Dinsdagmiddag 14.00uur. 1 dag voor de uitzending. Telefoon. Producer Nicole Cremers aan de lijn: "Ezio heeft afgezegd!". Na een lichte hartverzakking herstel ik. "Wat hebben ze voor smoes? (...) Jaja. Ik geloof er geen woord van. Zet ze maar op zwarte lijst. Dikgedrukt en cursief. Ja, ik ga een vervanger zoeken. Ik bel zo terug." Even fungeert mijn werkkamer als zenuwcentrum. Ik ruk mijn Ezio-posters van de muur, veeg het schuim van mijn mond en begin te bellen. The Seatsniffers zijn er het snelste bij; binnen vijf minuten staan onze sympathieke Belgische rockers paraat. Tuurlijk komen ze. Kijk, daar houden we van. Woensdagavond 20.00uur De manager van DAAU neemt me onder vier ogen en biedt een jaar of drie na dato zijn excuses aan voor het "onvolwassen gedrag" van zijn protegees bij een eerder Club 3voor12 optreden. Ik herinner het me weer. Waren ze stoned? Arrogant? Allebei? Zoiets. "Dat is passé", zeg ik. "Als ze vanavond dan maar op dreef zijn." 22.15uur Dat zijn de mannen. Als Buni (viool) en Han (klarinet) voor het interview aanschuiven blijkt dat ze geenszins van plan zijn in een of ander ivoren toren te blijven zitten. Geduldig en met charme beantwoorden ze de vragen, met licht ontregelende grappen tussendoor, dat wel. Maar van een gezelschap dat lang "Nur Fur Verruckte" als slogan heeft gevoerd, verwachten we niet anders. En als het viertal het podium betreedt, zien we waar ze echt voor geschapen zijn. Voor het met accordeon, klarinet, viool en cello uitvoeren van de meest schitterende "klassieke" muziek die Club 3VOOR12 in haar hele bestaan heeft aanhoord. Het is op zich al een genot om vier mensen zo geconcentreerd, zonder bladmuziek, met hoofdknikjes en oog-opslagen muziek te zien maken. Of het klassiek, avant-garde, klezmer of jazz is, maakt allang niet meer uit. Of het op 3FM past, al helemaal niet. Het is betoverend mooi. Ja, ook hun Radiohead-cover (!) 2+ 2 = 5. 23.15uur De kleedkamer van DAAU staat blauw. Van de sigaretten en wietwalm. De mannen vieren een klein feestje. En dat mag ook wel. Ik complimenteer ze met hun fabelachtige optreden. Buni staat op en geeft me een hiphop-hand en zegt met brede, veelbetekenende grijns: "Goed interview, man!" 23.20uur Seatsniffer Walter Broes op de bank. Hij slaat zich met olijke intelligentie door het interview heen en slaat mijn gespeelde verwijten van "commerciële uitverkoop" vanwege hun nieuwe, vrij gladde single, als een lastig vliegje van zich af. Ik ben zeer content dat ze op het laatste moment konden invallen en vraag om een donderend applaus. The Seatsniffers spelen alsof ze op het dorpsfeest van Stekene staan; losjes, maar geconcentreerd. En hoewel hun repertoire beslist niet vernieuwend mag worden genoemd, geworteld als het is in oeroude rock 'n roll, rhythm & blues, en zelfs ska (!?), krijgen ze toch de voeten van zelfs de hipste dansmariekes van de vloer. Hulde. 00.05uur De immense Johannes Boom van het Noord-Hollandse nederrocktrio The Shavers ploft op de Club 3VOOR12 bank. Een en al vlees, bakkebaarden en tattoos. De bank kraakt zoals hij sinds het zitten van Robert Fisher (Willard Grant Conspiracy , 125 kg) niet meer heeft gekraakt. Ik vrees voor een catastrofe. maar de bank houdt. "JE HEBT NOG TIEN MINUTEN TOT HET INTERVIEW HOOR, JOHANNES!!" schreeuw ik boven het rumoer in zijn oor. "JA MAAR DAN ZIT IK MAAR VAST" is het droogkomische antwoord. 00.15uur Johannes maakt met de andere Shavers, Cock (gitaar) en Theo De Jong (drums), oersimpele nederrock van grote nuchterheid. En van een grote poëtische schoonheid, als hoort niet iedereen die in nummers als Cor De Moordenaar, Goedkoop Hotel of Ranzig. Hun act is dat ze eigenlijk geen act hebben, maar er één zijn. Johannes staat min of meer roerloos achter de micro zijn verhalen over de zelfkant van het leven te brullen, Cock staart met halfopen mond de zaal in terwijl hij zijn licks afragt. Theo doet zijn best om Animal van The Muppets te vergeten. Al met al: een unieke band. Kan het best tot zich genomen worden op de kermis van Koedijk of Bovenkarspel. Maar was ook hier op zijn plek. 00.55uur Ik bedenk me dat de avond wel een heel hoog traditioneel rock 'n roll gehalte heeft. Gelukkig was daar DAAU als contrapunt, en zat de rest van de show voor mijn doen behoorlijk vol met hip en andere dansbare shit. En ik was maar wat blij met The Seatsniffers. Want anders had ik die mop van dat schildpadje eindelijk moeten vertellen. En dan 20 minuten lang zal moeten rekken. 01.45uur De naborrel. Altijd lastig. Wie mag blijven? We kunnen nu eenmaal niet iedereen laten blijven, hoe gezellig het ook is. Anders raken we onze horecavergunning kwijt. Onze sympathieke uitsmijter Elton maant de meeste mensen met zijn grote maar zachte hand naar buiten. The Shavers gaan aan de Jack Daniels, en ik noteer de overige bestellingen. 02.30uur Op het herentoilet doet een hele mooie dronken dame me vreemde voorstellen. Drugs? Seks? Een intense poëtische dialoog? Geen idee! De verleiding is groot, maar ik houd voet bij stuk: morgen om 11.00 vergadering, het werk gaat voor het meisje, etc. en verlaat het toilet. Voor nog 1 biertje dan. 03.00uur Thuis. Bij een staafje wierook lees ik, zoals elke dag, in bed nog even wat in de geschriften van de Dalai Lama. Daar staat: "All temptation -female or otherwise- is temporarily. Nothing can last." En met die geruststellende gedachte val ik in een diepe slaap.