Ik word wakker als de motor van de bus begint te draaien. Het is zes uur in de ochtend. Ik lig even wakker en merk dat ik toch echt heel nodig naar het toilet moet. Net als ik uit het stapelbed probeer te klimmen, begint de bus te rijden. Het toilet is klein en terwijl ik sta te plassen bots ik van de ene muur tegen de ander. Wakker worden in een toerbus; voor mij geen dagelijkse kost maar wel voor Remko Schouten, al ruim tien jaar geluidstechnicus van Stephen Malkmus. Nu met The Jicks en voorheen met Pavement. Maar aan een goede nachtrust komt hij vannacht niet toe. Hij moest al om half zes op om de toerbus uit de krappe parkeerplaats te helpen manoeuvreren: het eind van de vorige werkdag, en tevens het begin van een nieuwe. Die vorige dag begon in Kopenhagen, maar na een lange rit (met tussenstop in Venlo om nieuwe apparatuur op te halen) is de toerbus in Brussel terechtgekomen. Remko laadde bij aankomst met gitaarroadie Andy de bus uit en zorgde dat alle instrumenten op het podium van Ancienne Belgique kwamen te staan. Vervolgens een korte soundcheck, diner in de club, een vlammend optreden en inpakken. Daarna was het tijd om te drinken en omdat vooraf was besloten om de bus voor de AB te laten staan tot zes uur in de ochtend, was er heel veel tijd om te drinken. In ieder geval genoeg tijd om de dagelijkse literfles Tequila leeg te drinken in de kleedkamer en vervolgens met de band en de rest van de crew naar het naastgelegen café te gaan. Toen we ook daar uitgeveegd werden gingen we maar de bus in, die nog dik twee uur op z’n plek bleef staan. Band en crew zitten in de ‘lounge’ van de bus te drinken tot het verstandiger lijkt om te gaan slapen. Nuchter in zo’n bus slapen is onmogelijk. Na mijn toiletbezoekje klim ik terug in mijn bed, dat ik het best kan omschrijven als een lijkkist met een gordijntje langs de lange, open kant. Vier uur later kan ik door het gehobbel van de bus echt niet meer slapen en besluit ik er maar uit te gaan. We rijden op dat moment Parijs in. Even later is ook Remko wakker en begint koffie te zetten. Alle Jicks blijven achter hun gordijntjes liggen. Als de bus bij een hotel stopt, zijn de bandleden binnen een minuut verdwenen om zich daar op te frissen. En terwijl de één de stad ingaat om te winkelen of om vrienden op te zoeken, blijft de ander in het hotel om een beetje te rusten. Remko is dan alweer onderweg naar de zaal om er zeker van te zijn dat alles in orde is als de toerbus met de backline daar later aan zal komen. Het is drie uur ’s middags als de bus door de nauwe straatjes vlak bij de Bastille rijdt. Op driehonderd meter afstand van de zaal kan deze niet verder en Clive de chauffeur belt Remko. “Alles moet ter plekke gelost en te voet naar Cafe De La Danse.” Remko loopt met een flinke kater van de Brusselse nacht achter Cata, de lokale baas van de zaal, op zoek naar de reusachtige nightliner. Clive is vast begonnen de instrumenten van de band uit het ruim van de bus te gooien. Gitaren, dozen met T-shirts en flightcases in alle vormen en maten blokkeren de stoep. Om beurten lopen Remko en Cata met een lading naar de zaal. Na tien keer heen en weer lopen staat alles binnen. Malkmus is vanaf het begin blij met Schouten als technicus. “Remko kan een zaal laten exploderen. Hij is erg goed om grote zalen te laten rocken. Aan het begin was hij jong en gretig. Inmiddels zie ik hem als een goeie vriend.” Het nummer op de nieuwste Jicks’ cd Pig Lib dat over Remko gaat heet 1% Of One. “ Het is een ode. De titel klinkt net zo mysterieus als die van het Hendrixnummer If 6 Was 9.” Als alle instrumenten weer op het podium staan heeft Remko tijd om een aantal zaken te regelen, want deze toer is hij naast geluidstechnicus ook toermanager. Hij praat met Cata, houdt zich bezig met de catering in de kleedkamer en belt hij met de Europese platenmaatschappij van de band. Even later rent hij naar een kantoor van de zaal om zijn email te checken. Als hij weer beneden komt belt hij alle bandleden om ze naar de zaal te bewegen. Een half uur later kan er gesoundcheckt worden en nog geen twintig minuten later is Remko klaar en is het tijd voor het eerste biertje. Maar met bellen, mailen, praten en aan de geluidsknoppen draaien houden Remko’s taken niet op. Eergisteren in Keulen moest hij de toegiften drummen en had hij de hele setlist opgesteld. Daarnaast geeft iedereen hem nota’s en vraagt om zakgeld. Vandaag moest hij de chauffeur op zijn donder geven nadat bleek dat Clive dronken van Brussel naar Parijs was gereden. Clive doet constant mee met het gedrink en gefeest van de band. In het café in Brussel vertelde hij mij niet te weten waar zijn vervanger uithing: “Ik was hem al bij het tweede bordeel kwijtgeraakt.” Toen we uiteindelijk uit Brussel vertrokken bleek die vervanger vermoeider dan hijzelf...