HET CONCERT:
Town of Saints, Noorderslag, Foyer Grote Zaal, zaterdag 18 januari 2014
DE ACT:
De kern van folk(rock)band Town of Saints ligt bij de ontmoeting tussen Harmen Ridderbos (zang/gitaar) en Heta Salkolahti (viool/zang). Tijdens een songwritingworkshop in Oostenrijk laaide de liefde in verschillende vormen op, waaronder de muzikale. Met toevoeging van drummer Sietse Ros is ‘t een bandje dat geen meters maar kilometers maakt: de band tourde in o.a. Engeland, Ierland, Duitsland, Hongarije, Schotland en Italië. Op album Something To Fight With is net zo goed traditionele folkroots te horen als Mumford & Sons en een beetje Levellers. Zonder dat de band Levellers wordt, moge dat duidelijk zijn.
#ESNS14: Town of Saints hoopt op meer
Niet alle thuiswedstrijden worden gewonnen
Terwijl The Opposites in de Grote Zaal de laatste gabberbeats afvuren op een kolkende massa, betreedt Town of Saints het podium in de naastgelegen foyer met een keurig folkinstrumentarium. Maar het gezelschap laat zich niet overstemmen. Al snel komt de folkrock stevig uit de boxen. Zanger/gitarist Harmen Ridderbos speelt vandaag een thuiswedstrijd. Op papier dan.
HET NUMMER:
Halverwege de set zorgt ‘Euphrates’ voor een stroomversnelling. Het vioollijntje is catchy en de voorste rijen komen in beweging.
HET MOMENT:
Het bescheiden hitje ‘Carousel’, krijgt extra aandacht. Het Broken Brass Ensemble wordt het podium opgeroepen en met acht toeteraars wordt het vrolijke popliedje extra feestelijk.
HET PUBLIEK:
Het is net zo aandoenlijk als vervreemdend als Ridderbos ‘Wat zijn jullie een fucking geniaal publiek’ roept. Het is zoals David Brent zijn collega’s in The Office ‘mental’ noemt terwijl ze gewoon hun werk doen. Want thuiswedstrijd of niet, het publiek geeft zich niet zomaar over. Halverwege de set begint de flinke dot energie van het podium over te slaan op de voorste rijen.
HET OORDEEL:
Geen enkele band zal een foyer de meest hartverwarmende plek noemen waar ze ooit heeft gespeeld. De makkelijkste ook niet. Maar nu heeft Town of Saints wat strijdwapens. De zang van Ridderbos en Salkolahti matcht. De positiviteit spat eraf en de muziek is dans- en hosbaar. De nummers zijn ook echt dynamisch en zelden voorspelbaar te noemen. Het komt alleen niet van de grond. Soms is het geluid te log. Of wordt te onvast gespeeld om iedereen in de feestroes mee te trekken en op rustige momenten kruipt het niet genoeg onder de huid. De inzet van Ridderbos is te prijzen, hij blijft ook oproepen tot participatie. Pas halverwege ontstaat reuring op de eerste rijen. Town of Saints waant zich in een broeierige Ierse pub, maar veroorzaakt niet het feestje waar het vurig op hoopt.