First things first: de jaarlijkse voetbalwedstrijd tussen de Austin Wanderers en de Nederlandse SXSW delegatie is door Nederland gewonnen met 4-1, een score die de Nederlandse harten goed doet in deze voor ons internationale voetbal zo schrale dagen. Na zes jaren en evenzoveel wedstrijden is de stand nu 4-2 in het voordeel van de Wanderers, die dit keer zo genereus waren drie van hun beste spelers (2x Mexico, 1x Kuweit) af te staan omdat wij maar net negen man op de been konden brengen. De Volendamse inbreng was erg sterk dit jaar, maar wat de doorslag gaf was een hattrick van NPI’s Arjen Davidse en een handvol briljante assists van Melkwegs eigen Cor Schlosser. Na afloop was er barbecue voor iedereen in Zilker Park and a wonderful time was had by all. Bedankt mannen. Mijn advies, voordat ik volgend jaar het aanvoerderschap overgeef: selecteer de Nederlandse inbreng nog meer op voetbalvaardigheden. Dat er in Austin al muziek genoeg is heeft iedereen aan den lijve kunnen ervaren… Zaterdagavond is vanouds de meest intense avond op SXSW, je hebt geen idee wat je moet kiezen uit al dat aanbod. Sixth Street is zowaar gezellig als het weer zoals nu meewerkt en uit elke deuropening een ander geluid komt waaien. Straatmuzikanten, acrobaten, riksjataxi’s. Willie King was helaas vroeg afgelopen in Antone’s en we waren niet in de stemming voor T Model Ford (geen rijen, wat belangstelling betreft niet te vergelijken met Ike Turner vorig jaar). We hadden zoveel gezeik met parkeren gehad dat we vervolgens besloten het driehoekje Momo’s , Opal Divine’s Freehouse en Mother Egan’s aan te houden; op loopafstand van elkaar en verder taxi’s te nemen. Dat hield in pendelen tussen de Domino Kings (wel heel erg retro) en de Jayhoos (met Dan Baird en Eric Ambel, die altijd goed is voor een goed humeur en een dwars repertoire, dit keer o.a. een briljante versie van Dancing Queen) en vervolgens tussen Kristie Stremel, Michael Halls Woodpeckers en de Bottle Rockets. Bij de laatsten bleven we hangen. Hun gitarist was er een uur tevoren definitief uitgestapt zodat ze met zijn drieën nog meer ZZ Top-ig waren dan anders. Tussen het Doug Sahm repertoire van hun laatste cd in ook nog eigen nummers, erg goed misschien wel omdat ze wat lacherig waren vanwege de personele crisis. De rijen bij de wc’s en de bierpompen werden onaanvaardbaar lang en ergens in de loop van de avond raakten we collega’s Ed Ward en Peter Guralnick kwijt. Toen het al lang voorbij middernacht was leek opeens, als we ergens binnenstapten, alsof we er al drie keer eerder waren geweest. En was dat niet dezelfde band die we twee uur eerder hadden gehoord? En wacht even, speelden alle bandleden wel hetzelfde liedje of… Strompelend met moeie voetbalbenen naar huis. Voor we het wisten was het zodag.