Death From Above 1979: "We wilden niet dezelfde songs blijven spelen"

Canadees duo was 10 jaar geleden "gewoon blij dat we de huur konden betalen"

Ingmar Griffioen ,

Goed nieuws deze zomer toen Death From Above 1979 aangaf de comeback van glans te voorzien met een tweede langspeler: The Physical World. Het furieuze dancepunk-duo uit Canada liet met Trainwreck 1979 meteen een onmiskenbare DFA-track los, die tegelijkertijd meer poppy was dan ooit. 3voor12 sprak met Jesse F. Keeler over de terugkeer die hij stiekem met Sebastien Grainger inzette. "We wilden eerst zien of het wel zou werken." Ook over die opmerkelijke tweede is hij laconiek: "Je kunt dezelfde songs maar zoveel keer spelen." Een gesprek over Springsteen, The Band, de nieuwe MSTRKRFT, de waanzin van altijd bereikbaar zijn, de remmende voorsprong van de technische revolutie en hoe single Trainwreck 1979 de bandnaam verduidelijkt. Deze zaterdag speelt de band in de Melkweg, 3voor12 presenteert het concert en maakt opnames.

Waarom zijn jullie weer bij elkaar gekomen?
"We vroegen ons in 2010 af of we nog steeds zo zouden genieten van samen spelen. Het was een experiment. Dus verhuisden we al onze oude spullen naar de repetitieruimte om te kijken of alles nog zou werken en of wij 'het' nog konden. Het was fun, maar we hadden nog geen echt plan. We waren al een tijdje aan het repeteren met oud materiaal, en bier aan het drinken natuurlijk, toen ik het mijn manager vertelde. Die werd helemaal opgewonden en vertelde het aan allerlei mensen en voor we het wisten hadden we een heleboel shows staan. Toen zijn we dat pad maar ingeslagen, nog steeds zonder plan, en dat doen we eigenlijk nog steeds."

Op een gegeven moment verschoof de focus niettemin naar nieuw materiaal.
"Je kunt dezelfde songs die je tien jaar geleden geschreven hebt, maar zoveel keer spelen. Als je optreedt met iets dat je al even doet, komt er weliswaar creativiteit bij kijken, maar dat is niet hetzelfde als 'iets creëren'. We wilden voor onze fans en voor onszelf niet altijd maar dezelfde songs blijven spelen. Om door te gaan konden we maar één ding doen: nieuw materiaal schrijven. Ook dat hielden we eerst voor onszelf, naar goed gebruik. Zo waren we al een jaar uit elkaar, voordat dat bekend werd."

Op de tweede plaat moest het natuurlijk anders dan in 2004.
"Volgens mij doen we niks anders dan muziek maken waarvan wij hopen dat een vooruitgang is op wat we vroeger maakten. Ik wil dat het een beetje beter is. Dat we ons blijven ontwikkelen, zien of we onze band kunnen zijn, maar dan beter. Dat is mijn enige doel en ik denk dat we dat bereikt hebben. We wilden niet bang zijn voor nieuwe dingen en met dit album het concept van de band verbreden. Dus als we een song hadden die snel en gek was, dan probeerden we die sneller en gekker te maken. Als het bluesy was of welk concept dan ook, dan probeerden we verder in die richting te gaan."

Jullie nieuwe album The Physical World paart de intensiteit van het debuutalbum aan wat meer pop. Je kunt er nog hard op dansen, maar het is nu ook meezingen geblazen.
"Ik hoop dat de hele wereld daarin gelooft. Wat voor wilde plannen we ook hebben, meestal klinken we toch weer als 'onze band'. Ik ben blij dat de intensiteit is overgekomen. Misschien is het niet zozeer dat de band veranderd is in die tien jaar, maar dat het publiek en de wereld veranderd zijn. Tien jaar geleden hadden mensen het  er meer over dat er geen gitaren op het album stonden en 'waarom olifantenslurfen?'. Dat heeft nu nog niemand ons gevraagd."

Single Trainwreck 1979 was al wat toegankelijker en dat geldt ook voor White Is Red, door jullie treffend omschreven als een mix van Sonic Youth en Springsteen. Hadden jullie dat tien jaar geleden kunnen schrijven?

"Tien jaar terug waren we niet zo kritisch, we stelden onszelf weinig vragen. De meeste songs overkwamen ons gewoon. Bij het nummer Black History Month, dat denk ik het meest lijkt op White Is Red, hadden we alle apparatuur in de woonkamer gezet en probeerden we wat stiller te spelen. Voor de buren, niet omdat we wat anders wilden. Meer gedachte heeft er toen nooit achter gezeten. Nu was dat helemaal anders. Ik had de baslijn voor White Is Red geschreven, maar niet gedacht dat het een song zou worden tot Sebastien dat wel wilde en we het over de aanpak, drums, bruggetjes en koortjes moesten hebben.

