Zo goedlachs als de overige gasten in de eerste Club 3VOOR12 waren, met spraakwater-valletjes Alex en Nick van Franz Ferdinand voorop, zo nurks en nors was Greg Dulli. Even op de kleedkamerdeur kloppen om kennis te maken. Klop klop. “GO AWAY!!” buldert de stem van de voormalig Afghaanse Pruik. Dan ziet hij mij. “O it's you.” Ja ik ben het meneer Dulli, allles naar wens? En mag ik u vragen of u op de bank een beetje rechts kunt gaan zitten, dan kan de internet-camera u goed filmen, want we zenden namelijk uit via... “I don’t give a fuck about no internet-camera’s.” Aha ik zie het. Nou dan gaan we allebei tenminste lekker relaxed het interview in, niet? 'T zal wel een kortje worden, want ik ben ook in niet zo’n beste bui vandaag. Maar ik beloof u, als u nou maar goed speelt, zal ik u later niet afzeiken in mijn verslag. En zie daar: Greg hield woord en speelde met zijn kollektief The Twilight Singers een mooie set, waarin opvallend veel ruimte voor covers (Marvin Gaye, John Coltra, Zombies) en improvisaties. Check ook de mooie Twilight Singers cd Blackberry Belle. Godzijdank waren daarna de jonge Schotse honden van Franz Ferdinand even goedaardig als speels. Ik hoefde nauwelijks een vraag te stellen of ze begonnen al met hun staarten te kwispelen. Mag ook wel, want het gaat heel erg goed met deze band. Cover van de NME, Top of The Pops, you name it – they get it. Logisch natuurlijk, want wie krijgt er geen gelukzalig gevoel bij het zien van deze echt heel erg goede band, die zijn invloeden bij de Talking Heads en XTC haalt, de energie van The Libertines lijkt te hebben afgetapt en de strakheid van The Strokes lijkt te hebben geleend. Zoals beloofd kregen ze de meisjes aan het dansen, en zelfs de jongens konden hun heupen, of anders hun hoofden, niet stil houden bij deze nieuwe golf springpop van het zuiverste water. Daar kon zelfs een langzaam instortend drumstel niets aan veranderen. Gaat dit jaar groot worden in Engeland, en, als er enige Rock ‘n Roll gerechtigheid bestaat, ook in Nederland. Ga ze zien voor ze TE GROOT zijn. VSOP staat niet voor ‘Vereniging Samen-werkende Ouder- en Patiëntenorganisaties’ maar voor, even goed opletten voor ik weer “nederhop” schrijf, “Ne-der-lands-tal-ige Hip-Hop” uit Spijkenisse en omgeving. De crew wordt geleid door de even charmante als omvangrijke MC Tim, die onlangs nog de MC Spitt Battle won. Inderdaad rap van de tongriem gesneden, zo bleek in het inter-view. Op het podium storten de mannen zich vol overgave en met veel enthousiasme op hun tracks, maar helaas waren ze niet zo strak dat het optreden vanaf het begin stond als een huis. Vier stemmen die over elkaar bui-telden kwamen de verstaanbaarheid niet altijd ten goede. En dus steekt VSOP voor-lopig nog een beetje bleek af bij grote mannen als Extince, Def P en Brainpower. Pas bij het een na laatste nummer (“Groot-heidswaan”) ving uw gastheer een glimp op van wat wellicht een belofte voor de nederho –pardon: Nederlandstalige hiphop kan gaan betekenen. We schorten ons oordeel dus nog even op en wachten op de debuut-cd van VSOP, die “Huiswerk” gaat heten en over een tijdje verschijnt. Volgende week wordt het nog leuker in da club, dan met The Veils, Mintzkov Luna en... Fountains of Wayne! Superfantastisch!