De zaal loopt dan ook aardig vol voor Ultimate Painting. In de zaal staan de fanatiekste Le Guess Who?!-gangers. De types met een volgekalkt blokkenschema, die de garderobe en bar het liefst negeren om zoveel mogelijk acts weg te strepen. Niet dat we naar een moeilijke fijnproeversgroep luisteren trouwens. Ultimate Painting is zo’n act waar je nauwelijks een hekel aan kan hebben en die ambacht verkiest boven avontuur. De tweede plaat, Green Lanes, staat vol prachtige gitaarpop. Jack Cooper (frontman van Mazes) en James Hoare (bekend als zanger van Veronica Falls) vonden elkaar in een gedeelde liefde voor The Beatles en Velvet Underground.

Wie had gedacht dat de liedjes live zoveel meerwaarde krijgen? Want er gaat een stuwende kracht uit van de live band Ultimate Painting. Met de jongensachtige drummer en een Russel Brandt-look a like op bas vonden Cooper en Hoare een straffe ritmesectie. Ultimate Painting speelt loeistrak, zingt loepzuiver en is speels genoeg om buiten de structuur van de sixties evergreen te treden. Zo krijgt het nummer (I’ve Got The) Sactioned Blues een draai met scherpe gitaarsolo met geen noot teveel. De beperkte speeltijd staat wat improvisatie en korte jams niet in de weg.

 

Er is een heerlijke chemie tussen Cooper en Hoare, luie praatzang staat tegenover zalvende koortjes. Ultimate Painting daagt uit tot dromen, maar grijpt ook naar de lurven. Er sluipt wat psychedelica in de nummers, later blijkt dat Ultimate Painting ook nog een prima groove achter de hand heeft. Liedjes met een onwijze drive die warempel dansbaar blijken.  Drie kwartier Ultimate Painting voelt als een waanzinnige showcase. Dit is zo’n zeldzame groep die live zo veel rijker is dan op plaat. En die plaat, die is dus al erg sterk.