Dekmantel Festival dag 4: nog één keer losgaan op inventieve techno

KiNK heeft interessantste live-set onder nieuw alias Cyrillic

Sjoerd Huismans ,

Hoewel we de afgelopen dagen hebben kunnen genieten van onder meer Jeff Mills, Marcel Dettmann en Ben Klock staat de laatste dag van het Dekmantel Festival nog meer in het teken van techno. Met name de boeiende live-sets van acts als Monolake, Cyrillic, Steffi en Carl Craig blijven hangen, terwijl het festival zich wederom verbreedt door Siriusmodeselektor als hoofdact neer te zetten. Voor ieder wat wils, en anders is er altijd nog ABBA.

De laatste dag van Dekmantel lijkt aanvankelijk wat langzamer op gang te komen dan de vorige twee, maar rond half 3 stroomt het terrein aardig vol - nog altijd vroeg met drie dagen in de benen. Het leukste feestje van de dag is voorlopig aan de gang op het Selectors-podium, waar nieuwe Dekmantel-protegé Robert Bergman – je kunt hem ook vinden achter de kassa bij Rush Hour - het al aanwezige publiek vermaakt met discoklassiekers en daarmee de draad min of meer oppakt waar Floating Poits, Antal en Hunee hem gisteren lieten liggen. Ondertussen verstuurt de Britse dj Midland, die om drie uur moet beginnen, een reeks verontrustende berichten over zijn vertraagde reis naar Amsterdam. Zijn trein werd geannuleerd, hij moest tachtig pond betalen voor een taxi en dan was ook zijn vliegtuig nog eens te laat.

Uiteindelijk is hij slechts tien minuten te laat. Niet dat alle stress daarmee weg is. De dj, een open boek op Twitter, maakt zich ook enige zorgen over de snor die zijn debuut maakt op Dekmantel én het feit dat hij onlangs is overgestapt op digitaal in plaats van vinyl. Als publiek merk je er weinig van, mede door het hoge podium. Al snel dansen we op groovy house en hij gooit na een half uur de Syrische troef Omar Souleyman erin om de heupen definitief los te krijgen. Die dansmoves ogen bij de meesten echter nog wat stram, met twee dagen van dit soort waanzinnige Oriëntaalse platen in de benen. Even verderop gaat het net iets harder bij Bas Bron a.k.a. Fatima Yamaha in de Boiler Room. Zeker als hij een langgerekte versie van superhit What’s a girl to do speelt en zichzelf verliest in een uitbundige synthsolo gaat het er inderdaad koken. De track is al een paar jaar oud, maar groeide door opvallende draaibeurten door grote en kleine dj's uit tot een enorme culthit. Net voor het festival bracht Dekmantel het nummer opnieuw uit op zijn eigen label, en iedereen die hier staat weet dat.
 
Voor het eerst dit weekend krijgt Dekmantel te maken met wat logistieke moeilijkheden. Niet alleen wordt het publiek tegen het einde van Fatima Yamaha’s set tegengehouden bij de Boiler Room, het staat ook vast bij de smalle gang die de twee gedeeltes van het festival met elkaar verbinden. Misschien is én Fatima Yamaha én Actress én Motorcity Drum Ensemble toch wat veel van het goede voor de relatief kleine area waarop Selectors, The Lab en de Boiler Room zich bevinden. Vooral de funk-, disco- en houseplaten van laatstgenoemde act trekken ongekend veel volk. Mooi is het overigens hoe toegewijd het publiek op Dekmantel is: een meisje heeft bijvoorbeeld de acts die ze wil gaan zien op haar pols geschreven met tijden én podia erbij. 
 
Een groot deel van die bezoekers komt vandaag maar voor één ding: techno. Wat staan er vandaag een hoop inventieve live sets gepland. Al aan het begin van de dag was de UFO redelijk volgestroomd voor de diepe, trage beats van Rrose. Wij vallen in bij de Duitse pionier Monolake, een van de uitvinders van het computerprogramma Ableton Live - vandaag de dag de standaard in digitale productie – en tevens professor Sound Design aan de universiteit van Berlijn. Als live act houdt Robert Henke het allemaal wat meer rechttoe-rechtaan dan op zijn experimentele albums, al blijven de zorgvuldig gemanipuleerde synths en samples verre van standaard. Zijn complexe ritmes grijpen zelfs aardig dansbaar in elkaar, daaroverheen zijn niet meer dan flarden van melodieën te horen. Dat Monolake aan het begin van zijn set wat pauzes laat vallen haalt de vaart er wel enigszins uit, gelukkig mixt hij verderop in zijn set door.
 
