In 2003 ga ik weer eens naar het mooiste festival ter wereld: SXSW in Austin, Texas. Ik werk in die tijd voor het Nationaal Pop Instituut, waar ik me bezighoud met de internationale promotie van Nederlandse popmuziek. Van de Nederlandse acts op SXSW herinner ik me vooral een onstuimige avond in het bikershol The Beerland met Peter Pan Speedrock en The Spades. Zeer memorabel is ook het concert van Lucinda Williams in de Austin Music Hall, om door een ringetje te halen zo mooi. Hoogtepunt van 2003 is op zaterdag, een zwoele zomeravond in de tuin van Stubb's barbecue met optredens van The Coral, Supergrass en de grote sensatie van SXSW 2003: het Texaanse zangkoor The Polyphonic Spree. Ze zijn eruit als een te blije sekte, maar ze laten iedereen dansen en meezingen en dat ze zullen later dit jaar ook doen op Lowlands.

Ik bezoek Pinkpop samen met Phil Saxe, boeker van het festival In The City in Manchester en ik mag hem rondleiden langs de Nederlandse acts. In The City is het festival van Toni Wilson, de legendarische eigenaar van het label Factory. Over hem en over zijn rol in de stad Manchester verschijnt in 2003 de prachtige film 24 Hour Party People. De rondleiding op Pinkpop begint goed: Saxe vindt Peter Pan Speedrock geweldig: "what you see is what you get". Maar daar is het dan ook mee gezegd: Zuco 103 vindt hij een onduidelijke formule ("Wat proberen ze te zijn? Latin? Dance? Pop?"), Ilse Delange een uitstekende zangeres met afschuwelijk repertoire en Beef is nepreggae ("even worse than UB40").

De mooiste show van Pinkpop 2003 komt van Solomon Burke. De soulveteraan maakt een glorieuze comeback met het prachtige album Don't Give Up On Me. Enkele maanden eerder zie ik hem al in het Utrechtse Tivoli, maar ik vind dat hij zich er daar iets te gemakkelijk vanaf maakt, voor een publiek dat al uit zijn hand eet voordat hij ook maar een noot heeft gezongen. Hoe anders ligt dit op Pinkpop. Het jonge publiek heeft grotendeels nog nooit van hem gehoord. Burke zal wat moeten laten zien. En dat kun je aan zo'n oude soulzanger wel overlaten. Mooi ook hoe hij na afloop van zijn show, met zijn imposante postuur gezeten op een golfkar, backstage audiëntie houdt en de ene na de andere artiest bij hem aanschuift om de zegen van de reverend te ontvangen.

In 2002 ontstond de discussie of het uitverkochte Lowlands niet veel te plat was geworden met acts als Tiesto en Lee Towers. Minder platte acts dus in 2003, maar ook minder publiek; het festival is niet uitverkocht. Om de schade te beperken heeft de organisatie duidelijk op het laatste moment nog wat bezuinigd op decors en lichtshows waardoor het terrein, dat er anders altijd zo uitbundig bij staat, dit jaar een wat armetierige uitstraling heeft. Het is wel weer een Lowlands met interessante ontdekkingen zoals Interpol en de Audio Bullys en uit Nederland Voicst en Alamo Race Track. Maar om in 2004 de weg omhoog weer terug te vinden zal Lowlands zich moeten herbezinnen op zijn formule.