3VOOR12 bespreekt Album van de Week (43): Wolfmother

Met Cosmic Egg door op ingeslagen weg

Tomas Delsing ,

In een nieuwe formatie levert de Australische rockband Wolfmother een ijzersterke tweede plaat af: Cosmic Egg. Niet radicaal anders, maar wel volwassener dan het debuut.

Met Cosmic Egg door op ingeslagen weg

Wolfmother is niet meer, leve Wolfmother! Na het vertrek van bassist/toetsenist Chris Ross en drummer Myles Heskett in augustus 2008 leek de Australische powerrockformatie op sterven na dood. De druk van het vele toeren na het succesvolle debuut Wolfmother eiste zijn tol, maar werd de band niet fataal: frontman Andrew Stockdale zocht en vond versterking in Ian Peres op bas en toetsen, Dave Atkins op drums en laat Aidan Nemeth een extra gitaar bespelen.

De titel van het nieuwe album is een directe verwijzing naar de wederopstanding van de band: het kosmische ei is niet de titel van het nieuwste Suske en Wiske album, maar de naam voor de oneindig zware brok materie waaruit na de oerknal het heelal ontstond. In verschillende culturen wordt het gezien als de oorsprong van het universum. Anders gezegd: door de knal van Wolfmother, het stoppen van Ross en Heskett, is de formatie niet vernietigd maar wedergeboren als iets totaal anders.

Toch klinkt het nieuwe Wolfmother vanaf de eerste inzet van Stockdale vertrouwd. Eigenlijk zijn de eerste vier nummers nog het meest Wolfmother oude stijl; alsof de frontman heeft willen laten zien dat ze ‘het nog steeds kunnen’. Bij deze: opener California Queen en single New Moon Rising pakken de draad op waar de band na het debuut gebleven was: het maken van vooral door Led Zeppelin en Deep Purple geïnspireerde rockmuziek. Maar waar het debuut het vooral leek te moeten hebben van de catchy gitaar riffs, heeft Wolfmother nu vooral dankzij de toevoeging van de tweede gitarist meer gelaagdheid en spanning te bieden. Eerder evolutie dan revolutie, maar daarom niet minder belangrijk.

Helaas heeft de band het wederom noodzakelijk gevonden de luisteraar zijn momenten van rust te gunnen. Na vier nummers stampende drums en gierende gitaren wordt met ballad In The Morning een korte pauze ingelast: nog steeds niet de sterkste kant van Stockdale en consorten. In The Morning komt – net als iets later ook Far Away – geforceerd over: een wat clichématige opbouw naar een voorspelbare slotsolo. Voormalig Guns ’n Roses gitarist Slash schijnt langs te zijn geweest in de studio, zou dat er misschien iets mee te maken hebben?

Gelukkig blijken de Ozzies verder over voldoende conditie te beschikken om, afgezien van de twee ballads, verder flink door te halen. Hier en daar gaan ze zelfs nog een stapje verder dan we van ze gewend waren: 10.000 Feet is een heerlijk loom en gruizig klinkend nummer na al het uptempo geweld, waarbij de veelgemaakte vergelijking met Led Zeppelin ineens vergezocht lijkt. Ook hier laat de inbreng van de extra gitaar zich goed aanhoren. De daarop volgende titelsong sluit daar keurig op aan, met op het eind een gitaarsolo die rustig op gang komt, om uiteindelijk te ontaarden in een vlammende climax waarin eindelijk (!) het orgel ook weer echt van zich doet spreken.

Cosmic Egg mag dan in grote lijnen niet heel anders klinken dan debuut Wolfmother, de toevoeging van de extra gitaar komt de houdbaarheid zeker ten goede. Met een wat groter scala aan invloeden en een consequenter geluid lijkt de band niet wedergeboren, maar des te volwassener. 

Cosmic Egg verschijnt op Modular/Universal en is nu te beluisteren op de luisterpaal.