Toch voelt het allemaal wat log vergeleken met de Bulgaar Strahil Velchev a.k.a. KiNK -eveneens een oudgediende – die het van hem overneemt. Dat doet KiNK onder zijn nieuwe alias Cyrillic. Normaal kan hij alle kanten op, in dit nieuwe project gooit hij het puur op zijn oude liefde techno. Dekmantel was de eerste boeking die Cyrillic binnen had. Daarmee schoot het festival weer eens raak, want Velchevs nieuwe project blijkt een van de boeiendste shows van de dag. De basis van Cyrillic wordt niet gevormd door tracks, maar door zelfgemaakte spacy geluiden die hij eerst als loops heeft opgenomen en vervolgens dj't met behulp van twee cd-spelers en een platenspelers, met daarbij beats uit een Roland TR-8 drumcomputer. Volgt u het nog? Geregeld houdt Velchev één van zijn apparaten (cd-speler, drummachine, loopstation) omhoog om zijn publiek te laten zien wat hij precies aan het doen is, zoals hij dat ook doet in zijn KiNK-sets. Op een gegeven moment wordt het een beetje potsierlijk, maar de overdreven moves en brede lach van Velchev werken absoluut aanstekelijk. De flangers en phasers vliegen je om de oren terwijl ook die typische KiNK hi-hats wel degelijk terugkeren. De visuals van Heleen Blanken, kristallen in super close-up, zorgen voor een fraaie totaalervaring.
 

Een knuffel van Nina Kraviz leidt tot gejoel. Even later neemt de Russische het over en vanaf de allereerste stevige four-on-the-floors lijkt dit wederom een topset te worden. We hebben Kraviz echter vorig jaar nog uitgebreid besproken en zijn nu toch wel zeer benieuwd wat Neerlands/Berlijnse trots Steffi in petto heeft. Ze treedt samen op met zangeres Virginia met wie ze enkele tracks maakte. Natuurlijk komen die langs – Yours bijvoorbeeld, en het nieuwe Treasure Seeking – andere stukken zang voelen meer geïmproviseerd. Daarnaast voegt ze live gedrumde samples toe aan de opzwepende, groovy house en techno van Steffi en doet ze wat MC-werk. Het duo is uitstekend op elkaar ingespeeld en het is spannend om te zien hoe ze samen bijvoorbeeld naar een overgang tussen twee tracks toewerken. Je ziet Steffi tot 4 tellen waarna Virginia overschakelt naar een ander drumpatroon. De laatste plaat van de Nederlandse producer is gemaakt voor de dansvloer en tracks als JBW25 maken dat waar.

Na die vrolijk dansende menigte bij Steffi is het publiek bij Chris Clark even schrikken. Een groot deel lijkt volledig naar de tering te zijn, al dan niet met chemische component. Rave crusties met dreads en twee flessen water in de achterzak staan een of andere heidense dans uit te voeren en ook de eerste shirtloze opgepompte gasten met ringbaardjes melden zich aan het front. Het is goed te begrijpen dat ze deze tent uitkiezen, want de Warp-held speelt veruit de onvriendelijkste en hardste set tot nu toe. Maar wat zit het weer goed in elkaar. Beukende gebroken ritmes zijn het devies, af en toe onderbroken door grootse space-intermezzo’s. Zoals op de track To Live And Die In Grantham van de nieuwe EP Flame Rave. Toch is zijn nieuwe werk nog het meest dansbaar, blijkt als hij even later oudje Truncation Horn speelt, nog meer een cut-and-paste track met zwaar vervormde drums.

Dan pakt Carl Craig het even later wat subtieler aan. Hij is de volgende Detroit-legende die Dekmantel naar het Amsterdamse Bos wist te halen voor zijn enige liveset deze zomer. Dat betekent bij Craig vooral veel gemanipuleerde solo’s op synthesizer die uitstekend klinken over het Function One geluidssysteem. Onverwacht vroeg houdt hij er al weer mee op na zijn bekende track At Les, en dan is het alweer tijd voor die onwaarschijnlijke hoofdact Siriusmodeselektor. Eerder dit weekend bleek Squarepusher een uitstekende verbreding (net als labelgenoot Clark vandaag), is dat met deze hoofdact wederom zo? Eerder deze zomer maakte de gezamenlijke act van Siriusmo en Modeselektor een wat te lompe indruk op Pitch, en eerlijk gezegd is dat op Dekmantel wederom zo. Als afsluiter van een Bravo op Lowlands was het zonder meer te gek geweest, op fijnproeversfestival Dekmantel voelt die misthoorn na elk nummer misplaatst. En toch staat het vol en vermaakt het publiek zich uitstekend, dus moet je concluderen dat ook deze move richting een breder programma gewoon werkt.

En ach, voor wie het niet trekt zijn er nog vier podia. Het leukste feestje blijkt gewoon weer aan de gang bij het Selectors-podium, waar I-F twee keer binnen het kwartier vlamt met zijn grote liefde ABBA. Onder meer Nina Kraviz en Hunee zien vanaf de zijkant van het podium dat het goed is. Het zijn uiteindelijk toch dit soort sets die maken dat je je vermoeide benen na drie dagen dansen niet meer voelt, en dat 23:00 uur weer veel te vroeg voelt. Gelukkig is het nachtprogramma in de Melkweg er nog, waar de liefhebber zich tot acht uur ’s ochtends kan uitleven. En de mensen waarvoor het morgen gewoon weer maandag wordt, kunnen terugkijken op een geweldig weekend, waarop Dekmantel bewijst de enorme concurrentie nog net een stap voor te zijn.