In de middag gonst het reeds van het gemopper over die 'irritante' gozer van het Noorse akoestische duo Kings Of Conveniënte. Welke? Die met dat rode haar? Hoe nu? Ik ken de Noren als beschaafde en intelligente gasten en ben maar wat blij dat ze weer in de show staan. Maar inderdaad, als ik naar kleedkamer 1 ga om voor de show de hand te schudden van Erik en Erlend, ligt laatstgenoemde languit gevloerd en schudt zonder een woord te zeggen mijn hand. Erik is toeschietelijker, maar hartelijk is de sfeer niet te noemen. Gelukkig breekt tijdens het interview het ijs. Zelfs zodanig dat Erik in nauwelijks bedekte termen te kennen geeft dat de reünie van de twee singer-songwriters vandaag niet helemaal gladjes verloopt. Waarop ik vraag: 'zijn jullie eigenlijk wel vrienden?' En Erik antwoordt dat hij dat ook wel eens per ongeluk vroeg aan een bevriend stel en dat er toen een uiterst pijnlijk stilzwijgen volgde. Mede door deze ontboezeming en door de altijd al nerdy podiumpresentatie van het tweetal volgt een uiterst spannend optreden, waarbij bloedstollend mooie liedjes afgewisseld worden met stand-up comedy en interessante muzikale vergissingen. Maarrrr...wel heel boeiend. Een zeven. En voor mijn tongslippertje in de aankondiging ("Hier zijn de Queens of Convenience") een tien. A Brand uit Antwerpen en omgeving tapt uit een heel ander vaatje. Hun mooie debuut-cd bevat 12 slicke maar puntgave tracks, die het best omschreven worden als 'Blur Meets The Queens Of The Stone Age'. Dat we daar ook nog de namen van The Rubettes en Mud aan moesten toevoegen wist uw gastheer ook pas toen ze live bij ons aantraden. Want na een olijk interview betraden de vijf rockers in identieke viesgele colberts het podium en vergastten ons net alleen op een portie fijne glamrock, maar ook op uitgekiende danspasjes, en fijne koortjes. Het geheel ontbeerde nog een heftige ontlading en die ballad was misschien niet al te slim getimed, maar verder...best goed. Een zeven. Zo strak georganiseerd als A Brand was, zo los waren The Rocks, een lekker zooitje ongeregeld dat zo van de oefenruimtes van Londen is weggelopen. Totaal verbaasd over hun eigen kleine succes gooit dit vijftal eer lekker met de pet naar. Alles rammelt, behalve de ritmesectie. De songs zijn niet allemaal even sterk. Dat de band vanaf 's ochtends vijf uur al in touw en aan het bier is ook te merken. Maar zanger James maakt veel goed met zijn ludieke en vrolijke podium-act, en betrekt het publiek met een 'fuck-it' houding op onderhoudende wijze bij zijn show. We zullen zijn massaal uitgedeelde 'hugs' aan totaal onbekende mannen en vrouwen tijdens het nummer 'Tearjerker' niet licht vergeten. En die matrozenpet van de helblonde gitariste Sarah ook niet. Niet zo sensationeel, wel goed. Dus ook...een zeven. Maar bij elkaar opgeteld is dat toch al gauw 21 punten op de Schaal van 3VOOR12! En dat mag ook wel eens gezegd worden. Een toffe uitzending derhalve. Uw gastheer kon zich daarna uitgeput op het bier en de waterpijp storten. Maar daarover meer in mijn memoires (uit in 2027). Volgende week de 1 na laatste Club 3VOOR12 van dit seizoen! Met C'mon & Kypksi, Fifty Foot Combo (Gentse instro-rockers) en JR Ewing (Hectische Noorse rock).