Wat een line-up gisteren in Club 3VOOR12! Om te beginnen hadden we twee legendarische cultfiguren op bezoek in de gestalte van respectievelijk Robin Proper Sheppard (ex-God Machine) en P.W. Long (voorheen Mule). En dan was er ook nog SuperBelg Tom Pintens die kwam try-outen met zijn nieuwe band 2000 Monkeys. Het publiek was dan ook (ondanks Ajax-AC Milan) in grote getale op komen draven voor wat uiteindelijk leek te ontaarden in een Gitaarsnaarbreek Wedstrijd. Want Robin Proper Sheppard van het voor deze gelegenheid tot duo uitgedunde Sophia brak in het eerste nummer meteen een snaar van zijn akoestische gitaar. En daar deze Amerikaanse melancholicus niet van Van Raggenstein is, maar van het gevoeliger werk, was hij meteen ernstig onthand. Dat hij geen reserve-gitaar voorhanden had –lekker professioneel- maakte het er niet eenvoudiger op. Uw gastheer ging op zoek naar zijn eigen houten gitaar, die ergens backstage (maar waar!?) moest zijn, en P.W. Long ging (al lekker in de lorum van de wodka) een snaar verwisselen voor zijn collega. Uiteindelijk kwam alles voor het derde nummer van Sophia nog goed, want met zijn performance was feitelijk niks mis. Goede songs, met verve gebracht. Maar de stem-pauze van plusminus 10 minuten hebben we toch maar niet uitgezonden. Uiteindelijk was ik trouwens maar wat blij dat ik mijn gitaar niet aan Robin had uitgeleend, want hij smeet de zijne aan het einde van zijn set met veel misbaar op de grond, een gebaar dat John Hiatt’s song Perfectly Good Guitar in gedachte bracht (“I don’t know who they think they are, smashing up a perfectly good guitar”). (Leermoment voor alle jonge gitaarhelden: heb bij een radio-optreden altijd een 2e gitaar voorhanden en als je niet kan stemmen, koop dan voor 3 tientjes een stem-apparaat.) Godzijdank had Tom Pintens wel 2 gitaren mee en kon hij na zijn gebroken snaar (ook in het eerste nummer!) meteen door met een try-out van zijn nieuwe band 2000 Monkeys. Ik vertrok weer backstage om de roadie uit te hangen en de van Zita Swoon bekende alleskunner deed wat er van hem verwacht werd. Hij faalde niet en speelde zijn hier en daar wat krakkemikkige, maar niet minder vernuftige nieuwe songs. Zeer fraai en ook zeer gewaardeerd door het publiek. Het goede nieuws is dat er ook een plaotje van gemaakt gaat worden, dat wij met spanning tegemoet zien. P.W. Long was veruit de hardste gitaar-rasper in de deze Club 3VOOR12. Maar wat voor één! Slechts begeleid door zijn drummer Taylor, met twee snoeiharde gitaarversterkers en ettelijke glazen wodka speelde hij alsof de duivel hem op de hielen zat – en dan hield hij nog tijd over voor goede moppen ook. De stem van Beefheart, en een gitaarkrachtpatserij die wij sinds Zen Guerilla niet meer hadden aanschouwd in onze Club. Niet iedereen kon deze primitieve oerblues waarderen, maar daar had P.W. schijt aan. Bovendien: hij brak niet 1 snaar. Volgende week weer zo’n pracht-lijn-op; dan met De Kift, Sergeant Petter en ex-Grote Prijs winaars Satellite 7. En vergeet niet te reserveren voor de Club 3voor12 Awards (17-2) en de Song Van het Jaar Top Honderd-uitzending (24-12) Zie je daar? Drinken we er een wodka op!