"Allemaal zaken waar we echt tijd in hebben gestoken, in plaats van gewoon al spelend lol hebben. Tien jaar geleden waren we gewoon blij dat we samen konden spelen en de huur konden betalen. We hadden maar heel weinig tijd om die plaat te schrijven. Het studiobudget was na een maand op, waarna we 's nachts de studio weer in moesten glippen als iedereen weg was. We voltooiden die plaat eigenlijk in het geheim. Door die werkwijze konden we nummers ook niet opnieuw beginnen. We moesten doorgaan op ingeslagen wegen, omdat we daarna heel snel alles terug moesten zetten en de studio verlaten. Ditmaal konden we echt overal over nadenken. Er staan nummers op waar we de drums opnieuw hebben opgenomen of alles sneller hebben gespeeld."

White Is Red vertelt ook het tragische verhaal van een tienerliefde, zwangerschap en een break-up.
"Ik denk dat dat de Springsteen-kant is waar Sebastien op doelde. Die vertelde altijd zulke verhalen over al dan niet fictieve personen. Zoals The Band en Robbie Robertson dat ook deden. The Band kwam uit Toronto, maar behandelde thema's als arme boeren in het zuiden, zonder enig idee te hebben waar ze het over hadden. Met die Springsteen-referentie bedoelt Sebastien dat het een kans was om een verhalenverteller te zijn en het niet zozeer over zichzelf te hebben. Op de vorige plaat ging elke song over mensen om ons heen of dingen uit zijn of mijn leven. Ditmaal kon hij creatiever zijn, hoefde niet alles zo persoonlijk."

In Always On lijkt Grainger dan weer aan Kurt Cobain te refereren:
If we brought Kurt back to life
There's no way he would survive
No way, not a day


"Hier moet ik toch gissen. Ik weet dat dat nummer voortkomt uit een conversatie met zijn vrouw. Kurt klaagde over beroemd zijn en wilde vooral met rust gelaten worden. Nu hebben we die optie helemaal niet meer. We zijn constant met elkaar verstrengeld. Met die gekke hypermindset, die iedereen maar lijkt te accepteren, maar die eigenlijk nogal onnatuurlijk en uniek is in de wereldgeschiedenis."

Dat we altijd online zijn?
"Vooral dat we altijd beschikbaar zijn. Bedenk hoe mensen reageren als je je telefoon niet opneemt, terwijl ze weten dat je hem bij je hebt. Dan worden ze boos: 'Waar was je? Waarom neem je je telefoon niet op?' Ik heb een tweede huis, of eigenlijk een boerderij, en daar is geen mobiele ontvangst. Heerlijk!"

Heb je daar geschreven?
"Nee, maar als we nog een album maken, dan gaan we dat zeker wel doen. Hoe minder afleiding hoe beter."

Is Trainwreck 1979 een referentie naar de bandnaam? We horen over vluchtende immigranten, een gifwolk, 200.000 mensen en mobiele telefoons.
"Trainwreck 1979 heeft een vergelijkbaar thema als Always On, maar gaat daadwerkelijk over een groot treinongeluk in 1979 in het stadje waar Sebastien woonde. Er was een chemisch lek, een explosie en de trein ontspoorde. Wat hem fascineerde was dat er geen enkele dode viel. Dat ze in een tijd dat je nog geen kabeltelevisie had, toch iedereen wisten te bereiken en 200.000 mensen wisten te evacueren. We hebben nu het idee dat er zoveel is dat we niet kunnen doen zonder al die technologie om ons heen. Zonder al dat gemak zou er van alles onmogelijk zijn, maar hier is een voorbeeld uit zijn geboortejaar waar mensen een hele stad van 700.000 mensen wisten te beschermen zonder social media of zelfs maar één mobiele telefoon.

"Maar als ze nu een olielekkage in de Golf van Mexico hebben dan kost het vele maanden om alleen al het gat af te dichten. Het is juist allemaal veel complexer geworden. Het kost de wereld nu langer om een extra startbaan voor een vliegveld te realiseren dan de hele Tweede Wereldoorlog van begin tot einde duurde. Met al die geweldige technologie lijken we alleen maar minder te bereiken. Twitter heeft de hele wereld een stem gegeven, zoals nooit eerder kon. Maar het wordt vooral gebruikt om de meest basale stront te spuien."

Bij aanschaf van sommige concerttickets krijg je een downloadcode voor het album. Live is duidelijk het meest belangrijke voor jullie?
"Absoluut. Het is fantastisch om deze plaat te hebben, die ons vast gaat overleven, maar de liveshow en die gedeelde ervaring tussen ons en het publiek is toch wat belangrijker. Ik denk dat je tijd in bands en het maken van songs stopt omdat je ervan houdt om muziek te spelen. En als die plaat dan klaar is, dan is de enige resterende mogelijkheid om dat live uit te gaan voeren. En dat is nu net mijn favoriete tijdverdrijf."

Heeft deze opwelling van creativiteit ervoor gezorgd dat de volgende MSTRKRFT-plaat nog even op de plank blijft?

"Ehm ja, eigenlijk wel. De timing is een beetje lastig. Toen Death From Above met deze plaat klaar was, herfst 2013, zijn Al en ik meteen de studio ingegaan voor een nieuw MSTRKRFT-album. We zijn best ver opgeschoten, maar moeten ook nog een hoop doen. Ik werk nu of aan deze band of aan de nieuwe MSTRKRFT."

Zaterdag 11 oktober staat Death From Above in de Melkweg, Amsterdam. 3voor12 presenteert het concert en maakt opnames.