Vanderbuyst: "Touren is niet gezellig, na een maand vallen je kleren uit elkaar"

Het nieuwe album At The Crack Of Dawn staat nu op de luisterpaal

Tim van der Steen ,

“De eerste drie dagen gaan de jonge honden helemaal naar de klote, je ziet ze aftakelen. Wij weten inmiddels hoe het werkt en lopen eerst door naar de fruitmand.” Vanderbuyst levert met At The Crack Of Dawn hun vierde langspeler af. Daar hebben zij twee jaar over gedaan. In die tijd is het hardrocktrio opgegroeid, muzikaal en als band. “We hebben met zijn drieën zangles genomen, we moeten die koortjes ook live kunnen doen.”

Vanderbuyst zet met At The Crack Of Dawn een meer volwassener geluid neer. Dat heeft alles met de productie te maken, legt gitarist Willem Verbuyst uit: “Martin Furia is onze geluidsman als we live spelen. We kregen van mensen te horen dat we live een stuk stoerder klonken dan op plaat. Daarom hebben we Martin gevraagd om onze plaat te produceren.” Voor mixen en masteren ging de plaat naar Sterling Sound Studio, waar ook platen van AC/DC en Guns N’ Roses zijn gedaan. Dat levert Vanderbuyst een stuk vollere sound op. Het is nog steeds de vertrouwde hardrock in jaren ‘70/’80-stijl die doet denken aan Van Halen, Thin Lizzy en Iron Maiden maar de bas en drums zijn meer naar de voorgrond getrokken en klinken zwaarder dan op eerder werk. “Dit album betekent voor ons een nieuwe stap, wat dat betreft past de titel ook.”

Ook de songwriting is anders dan de eerdere albums. “Het is een stuk persoonlijker geworden. Waar op de vorige platen liedjes over ridders en tijgers stonden, gaat het nu over hoe het is om in een band te zitten. Jochem (vocalen/bas) schreef In the Dead Of Night over hoe het is om ver van huis te zijn.” De band ís ook veel van huis geweest in de afgelopen twee jaar, en deelde met onder meer Slipknot en Steel Panther het podium. “Normaal heb ik niets met die muziek maar op Graspop heb ik bij Slipknot staan kijken, echt alles klopt aan die band. Je kan veel van die grote jongens leren; wat ze zeggen, hoe ze het publiek bespelen. Hetzelfde geldt voor Within Temptation. Als mijn vriendin het opzet loop ik de kamer uit, maar als je ze live ziet snap je waarom zij zo groot zijn.”

“Hanggai had ons uitgenodigd dus zijn we naar China gegaan.” Hanggai is een Chinees-Mongoolse band die folk, rock en keelzang combineert. Hun tourmanager, die ook Willem heet, is Nederlands. “Zij zagen ons hier spelen en organiseerden een festival in Beijing. Daar speelden we voor een man of 500 en hebben we ook nog twee kroegshowtjes gedaan. Die mensen kennen hardrock helemaal niet dus in het begin zie je ze raar kijken. Op een gegeven moment stonden zij een middeleeuwse rondedans te doen en werd er zelfs gestagedived. Muziek is toch een soort universele taal, die emoties begrijpt iedereen wel.”

“Met Skullfist, Enforcer en Genghis Kahn zijn we uitgebreid op tour geweest door Europa. Met twintig man zaten we in een grote tourbus, beneden een soort woonkamer en bovenin twintig bedden. We lagen daar als sardientjes in een blik met het plafond twintig centimeter boven ons hoofd. Als je dan door Oost-Europa rijdt over die slechte wegen stuiter je door je bed. In het ruim hoor je de versterkers heen en weer vliegen en denk je, bij de volgende show zal er wel weer wat kapot zijn. Je hebt ook totaal geen privacy, maar iedereen zit in hetzelfde schuitje. De eerste regel in zo’n nightliner is ‘no shitting on the bus!’ Soms is iemand zo lam dat binnenhouden niet meer lukt. Dan wordt er flink gevloekt door de chauffeur en gaat het gewoon weer verder.

“Je kleren vallen ook uit elkaar van de rottigheid aan het eind van zo’n tour, die zien een maand geen wasmachine. We kiezen een uniform voor een tour, alleen Jochem had twee bloesjes bij zich. Toch vind ik het te gek om weg te zijn. We hebben dertig shows gedaan in 31 dagen, wat mij betreft hadden we die vrije dag ook gespeeld. We hebben het als band wel moeten leren. Tijdens onze eerste tour praatten we nauwelijks, dat was helemaal niet zo gezellig. Ik wilde alles perfect hebben. Inmiddels kan ik het meer loslaten en nu is de sfeer onderling fantastisch.”

Is Vanderbuyst een beetje rock ‘n roll? “Natuurlijk, we zitten ook niet met thee in die bus, zeker als je met vier van die bands op pad bent. Maar de eerste drie dagen gaan de jonge honden helemaal naar de klote. Ze stappen die tourbus in en grijpen meteen in de koelkast. Je ziet ze aftakelen en de vierde dag zijn ze ziek. Wij weten inmiddels wel een beetje hoe het werkt en lopen eerst door naar de fruitmand, verder in de tour merk je hoe waardevol dat banaantje is. We hebben als band ook een regel: Feesten is prima, maar je gaat geen show verneuken omdat jij naar de klote wil gaan. De muziek staat op één.”

Die volwassen houding klinkt door op At The Crack Of Dawn. De betere productie geeft de plaat ballen en muzikaal zijn de heren ook gegroeid. “We hebben zo veel gespeeld dat mensen ons zo onderhand wel kennen. Daarom doen we ook maar vijf shows in Nederland om wat exclusievers neer te zetten. ”Op 10 oktober komt At The Crack Of Dawn uit en presenteert Vanderbuyst de nieuwe plaat in Paard van Troje, Den Haag. Het album staat nu al op de luisterpaal.