Je zou het eigenlijk aan wijlen Wim Kan willen overlaten, maar aangezien ik ook een aardig woordje ‘oude lul’ spreek, waag ik me er toch maar aan. Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe? Wel, weer iets meer naar de verdoemenis natuurlijk, maar de vraag blijft hoe. Nu het zelfs onder rock ’n roll puristen (de echte Fonzies) weer hip is om Slade en Mud te draaien - omdat The Dirtbombs en menig ander zwalkend Detroits bandje weer aan de glamrock is - zal het niet lang meer duren of de volgelingen van The Darkness gaan Uriah Heep als superieure cultband zien. Wansmaak verbroedert. Wat zeg ik: het is de bron van alle beschaving. Door de marketingstrategie op de burelen van de NME verdwijnen The Electric Soft Parade, The Coral, British Sea Power en andere ambitieuze albumbands het volgende jaar volkomen uit het zicht. Aan het eind van 2004 is deze Britse muzikale ‘beweging’ door platenmaatschappij en muzikant doodverklaard. De nieuwe trend is Australische hardrock met een knipoog. (of, om een karakter van tekenaar Gummbah te quoten: ‘Als mijn lul niet uit mijn broek hangt voel ik me naakt.’) The Libertines gaan op reunie toernee. Miljoenen andere heropgerichte bands ook. Zelfs The Beatles. Paul noemt het ‘The Beatles Naked Tour’. Justin Timberlake krijgt de Nobelprijs voor de vrede. Men gaat een Josti-Idols doen op de tv. Garagerockringtones zijn op alle forums topic nummer 1. Jack White kneust zijn leuter in een auto-ongeluk. Meg White ontwricht in hetzelfde ongeluk haar huig. Direct daarna verschijnt hun nieuwe album Clockwork. Ik probeer weer eens iets wezenlijks over de vaderlandse popmuziek te schrijven, maar ik kom niet verder dan al mijn Herman Brood spullen in een doos te doen en deze te voorzien van een sticker: ‘Unwanted, but selfinflicted irony.’ Bladen zullen failliet gaan, radiozenders zullen nog verder worden verkwanseld, Mathijs ‘Waar Is Hier De Nooduitgang’ van Nieuwkerk zal zich nog vaker met popmuziek gaan bemoeien (Lingo met bandnamen!), en met dank aan het voetbal zal het de hele zomer carnaval zijn. Het is sodeju maar goed dat ik geen zwartkijker ben! Want als volgend jaar de muziekindustrie eindelijk volledig instort, de cd gewoon weer wordt afgeschaft (uitgewist zelfs, uit ons collectieve geheugen), geen Australische topact meer te betalen is, zodat alle podia uit pure paniek ineens fijne bands gaan boeken, als blijken zal dat alle hilarisch hoge studioprijzen voor undergroundbandjes weer naar beneden moeten en de signatuur van de producent weer belangrijker wordt dan de naam van de studio, en als je dan ook nog even stilstaat bij het feit dat je zelfs in 2003 weer meer goeie platen hebt gehoord dan je kopen kon, dan kunnen we eigenlijk enkel maar handenwrijvend de toekomst in - of hoe zei Kan dat ook alweer. 2004 wordt een in ‘real time’ gefilmd beeldverslag van prachtig rokende puinhopen waarin we af en toe een flardje zien van de hongerende hyena Wansmaak die tevergeefs op zoek is naar een laatste grazende doelgroep. En onder die beelden een soundtrack van 365 dagen, met louter klanken van victorie. Ik heb er zin an.