The invasion of the badge people has begun! Elk jaar in deze week komen duizenden muziekbonzen, journalisten, bekende en onbekende muzikanten en niet te vergeten liefhebbers naar Austin, de hoofdstad van Texas voor de South by South West Music Conference. Dit jaar in de zeventiende editie, en onbetwist uitgegroeid tot het grootste muziekfestival van de wereld. Badge people, ze lijken de stad in deze week over te nemen, overal lopen ze met hun naamkaartje om hun hals, ze zijn een berucht gevaar voor het verkeer, drinken teveel, rijden van de verkeerde kant straten in, parkeren waar het niet mag. SXSW valt niet voor niets elk jaar samen met spring break van de universiteit hier in deze stad. De studenten hangen de beest uit op de stranden van San Padre Island, honderden kilometers veilig hier vandaan, dus hebben de badge people het rijk alleen. Dit keer zijn de badges voor het eerst voorzien een fotootje van de rechthebbende, in verband met de verhoogde veiligheidsmaatregelen. Onzin natuurlijk, want je moet wel een erg maffe terrorist zijn om deze plaats en tijd aan te grijpen om een daad te stellen. Vandaag, woensdag, beklimmen de eerste bands de podia van de paar dozijn clubs die aan het festival deelnemen. Er zijn showcases van over de hele wereld, met als altijd veel Japanse heavy metal (wie is er niet benieuwd naar Bonkin’ Clapper uit Tokio?) tot Zweedse punk of Chinese noise-pop. Minder buitenlanders dan vorige jaren, omdat de inschrijving al half november sloot, toen veel mensen nog niet echt aan vliegen wilden denken. Ook minder Nederlanders dus, drie bands in plaats van zeven of acht: Incense, Astrosonic, en Ultrasound. De laatsten hebben als woonplaats Den Haag, Texas volgens het programma. Daar wil ik het mijne van weten. De lokale muziekliefhebbers bekijken het allemaal met gemengde gevoelens; ze zien wrokkig toe hoe de badge people overal en altijd naar binnen mogen lopen terwijl alle anderen in de rij moeten wachten. Er zijn in de loop der jaren overal alternatieve activiteiten ontstaan van mensen die zich storen aan de overmacht van wat ze als indringers zien. Er zijn bars en clubs die bozig de hele week hun deuren sluiten (Gone Fishing!) maar de traditionele hang outs als Hole in the Wall, Continental Club en Antone’s doen als altijd mee. Dit jaar is er voor het eerst ook het South by Soup Festival, in de Caritas Soup Kitchen waar de daklozen van Austin tijdens het nuttigen van hun gratis bord soep getracteerd worden op akoestiese acts die gratis optreden. Vanmiddag namen we er Jim Roll op, wiens nieuwe cd Inhabiting the Ball gisteren verscheen. Prachtige muziek, mooie lokatie. Het echte rauwe leven, van onderaf bekeken. Veel zwarten, Mexicanen en psychotische oudere hippies die met rare verbazing naar de microfoons en camera’s keken. Je kunt maar beter niet tussen de wal en het schip terechtkomen in het Amerika van George W. Bush. Don’t blame us, we didn’t vote for him, komen veel Texanen je hier ongevraagd melden. Officieel begint het gebeuren vanavond met de Austin Music Awards. Dat is nooit erg spannend, meer een uitstapje voor de platenbonzen die de rest van hun tijd spenderen in de bar van het Four Seasons Hotel. Wij namen in plaats daarvan Say Zuzu op bij Cheapo’s Records, vitale en geestige oer-rock, en doen verder hier en daar een verrassingsinval. Vier avonden lang lawaai, bier uit plastic bekertjes, stoffige neuzen. En dan nog meer lawaai. Heerlijk. Wisten jullie dat We are the World Trade Center nog steeds bestaat onder dezelfde naam? En over namen gesproken: de jaarlijkse prijs voor de beste band-naam is dit keer wat de VPRO betreft een ex aequo: Stinky del Negro uit Austin zelf of Dewey defeats Truman uit San Diego. Ze spelen allebei vanavond. Ik gooi een quarter op: op naar Stinky del Negro. Tot morgen.