Zelden is in de pophistorie zo’n mooi nummer geschreven als ‘Saint Simon’. Het doet je bijna geloven dat hét perfecte popliedje toch echt bestaat, want als er toch een band is die deze gaat schrijven, kan dit lot toch best op The Shins zijn gevallen. Het klopt gewoon allemaal. De aanstekelijke melodie waarmee het nummer onmiddellijk opent. De gevoelige koortjes. De arrangementen die op precies de juiste plaats zitten, zoals de xylofoon en de viool die speels in komen vallen. De band heeft de ene na de andere geniale ingeving op een rij gezet. Toch wijkt dit nummer helemaal af van het standaard popliedje, want van een standaard couplet/refrein opbouw is helemaal geen sprake. Wel is er sprake van een hedendaagse klassieker, prachtig gewoon. En dat prachtig geldt ook voor de andere negen nummers op Chutes Too Narrow. Voor de Amerikaanse band is dit nog maar de tweede plaat. Op het in 2001 verschenen Oh, Inverted World liet de band al horen dat ze weten wat pure pop inhoudt, getuige nummers als ‘Girl Inform Me’ en ‘Know Your Onion’. Het geluid op die plaat zit precies tussen Beatles, Beach Boys en Guided By Voices in. Het lichte lo-fi geluid is op Chutes langzaam verdwenen, maar de breekbaarheid van The Shins blijft nog altijd overeind. In de eerste plaats door het lichte stemgeluid de James Mercer, maar ook door de alomtegenwoordige melancholie. Zonder moeite gaat de band ook terug naar de minimalistische basis in ‘Pink Bullets’ (mét mondharmonica) en ‘Gone For Good’ (mét steelguitar), een nummer met die karakteristieke hoge samenzang in het refrein. Het speelplezier straalt van Chutes Too Narrow af. Het is echt niet toevallig dat het album opent met een vreugdekreet in ‘Kissing The Lipless’. Dit nummer heeft nog een rustige start maar al snel haalt Mercer het uiterste uit zijn vocalen. Dat gebeurt al helemaal gedurende ‘So Says I’, de springerige eerste single van het album. Dat nummer lijkt in een constante stroomversnelling te zitten en wekt regelmatig een glimlach op door een hoog ‘hoeoe’-geluid aan het eind van een couplet. ‘So Says I’ is ook een goed voorbeeld van de tekstuele onnavolgbaarheid van Mercer, die maar niet ophoudt met het opstapelen van woorden, waardoor zinnen elkaar eigenlijk contant overlappen en de betekenis ervan net zo ondoordringbaar als interessant wordt gemaakt. Mercer kent al een langere historie als singer/songwriter en zag het in 1997 opgerichte The Shins eerst opvallend genoeg als een sideproject. Chutes Too Narrow is net zo vreugdevol als ontroerend en klinkt net zo losjes als dat het een afgerond geheel is. Een nummer als ‘Saint Simon’ zit vol arrangementen, maar blijft toch basic en natuurlijk. Elk popliedje zit ontzettend ingenieus in elkaar, omdat het juist zo ongecompliceerd gepresenteerd wordt. Alsof ze stuk voor stuk altijd al hebben bestaan. The Shins heeft zich als band – voornamelijk dankzij de componistische gaven op Chutes Too Narrow – nu al onmisbaar gemaakt. Herfst en lente lijken opeens hand in hand te gaan. Geniet van Chutes Too Narrow in De Luisterpaal. The Shins staan half april op Motel Mozaique in Rotterdam.