Algemeen Een overvolle, drukke, bizarre maar weldadige Club Lek met Limburgse powerpunk van Dead Punk Society, Belgisch elektronisch geweld van Galacticamendum, zeer ingetogen gitaarliedjes van Dakota Suite en niet voor een gat te vangen nederjazzhiprock (of zoiets) van Stuurbaard, Bakkebaard. Dead Punk Society Komt voort uit de levendige Limburgse punk/hardcore scene, maar stuurt steeds meer richting powerpop. We kregen een gedegen set van het Limburgse viertal, waarin de mannen een fraaie link creëerden tussen Thin Lizzy, Joe Jackson en Doe Maar. Galacticamendum Komt uit Gent en bestaat uit Tanja en Bart, die voorheen ook al actief waren in de muziek (Biack!?), maar 'wegens totaal geen benul van promotie' nooit ergens gekomen waren. Met Galacticamendum hebben ze alles heel anders aangepakt. Ze stuurden VPRO/Studio Brussel-presentator Luc Jansen anoniem vreemde dozen vol met friet en zelfgebrande cd's vol vervreemdende elektronica, en die draaide prompt alle tracks op de radio. Een platencontract is daar nog niet uit voortgevloeid (lekker eigenzinnige typkes natuurlijk), maar gezien hun oog- en oorverblindende live-set, kan dat niet lang duren. Waarin vooral opviel, dat onder al die takkeherrie wel degelijk heel mooie composities te beluisteren waren. Wordt vervolgd. Dakota Suite Kreeg de ondankbare taak om het rumoerige Club Lekpubliek vervolgens aandachtig te krijgen voor hun fluisterstille lofi popliedjes, ook te vinden op hun nieuwe album Signal Hill (volgens zanger-gitaristcomponist Chris Boson de plek waar hij ooit naar toe ging om zelfmoord te plegen -grapje) Dat lukte dus niet. Dat stil krijgen bedoel ik (de zelfmoord overigens ook niet-grapje). Dat medegitarist David af en toe zat te gapen als Chris zijn gitaar stemde, hielp daarbij niet echt. Voor liefhebbers van het zeer melancholische, moeten wij concluderen. Ook op De Nachten, a.s. vrijdag in Paradiso. Stuurbaard, Bakkebaard. Is een eigenzinnig Nederlands trio zonder platencontract maar met genoeg ideeën om tien platen te vullen. Hun muziek (zwaar geworteld in blues, jazz, en rock) roept reminiscenties op aan Tom Waits, Stray Cats, en Les Negresses Vertes, maar staat zo op zichzelf dat elke categorisering bij voorbaat gedoemd is te sneuvelen. Wat een spelplezier! wat een inventiviteit met beperkte middelen. En dan hebben ze ook nog de lach aan hun kont hangen. wat wil je nog meer? Nou dat ze nog een paar echt onsterfelijke songs schrijven. Maar voor jongens die zelf microfoons bouwen in fietskoplampen moet da niet echt moeilijk zijn. Hulde! En de publieksprijs ook, trouwens.