Popjournalisten krijgen vaak niet langer dan dertig minuten de kans een artiest te spreken. Dertig minuten (en regelmatig minder) waarin je je spullen uit moet pakken, het ijs moet breken en tot de kern moet zien door te dringen. En dan ben je ook nog een van de velen die op een dag aan de geinterviewde voorbij trekken. Tijd dus voor een plan. Niet aankomen met het standaard lijstje naar aanleiding van een nieuwe cd, maar op pad met circa twintig kaarten (zorgvuldig geselecteerd uit een verzameling van zo'n hondertwintig). Daarop persoonlijke vragen. Opdracht: trek een kaart en geef zo eerlijk mogelijk antwoord. Met de bedoeling meer te weten te komen over de mens achter de artiest. In Naar Eer en Geweten Uncut het resultaat. Het interview. Datum + plek: donderdag 10 oktober 2002, in de tourbus voor de deur van de Melkweg Duur: 29'40" Geknipt en waarom: niks. Vooraf: Ik wilde graag Craig Nicholls spreken. Dat is per slot van rekening de zanger van de band, de main man. Bovendien maakten de verhalen in de NME over Nicholls extreme gedrag nieuwsgierig. Maar hij was aan de Nieuwe Revu beloofd. Dus was ik genoodzaakt om genoegen te nemen met een 'tweede keus' bandlid: bassist/zanger en mede-oprichter Patrick Matthews. Op het moment dat Nicholls volledig hyper en hysterisch de tourbus kwam binnenstuiven wist ik dat ik er goed vanaf gekomen was. Kanttekeningen bij het interview: Vanaf vraag 1 wist ik dat het goed zat. Hier zat iemand tegenover me die ongelukkig was en wilde praten. Meest opvallende antwoord: "Ik voel me depressief vandaag. Waarom? Ik ben moe. Moe van de sleur waarin de band zich bevindt. We kunnen niet oefenen, maken geen nieuwe nummers, hebben pas weer vrij met kerstmis. Ik werk altijd graag ergens naartoe in mijn leven. Maar op dit moment resten er slechts korte termijn doelen: een optreden, een tour afmaken, dronken worden, op een stomme manier lol hebben.En dat drie maanden hetzelfde. (....) Waarom ga je er dan mee dooor? Ik zit er te diep in om eruit te stappen. Waarom? Het kan natuurlijk wel. Ik denk er ook vaak over: weer terug naar de universiteit om dokter te worden, wat ik altijd wilde. Maar dan denk ik: we kunnen een briljante tweede cd maken."