet te maken met drie schijfjes vol afgelikte boterhammen, maar met een mooie compilatie van 12” singles die door de jaren heen verschenen. Nu dus lekker bij elkaar op cd’s in één hoesje en dat is wel zo makkelijk. De Noord Ierse David Holmes was er voor nodig om producers duo DFA bijeen te brengen. Holmes werkte met Mo’ Wax oprichter en UNKLE lid Tim Goldsworthy aan een album waar ook James Murphy bij betrokken was. Murphy en Goldsworthy wisselden visitekaartjes uit en hielden contact en zaten al snel weer samen in de studio. Toen zij het album Echoes van The Rapture met de hit House Of Jealous Lovers opnamen, werd DFA een keurmerk van ultieme hipheid. Ook de eigen band van Murphy, lcd soundsystem, leunt sterk op het geluid dat Murphy/Goldsworthy de muziek meegeeft. Het is denkbaar dat lcd soundsystem zonder DFA zou klinken als een retro bandje dat alleen maar flarden tekst en muziek uit de jaren 80 ‘leent’ en opnieuw naspeelt. Maar dankzij de twee doet lcd soundsystem veel meer dan dat. Losing My Edge, het negen minuut lange voorproefje van het debuutalbum dat nog altijd moet verschijnen, is daar het bewijs van. Springerige dancebeats met een knallend instrumentaal refreintje en daaroverheen de ongelikte stem van brulboei Murphy. Black Leotard Front opent het overzicht met de track Casual Friday dat zich het best laat omschrijven als een 15 minuten durende mini disco opera. De hypnotiserende groove doet denken aan die van Adolescent Sex van Japan. Vervolgens heeft DFA met vier handen aan de knoppen gedraaid bij J.O.Y., één van de dames van The Boredoms. DFA weet er wel raad mee. Ook Alabama Sunshine van The Rapture is weer zo’n lekker wild nummer in hun straatje. De tekst kennen we nog van Captain Sensible: ‘Say capain, say Wot!’ Op de eerste twee schijfjes is drie keer ruimte voor lcd soundsystem. Hun Beat Connection, waar ze steevast hun optredens mee beginnen is nu dus ook eindelijk voor het gewone volk verkrijgbaar. De derde cd is een mix van de eerste twee, aangevuld met niet eerder uitgebrachte stukjes muziek en bonusbeats. Hiervoor schakelde Goldsworthy de hulp in van Tim Sweeney, die een eigen mixshow -Beats In Space- op de New Yorkse radio heeft. Voor de hipste club dj brengt compilation #2 weinig nieuws. Maar heb je net je draaitafels de deur uitgedaan en je wilt de now-sound van New York wel eens horen, dan is dit een mooie verzameling met een lekkere bonus mix op de koop toe. Het album staat tijdelijk in de luisterpaal