ALGEMEEN Een goed begin is het halve werk; een uitverkochte Club Lek met louter top-acts en ditto interviews...ahum. CHRISTINA MARTINEZ Had al de hele dag interviews gedaan om de nieuwe cd van haar band Boss Hog (Whiteout) te promoten en was dus niet zo in de stemming. Dus maar geopend met de vraag welke vraag haar het meest gesteld was die dag, en ja hoor, alle journalisten hadden hetzelfde gedacht als ik: "Hoe is het om met je beroemde man (Jon Spencer) in een band te zitten?" Daarmee kon ik meteen zes vervolgvragen aan Christina wegstrepen. ("Jullie worden wel de Ike & TIna van de undergroudn genoemd -hoe kijk je zelf tegen dat etiket aan?", etc.) Een beetje stekelig verlopen plichtmatige babbel. Jammer ook van dat wat slappe nieuwe album, Christina. "What track are you referring to?"" Ja Jesus, track 6, 7 of acht, ik heb het nu niet voor me liggen...-"Ah so you didn't listen!" Voor de goede orde, CLubLekkers, ik heb wel geluisterd en het is geen meesterwerk. Waarvan acte. FIREBIRDS Gedroegen zich heel wat professioneler. Een goed, droogkomisch interview met bassist Titus en gitarist Hans, en daarna een goed geoliede set vol 'fratrock', d.w.z. een vuig 60-ies mengsel vol surf, rock 'n roll en LouieLouie-akkoorden. Jammer dat het gierende orgeltje niet mee was gekomen. Check deze band uit bij jou in de buurt! DAS POP Uit Gent komt de Belgische Blur -zeg ik maar even voor het gemak; en die waren goed gebekt, welbespraakt, en goed gemanierd. Bleken ze ook nog eens heel goed te kunnen spelen. Nog een beetje steriel, nog een beetje voorzichtig overkomend (in de zaal vooral) maar muzikaal dik in orde. Nou de zingende drummer Bent vooraan zetten zonder zijn drumstel, een andere drummer inhuren, en het gaat helemaal goedkomen met Das Pop. Ach, Boots, hou nou toch op met je paternalistische gelul. Laat Das Pop haar weg maar gaan. Het komt goed. Net zoals het met... ZEA Goed gekomen is. Na drie jaar ploeteren in allerlei zaaltjes en kunstmanifesties is er nu hun mooie debuut-cd "Kowtow to an Idiot" (een Kowtow is een "overdreven slijmerige buiging") en is de band merkbaar gegroeid. Hun erratische, hoekige songs zijn altijd op een vreemde manier meezingbaar en bevatten overal wel een humoristisch of emotioneel scharnierpunt, waardoor je muzikaal geboeid blijft. Tja, en dat ze er dan uitzien als een stel pas uit de schoolbanken weggerukte biologie-studenten, daar moet je dan vervolgens niet over zeiken, Boots. Chapeau voor Zea.