De best geslaagde afleveringen van het eerste seizoen Vinyl richtten zich steeds grotendeels op één verhaallijn binnen de serie: Richie en Zak die naar Las Vegas gingen om 90.000 dollar te vergokken, of Alice Cooper die de carrière van Clark om zeep hielp. Daartegenover stonden rommelige episodes waarbij de ontwikkeling van elk personage uiteindelijk ondermaats bleef. Maar aflevering 9 komt in de buurt van een redelijk geslaagde raamvertelling, bovendien omlijst met het sec grootste aantal minuten muziek tot nu toe: van twee verschillende versies van Hey Joe tot Mott The Hoople’s Rock And Roll Queen tot een nieuwe discotune van DJ Cassidy en Nile Rodgers als de fictieve act Indigo (niet speciaal voor Vinyl geschreven, wel via de serie uitgebracht).

Niet dat de negende aflevering verder veel minder bizar is dan de acht voorgaande. Om maar te beginnen met de moord waarvoor Richie eindelijk is opgepakt. Daar komt-ie wel erg makkelijk mee weg: de agenten (hé, daar is eindelijk die rechercheur Voehel uit de eerste aflevering weer!) bieden aan hem te laten lopen in ruil voor informatie over maffiabaas Galasso. Nu Richie in feite in dienst is bij Galasso, moet dat een koud kunstje worden. Natuurlijk kan het ook he-le-maal fout aflopen voor Richie (“bij de vorige hebben ze zijn tanden eruit geslagen zodat ze hem makkelijker in zijn mond konden neuken”, aldus z’n advocaat), maar toch lijkt het vooral een move te zijn van de makers om dat misdaadplot weer naar de achtergrond te verdrijven. In de echte wereld is namelijk net aangekondigd dat showrunner Terrence Winter van de serie is gehaald wegens “creatieve meningsverschillen”.

Opvallend? Winter bracht HBO series als Boardwalk Empire en The Sopranos en is absoluut een grote meneer in de seriewereld. Maar eigenlijk was het wel te verwachten. Vinyl is echt te belangrijk (en te duur) voor HBO om te laten mislukken, en als er één consensus bestaat over het eerste seizoen dan is die toch wel dat de serie op zijn minst achterblijft bij de verwachtingen. En dat die hele gangster-toevoeging - het handelsmerk van Winter - het nou niet bepaald beter maakte. Bovendien zijn de kijkcijfers (tussen 570.000 en 760.000) gewoon niet zo florissant. 

Winter wordt vervangen door Scott Z Burns (Bourne Ultimatum) als showrunner en Max Borenstein (Godzilla) als uitvoerend producent. Voor beiden zijn televisieseries onbekend terrein, dus het is nog spannend hoe dat gaat uitpakken. Zoals vaker aangegeven in deze recaps zou het de beste optie zijn zijn de schaduwkant van de muziekindustrie zelf veel meer naar voren te halen, dat in combinatie met de excessen uit de rock-‘n-roll hoogtijdagen toch een interessant verhaal zou moeten kunnen opleveren. In elk geval hebben Burns en Borenstein tegen het eind van het seizoen een aantal personages die eindelijk wat verder uitgediept zijn.

Een voorbeeld is Jamie Vine, die – op aanraden van haar moeder – door haar welgestelde tante uit huis is gegooid en intrekt bij Nasty Bits-frontman Kip. Ze breidt haar seksuele contacten binnen de band deze aflevering zelfs uit naar twee: gitarist Alex ziet een triootje wel zitten. Dit tot grote frustratie van Andrea, die ook al een poging om funkster Hannibal terug te halen naar American Century ziet mislukken omdat secretaresse Cece nog niet over hem heen is. Ze barst uit tegen beide collega’s tegelijk, waarbij Richie zich ineens verbazingwekkend empatisch opstelt - misschien gezien zijn eigen geschiedenis met Hannibal.

Richie zelf zoekt zijn ex-vrouw weer eens op. Ze is inmiddels met de fotograaf (Billy) die ze de vorige aflevering opdook in dezelfde bar waar ook John Lennon én The Wailers waren (tuurlijk). Ze twijfelt of ze wat kiekjes uit haar privé-archief met Jim Hendrix en andere sterren alsnog moet laten ontwikkelen. In de raarste scène van de aflevering komt Richie net aan terwijl Billy net bezig is een vleermuis in de kamer te vangen, waarna ze het beest samen te lijf gaan. Echt compleet willekeurig. Is het bedoeld om hem toch steeds meer neer te zetten als een aardige gast, of zo? Het helpt niet als hij zijn ex daarna weer eens naar de keel grijpt, maar wel is Richie oprecht blij de kinderen weer te zien. Door Devon werden ze vooral overgelaten aan vriendin Ingrid - die daarover cynisch zegt: “Jij mag je echtscheidingsfantasie uitleven en ik mijn moederdroom. Iedereen blij.”

American Century is ondertussen nog steeds op zoek naar dé nieuwe hit en maffia-onderbaas Maury Gold komt gezellig bij de A&R-vergadering zitten. Hij stelt tot afgrijzen van iedereen behalve Richie – die weet dat hij er toch niet onderuit komt – voor om een kekke fifties-verzamelaar uit te brengen op de beoogde hippe nieuwe imprint van American Century. Met Zak’s Bowie-kloon genaamd Xavier (“Waarom noem je hem niet Wiggy Fartdust?”) lijkt het niets te worden, maar Julie weet misschien nog wel iemand. “Hij heet Bruce Springsteen.” “Die zit toch bij Columbia?”, reageert Richie. “Zijn platen doen weinig.” Omdat hij het met The Nasty Bits ook al fout zag (bedroefd: “misschien word ik gewoon oud”) durft hij zijn pleidooi voor Springsteen toch niet helemaal sterk neer te zetten. Best goeie grap. En godzijdank geen gare Springsteen-cameo.

In de vorige recap hoopte ik dat het einde met Clark-in-de-club meer disco/dj-cultuur zou beloven, en dat gebeurt gelukkig. Samen met zijn collega in de postkamer Jorge brengt hij deze keer zelfs een verzoekplaatje mee. Jorge mopperde eerder dat de A&R-afdeling Indigo heeft laten gaan maar Donny Osmond tóch weer aan boord heeft gehouden. De dj zet de plaat (van DJ Cassidy en Nile Rodgers dus) op en hoewel het publiek aanvankelijk schreeuwt om funk, ontstaat langzaamaan een dansende menigte. Yes! Al met al liggen er genoeg potentieel toffe losse eindjes voor de finale, zeker nu Zak ontdekt heeft dat niet hij maar Richie tienduizenden dollars heeft verspeeld in Vegas.

Maar goed, is er iemand nog echt razend enthousiast voor de laatste aflevering? Rare move wel om bij de een-na-laatste aflevering bekend te maken dat Terrence Winter van de serie is gehaald. Bijna alsof je tegen de kijker zegt: ‘laat die finale ook maar zitten, alles wordt toch anders.’