In de Stadsschouwburg staan stoelen die voor het gewone oog misschien niet afwijken van een gemiddelde keukenstoel. Maar vergis je niet, deze zitplekken zijn niets minder dan telepoorten naar een nieuwe wereld. Je eigen wereld, waarin niks is veranderd en toch alles anders wordt. Ga je erop zitten, dan wordt je meegenomen, door iemand die gewoon met je begint te praten. En je aan het denken zet.

Ik begrijp dat je hier gillend gek van wordt, maar ik hou van dit soort spelletjes. De dame waarbij ik via de telepoort ben uitgekomen, begint lekker subtiel ons gesprek: "Lieg jij wel eens?" Ja, ik lieg wel eens. Soms zelfs zo goed dat ik er zelf in geloof. "Vind je mij een geloofwaardige moderne mens?" Tja, wat zeg je daar op? Het is als me vragen hoe oud ze is. "Eh, ik vind je meer een mens van de toekomst." Pff, daar kwam ik goed weg. Er komt een stuk krijt uit haar jasje. Ze tekent een bolletje met twee punten, een halve maan: een smiley. "Vind jij dit een modern mens?"

Ik zeg dat ik mezelf herken: een lachebek. "Oh, nou, ga eens verder". Ik teken een lichaam eronder, daarnaast een kleine poppetje en aan de andere kant een iets groter poppetje. Ziedaar, mijn kind en vriendin, allemaal lachend. Sentimenteel, maar niet gelogen. Ze probeert me te overtuigen van de kooi die wij mensen om ons heen hebben gebouwd: "We zijn wat vergeten. Het plafond! Want we kunnen de hemel niet meer zien, door alle artificiële barricades waarmee we ons hebben omringd."

Dan moet ik toch echt ingrijpen. "Oh, wacht! Kijk eens naar wat we net getekend hebben!? Goed kijken. Laten we die houding nu aannemen." Ik ga op mijn rug op het hout liggen, met een lach op mijn gezicht: een smiley van vlees. Ze komt naast me liggen. Ik lieg door "Ik zeg niks" te zeggen. Zij lacht: "De hemel!" Ik zeg niets meer.