Het was een beetje een vreemde avond gisteravond in Club Lek; om te beginnen kwamen de Deense electro-rockertjes Superheroes zo langzaam op gang dat we op de radio al plaatjes waren gaan draaien en de band in de zaal maar verder wilden laten aanmodderen, tot zanger Thomas Troelsen ineens de jaren zestig geest kreeg en veranderde in een rock-beest dat over de vloer kronkelde, zijn kleren uittrok en bij gebrek aan echt zweet een fles water over zich uitstortte. Het was een truuk natuurlijk, maar het werkte want het publiek, en uw gastheer gingen er toch plat voor. Daarna kwam de man die vroeger Babybird heette, maar tegenwoordig weer gewoon Stephen Jones, langs. Hij gaf een fijn interview weg, maar het optreden daarna viel, ondanks zijn zeer zuivere falsetto-zang, vies tegen. Want een mooie plaat ("Almost Cured Of Sadness") maken is 1 ding, het live proberen waar te maken middels een onbeschaamde karaoke-act is een ander. En dan de pratende mensen in de zaal verwijten dat ze hun mond niet houden is helemaal een brug te ver. Volgende keer voor straf met akoestische gitaar aantreden voor de revanche, Stephen. De dagsluiter kwam in de vorm van het Nederlands/Deense trio At The Close Of Every Day, dat met "Zalig Zijn De Armen Van Geest" een hele mooie, maar ook droevige CD hebben gemaakt, die tot hun eigen grote verbazing uitgroeide tot een cult-hit. In een heel openhartig interview, dat zo op de EO had kunnen worden uitgezonden, lieten de jongens zich van hun beste kant zien, en het optreden daarna was van hoog niveau. De mooie stem van drummer-zanger Minco verdient vanwege Evan Dando achtige-kwaliteit sowieso al een 10. Daarbij moet wel gezegd dat het vast niet voor iedereen is weggelegd om zulke trage post-rock te kunnen waarderen. Volgende keer programmeren we ze samen met Turbonegro. Back to Back!