Dat werd even rommelen. Het optreden van de Amsterdamse dance 'n bass band Mimezine dreigde zelfs geheel in het water te vallen. Maar toen we de eerste schrik voorbij waren kon de band onder leiding van zangeres Vera vd Poel toch van start gaan. Vette beats, zwaar aangezette zang, zwiepend haar, harde drumklappen, knorrende synthesizers, scheurgitaar...niets bleef ons bespaard: met grote inzet knalde Mimezine door heur set heen. Een set waar niets op aan te merken viel, want musiceren kunnen ze wel, daar bij Mimezine. Jammer alleen dat het zo saai gebeurd -althans in de ogen en oren van uw gastheer. Aan hem was Mimezine niet besteed, maar ja, als we alleen op zijn smaak afgaan, spelen er wel meer bands niet meer in Club 3VOOR12. Het publiek beloonde Mimezine wel met een groot applaus, dus ga op uw eigen oordeel af via de audio- en videofragmenten op onze site. Gekke Dave Doughman van het drum- en gitaarduo Swearing At Motorists uit Dayton, Ohio kwam voor de tweede keer langs. De vorige maal had Dave er al stuiterend een lekker potje van gemaakt, dat ontaardde in stand up comedy, maar dat weinig met rock 'n roll van doen had -of juist alles. Voor deze keer had hij beterschap beloofd, en inderdaad, vrij precies -voor zijn doen- speelde Dave een aantal -voor zijn doen- hele gevoelige liedjes waardoor het -voor zijn doen- van de weeromstuit een nogal zwakke show werd. Het blijft een sympathieke gast maar daar kun je -zoals mijn moeder altijd zei- de grachten mee dempen. Als een zanger het publiek rock 'n roll beloofd, en ze er zelfs om laat schreeuwen, dan willen we ook echt knallen, Dave. En dat deed je niet, behalve dan in het laatste nummer. Pas op: three strikes and you're out. Van The Q And Not U wist ik al helemaal niet we moesten verwachten, maar dat viel godzijdank alles mee. De hoekige, new wavy softcore die de drie jongens maken, viel ook bij het publiek in zeer goede aarde. Eindelijk een band die nergens op lijkt -in de goed betekenis van het woord. Nergens voorspelbaar bouwden zij als heusche ambachtsmannen hun minimale maar maximaal swingende nummers op. De bastonen kwamen afwisselend uit het keyboard of de bariton gitaar, of waren er gewoon niet, en dan bleef de boel nog swingen door de fenomenale drumkwaliteiten van drummer John. Falsetto-vocalen van zanger Chris en het geschreeuw van tweede man Harris deden de rest. Not the new Radiohead, maar wellicht iets veel interessanters.