Franz Ferdinand lijkt op The Fall, Gang Of Four, XTC, Adam And The Ants en Television. Hebben we dat ook weer gehad. Op verschillende plaatsen brak spontaan een feest uit toen vorig jaar de single ‘Darts Of Pleasure’ van Franz Ferdinand verscheen. Wat een heerlijk nummer: catchy, aanstekelijke gitaarloopjes, fijn getik op de bekkens en natuurlijk de climax met die Duitse gimmick in de tekst: “Ich heisse Superfantastisch! Ich trinke Schampus und Lachsfisch! Ich heisse Su-per-fan-tas-tisch!” Meteen kwam de hoop op dat Franz Ferdinand met een album zou komen met allemaal nummers van dezelfde kwaliteit. De band zette al energieke optredens neer waarbij zanger Alexander Kapranos zich soms als een Mark E. Smith over het podium voortbewoog. Ook het hypegevoelige Engelse muziektijdschrift NME had de oren goed opengehouden, bombardeerde de band tot het Nieuwe Grote Ding en berichtte sindsdien wekelijks over zowat alles wat de band uitvrat. Wat moet de gehele NME-redactie een gat in de lucht hebben gesprongen toen het eerste promo-exemplaar van de debuutplaat op de deurmat kletterde. Okee, de twee singles steken er wel bovenuit, maar dan vooral omdat deze wel heel sterk zijn. Naast ‘Darts Of Pleasure’ bracht Franz Ferdinand kort geleden ‘Take Me Out’ uit, dat na een overweldigende eerste minuut 180 graden draait en met een staccato geluid en een geheel andere snelheid verder gaat. Het nummer heeft de dansbaarheid die op de hele plaat terug blijft komen. Het is niet de enige keer dat je op het verkeerde been wordt gezet. Opener ‘Jaqueline’ is in eerste instantie niet wat je na de eerste Franz Ferdinand-singles zou verwachten. Wat je hoort is zang en minimaal akoestisch gitaarspel, maar al snel vallen de drums en gitaren in en wordt duidelijk welke instelling de heren hebben: “It’s always better on holiday, that’s why we only work when we need the money.” Franz Ferdinand schudt op het debuut de ene pakkende melodie na de ander uit de mouw, waardoor je de nummers na één draaibeurt al onmiddellijk herkent. Op ‘Auf Asche’ en ‘Come On Home’ wordt hiervoor het keyboard van stal gehaald, tevens enkele momenten waarop de band gas terugneemt. De plaat heeft namelijk niet de constante snelheid zoals Is This It van The Strokes, waar dat ene nummer in elf varianten op het album terechtkwam. Franz Ferdinand is gevarieerder en soms onvoorspelbaar, maar absoluut niet complex. De band wil zorgen dat mensen in beweging komen, dat de hoofden gaan knikken. Met name ook bij ‘Michael’ en ‘This Fire’. Want muziek is ook entertainment. En met een debuutplaat als deze kan je je vele draaibeurten uitstekend vermaken. De champagne wordt vroeg ontkurkt dit jaar. Beluister het album intergraal online op de 3VOOR12 luisterpaal!