Na een uitstapje naar Deventer was Club Lek weer neergestreken in de inmiddels vertrouwde Studio Desmet in Amsterdam. Dat dat niet meteen een garantie is voor een geslaagde uitzending bleek gisteravond. Om te beginnen hadden we eigenlijk 1 act teveel in de ons toebemeten drie uur gepland, waardoor de depressieve Schotse zanger Malcolm Middleton zijn laatste mooie nummer geblokkeerd zag door het nieuws van elf uur. Ten tweede presteerde uw gastheer onder de maat, en ten derde waren niet alle artiesten even goed c.q. interessant. We begonnen met de nieuwste telg aan die immer uitdijende Belgen-boom, de Antwerpse band Babyjohn. Zij hadden voor het verschijnen van hun debuut-cd In Flux maar meteen een 'making of' film gemaakt (Sopa De Europa), en waren verder ook niet van kapsones gespeend. Toch wisten zij (althans, in de ogen van uw gastheer) op het podium niet echt een potje te breken -ondanks een goede ritmesectie en een paar goede grooves. Teveel gedoe, te weinig liedjes, teveel vorm en te weinig inhoud. Eerdergenoemde Malcolm Middleton, een stuk depressief roodharig chagrijn van de eerste orde, kwam heel wat beter uit de verf. De 2e man van Arab Strab voerde zijn in- en intrieste en schaamteloze songs schrijnend direct uit, en kreeg de volle Club Lek, mede doordat hij wel aangaf over humor te beschikken, behoorlijk stil. Daarna was het de beurt aan het Nederlandse dwarse muzikale gezelschap Palinckx, die met hun nieuwe cd Momentum & Wag voor een keer de popkant op zijn gedraaid. "Wij zijn helemaal niet moeilijk," kaatste voorman Han Buhrs in het interview. En nee, moeilijk, in muzikale zin, was Palinckx zeker niet. Onsympathiek waren zij ook niet. Een beetje langdradig en in al hun dwarsigheid eigenlijk een beetje voorspelbaar, wel. Daar hielp alle muzikale bagage, al het talent en al het vakmanschap dat op het podium verzameld stond, geen moedertjelief aan. Het laatste interview, dat met Idaho-voorman Jeff Martin, was het eerste gesprek op niveau van de avond. Dat interview mondde uit in een yoga-sessie voor uw gestreste gastheer, en in een intiem en zeer gedreven solo-piano-optreden van Jeff Martin. En daarmee landde Club Lek net met de hakken over de sloot. Volgende week beter? Als God het wil en de rivieren niet stijgen. (NB:Deze column is geschreven op persoonlijke titel en weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de mening van Het Lek, Club Lek, De VPRO, haar medewerkers of die van derden, zoals het in de zaal aanwezige publiek, de radio-luisteraars of de melkboer.)