Van Schaick heeft eigenlijk alleen maar goede herinneringen aan zijn lagere schooltijd in Hilversum. En datzelfde geldt voor de eerste jaren op de middelbare school. “Dat ging allemaal gewoon,” wil hij er over kwijt. Toch begon de muziek en het schrijven erover zich al wel te manifesteren: “Ik voetbalde wel, maar ik kon me ook goed alleen amuseren. Ik was niet het populaire jongetje, eerder die rare jongen met die plaatjes.” Op zijn veertiende stapt hij in zijn eerste bandje, The Blues Corporation. Met vrienden die allemaal net hun eerste instrument bespelen. “Ik heb het nooit per se willen maken als muzikant. Wel altijd met heel veel plezier gerepeteerd, maar weinig opgetreden. Ik deed het meer voor de kick van het samenspelen.” Op dezelfde leeftijd ontdekt hij ook waar hij wel serieus mee aan de slag wil: schrijven. “Ik ben begonnen bij de schoolkrant. Recensies schrijven over muziek, om mensen te onderwijzen van al het mooie dat ik ontdekte. Niet dat het erg lukte. Het is wel eens voorgekomen dat ze stukken niet plaatsten, omdat ze het niet snapten op school.” Voor Van Schaick was het geen reden om zich te laten afschrikken. Bij het verlaten het VWO had hij al zijn eigen rubriek in de regionale krant de Gooi en Eemlander. Gewoon door te vragen. Van Schaick: “Ik deed ooit mee aan een wedstrijd van de krant: schrijf een poprecensie. Die heb ik gewonnen met een recensie van een Queen album. Omdat er nooit iets over popmuziek in de krant stond en ik in dat lokale wereldje veel leuke dingen zag, heb ik ze later een brief geschreven en gezegd dat ik dat wel wilde doen. Kreeg ik een eigen rubriek. Waar ik veel schreef over podia, bands, studiootjes, producers, alles wat ik interessant vond.” In 1984 begint zijn carrière bij Oor. Inmiddels studeert Van Schaick Nederlands, voornamelijk omdat “het verhaal ging dat de School voor Journalistiek toen niet per se een must was om in de journalistiek aan het werk te gaan.” Aanvankelijk beperken zijn werkzaamheden voor Oor zich tot sporadische verhalen en recensies. Maar Van Schaick voelde dat hij een voet tussen de deur had, en heeft die daar niet meer weggehaald. Bijna twintig jaar later zit hij op de hoogste zetel van het tijdschrift; die van hoofdredacteur. “Het is nooit mijn ambitie geweest,” bekent Van Schaick. Toch is hij blij met zijn nieuwe functie: “Het is een mooie baan. Ik vind het elke keer weer heerlijk om een tijdschrift te maken. Van het idee op de eerste redactievergadering tot de laatste deadline. Nu ik de eindverantwoordelijkheid heb, is dat net iets interessanter. Dat had ik misschien wel nodig.” Wel vindt hij het jammer dat hij als hoofdredacteur minder op pad is. “Het schrijven mis ik wel. Soms ben ik best jaloers op mensen die een paar dagen aan een mooi verhaal schrijven. Misschien als het wat rustiger is dat ik ooit nog eens een langer verhaal kan schrijven. Op het moment echter niet. Dat moet ik dan maar compenseren door te blijven recenseren, toch een van de mooiste klussen voor een muziekjournalist.”