'Het jaar was tweeduizend en acht.' Net als afgelopen donderdag bij Parels Voor De Zwijnen, de eerste van de vier jubileumshows waarbij de Jeugd à la Kraftwerk elke avond een album integraal speelt, haalt Faberyayo ook vanavond bij De Machine zijn polygoonjournaalimitatie erbij voor een stukje historische context. 'De coke vloeide nog rijkelijk. Pas een van ons vieren had een kunstheup. We hadden er allemaal nog zin in.' De zaal lacht. 'Jullie dachten misschien dat het na Watskeburt en Shenkie over was met De Jeugd, maar toen kwamen we ineens weer op televisie, en wel met een heel leuk album. Daarop stond ook een eerste single, hoe ging die ook alweer?' Bas Bron zet Hollereer in, en voor de zoveelste keer vanavond gaat de hele zaal stuk.

Waar debuut Parels nogal last had van het feit dat de hits al zo vroeg op de plaat – en dus ook op de avond – langskwamen, zit De Machine over de gehele lengte van het album vol met publieksfavorieten. De eerste helft is eigenlijk alleen maar knallen, en na Kerk, Datvindjeleukhe, Deze Donkere Jongen Komt Zo Hard, Buma In Mijn Zak en Hollereer zit de sfeer in de zaal er zo goed in dat je hem er met een brandoefening nog niet uit had kunnen dwingen. Je beseft hoeveel tracks De Jeugd in het collectief geheugen heeft weten te branden; net als bij Michael Jackson (en Rene Froger) ken je er altijd meer dan je denkt of durft toe te geven.  

Qua podiumpresentatie heeft De Jeugd in de afgelopen tien jaar weinig veranderd aan de succesvolle formule, en ook vanavond is weer classic Jeugd: die bizarre combinatie tussen swagger en lulligheid, onderlinge broederliefde en pesterijen. Ergens zijn veel eigenschappen van De Jeugd een commentaar op de stereotype percepties op de hiphopwereld: die planga is niet van je neus te slaan, die champagnefles gaat over het publiek heen. Aan de andere kant zijn die gasten ook gewoon zo. De cultuur waarin zij zich bevinden hebben ze grotendeels zelf gecultiveerd, dus ze doen verdomme lekker waar ze zin in hebben. Zelfs het überhaupt vieren van je tienjarige jubileum zou je kunnen lezen als een commentaar, want welke band doet dat nou? Het is pure mythologisering. Er wordt bewust gebouwd aan een legendarische reputatie, een keizerrijk zoals de grootste spelers van de hiphopwereld dat hebben, inclusief verheerlijkende boeken en documentaires – maar wel altijd met een vette knipoog. 'Het begint met rappen en het eindigt met een imperium,' zo zei Faberyayo onlangs in een interview in – jawel – Koffietijd. Die combinatie van jezelf serieus nemen maar niet serieus doen heeft De Jeugd gemaakt tot de meest relevante act van de huidige Nederlandse popscene. Dat, en al die hits natuurlijk.

In dat bewuste jaar 2008 bevestigde De Jeugd van Tegenwoordig dat ze niet meer zomaar van de televisieschermen zouden oprotten. De Machine was helemaal geen moeilijke tweede plaat, hij is eerder sterker dan Parels Voor De Zwijnen, voortbordurend op de vernieuwing van het debuut maar doeltreffender uitgewerkt. Ook de tracks die niet als single zijn verschenen doen het vanavond uitstekend, een aanzienlijk deel van het publiek kent de plaat van voor tot achter uit z'n hoofd. 'Utrecht, ik hoor niks!' roept Faber geregeld, waarna de springende menigte over zichzelf heen buitelt om hem te laten zien dat ze wel degelijk woord voor woord aan het meezingen zijn. De hele plaat is gepeperd met ijzersterke tracks, simpele, goed gemikte refreintjes, goede grappen en dikke beats.