Jacco Gardners Cabinet of Curiosities voelt lang zo curieus nog niet

Horinees programmeert de complete Le Guess Who?-zondag in de Pandora

Ralph-Hermen Huiskamp ,

Je zou het met al het drone-, jazz- en progrockgeweld van Sunn O))) bijna vergeten, maar er is op Le Guess Who? nog een programma samengesteld door een gastcurator. Jacco Gardner mag de hele zondag vullen in de Pandora. Hij nodigde al zijn favoriete acts uit, en staat natuurlijk zelf ook op de planken.

Zo’n laatste festivaldag vraagt altijd net iets meer van je lichaam dan de eerste. Weer half Utrecht door fietsen, weer al die trappen op en af in TivoliVredenburg, weer die keuzestress tussen alle acts die overlappen. Precies voor wie dat allemaal te veel wordt, of voor wie zich gewoon helemaal in Gardners keuzes kan vinden, komt het Cabinet of Curiosities als geroepen. Je moet er toch echt nog een paar trappen voor op, maar daarna hoef je tot 23 uur de Pandora niet meer uit. 

De bands die vandaag vroeg op het programma in het ‘Cabinet of Curiosities’ staan, delen prettige loomheid. Goed om de zondag mee te beginnen. Neem het charmante Eerie Wanda, waar ook wat leden uit Jacco Gardners eigen band zitten. Goede lo-fi liedjes, soms in de Velvet Underground-hoek, dan weer charmant noisier en uiteindelijk met tot slot nog een voorzichtig stapje richting uptempo woestijnrock, met wat extra percussie om het nog wat vetter aan te zetten.

Als laatste act voordat de curator zelf optreedt, staat Death And Vanilla nog in de Pandora. Kille beats uit een drumcomputer, een kaal orgeltje, een desolate gitaar, Beach House is nooit ver weg. Maar anders dan Beach House, halen deze Zweden hun inspiratie vooral uit de jaren zestig. Het heeft alles in zich om maar wat voort te kabbelen, maar het trio krijgt de Pandora muisstil. Het helpt natuurlijk ook wel wat dat er wordt afgesloten met een Zweeds slaapliedje. Dan is zo’n afgemat festivalpubliek al snel stil.

Het gaat ondanks de korte ombouwtijden allemaal nog best soepel. Iets te soepel haast. Uitgerekend bij Jacco Gardner zelf gaat het mis. Na een nummer moet zijn show al worden stilgelegd. Een pedaal zorgt voor een luide brom. Bij het tweede nummer springt er een snaar van Gardners snaar. Gelukkig kan hij nog een gitaar lenen en laat hij zich niet kisten door de valse start. “Ja hoor, en nu vindt mijn band deze gitaar ook nog beter klinken”, lacht hij.

Als er iets duidelijk geworden is, dit jaar, is dat hij met zijn nieuwe album en iets aangescherpte band een flinke stap gemaakt heeft. Als alle apparatuur weer doet wat hij moet doen, gaat het gas er op. Gesteund door retroprojecties schudt de band vooral tijdens de instrumentale stukken de boel flink wakker. Op plaat is het vaak een beetje braaf en binnen de lijntjes, maar de momenten dat Gardner zijn band durft te laten ontsporen, geven het programma de peper die het goed kan gebruiken. 

Het kan verrassend lopen. Zo spannend en opwindend Gardner op zijn beste momenten was, zo middle of the road blijkt het vooraf veel getipte Os Mutantes. Maar dat is niet eens het grootste probleem van de Braziliaanse band die eind jaren zestig een paar steengoede platen maakte. De stampensvolle Pandora krijgt een oersaaie set, vals bovendien, en vol zoals de zanger zelf ook zegt: “golden oldies”. Zelfs het enorme plezier wat de band uitstraalt, helemaal als zomaar een oud bandlid in het publiek wordt gespot en op het podium wordt gehaald, werkt niet aanstekelijk genoeg om dat te compenseren.

Na de peper van Jacco Gardner, valt die deceptie van Os Mutantes zwaar. Gelukkig blijkt het rariteitenkabinet nog een act te hebben die de boel echt kan laten ontvlammen. Het Zweedse Dungen gooit vanaf de eerste seconden alle schuiven open. Daverende drums, een snerpende gitaar, dwarsfluitsolo’s, warme toetse: laten we de Braziliaanse tegenvaller gewoon vergeten, dit viertal haakt aan op die licht ontsporende jams die Gardner bij vlagen toeliet. Hier zijn het juist psychedelische progjams, die af en toe samenkomen in een popliedje, zodat het altijd licht blijft aanvoelen. En telkens voordat het echt poppy wordt laten ze de boel weer compleet uit de bocht vliegen. 

Zo allemaal bij elkaar, en zeker op een festival als Le Guess Who? voelen de acts die Jacco Gardner heeft optrommeld helemaal niet als rariteiten. Het festival barst van dit soort acts, en er liepen afgelopen weekend nog veel zeldzamere dingen rond. Maar in alle drukte en hectiek biedt het programma wel een fijn, stressloos slot van de geweldige vierdaagse weekend. Niks kiezen uit al die vijftien zalen die geboekt stonden op het festival. Eén zaal, en gewoon ontkennen dat er daarbuiten nog andere opties zijn.