3VOOR12 bespreekt Album van de Week (39): Two Gallants

Intense en rauwe punkcountry van Californisch duo

Ze mogen dan uit Californië komen en in de kracht van hun leven zijn, in de muziek van Two Gallants is weinig tot geen zonlicht te bekennen. Met rauwe intensiteit verhaalt het duo over mannen die hun vrouw slaan, dronkenlappen en andere mislukkelingen.

Intense en rauwe punkcountry van Californisch duo

Terug naar de basis. Om dat te benadrukken heeft het derde officiële album van Two Gallants geen titel meegekregen. Nog geen halfjaar na de akoestische EP The Scenery of Farewell steekt het duo uit San Francisco de stekkers weer in het stopcontact. Terug naar de basis. Grappig, voor een band wiens hele oeuvre al gebaseerd is op een terugkeer naar het strikt noodzakelijke en de rauwe emotie. Op dit titelloze album niet meer, maar zeker ook niet minder dan voorheen.

Zanger/gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel mogen dan uit Californië komen en in de kracht van hun leven zijn, in hun muziek is weinig tot geen zonlicht te bekennen. Met hun wilde haren zien ze zien eruit als moderne hippies, maar van de liefdesboodschap die in de jaren zestig vanuit hun stad verspreid werd, heeft Two Gallants weinig meegekregen. De twee jeugdvrienden maakten de afgelopen jaren in kleine kring furore met hun furieuze optredens, waarin ze doorgaans timide muziekstijlen als blues en country banaderen met de gretigheid van een troep hongerige wolven.

Hun liedjes verhalen over mannen die hun vrouw slaan, moordenaars en andere mislukkelingen. Als Adam Stephens zingt dat de geliefde er vandoor is, kun je er donder op zeggen dat ze nooit van haar leven meer terug komt. Two Gallants bezingt mensen in wiens leven iets goed en onomkeerbaar fout is gegaan. Mensen met schrammen op hun ziel en stof in hun haar. De blaren worden weggedronken of bezongen met een mengeling van spijt en wrok.

“I don’t wanna see you fall, I wanna see you fail”, zingt Stephens in Reflections of the Marionette. Op dit derde album weet het duo de rauwe intensiteit van het podium met een bijtende precisie te vertalen naar de plaat. Stephens zingt half huilend, terwijl de drums van Vogel hem beurtelings opjagen en de ruimte geven om uit te halen. Nu en dan worden de heren bijgestaan door strijkers, maar dat maakt het geluid geen moment minder rauw. Hoogtepunt is zonder twijfel het prachtige The Hand That Held Me Down, een meeslepende rodeo van tranen.

Nee, lachebekjes zijn Vogel en Stephens niet. Two Gallants is een beklemmende en veeleisende plaat. Zelf zijn de mannen nog nooit veroordeeld voor een ernstig delict, maar je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat ze er een moord voor zouden plegen om nog dichterbij de kern van het leven te komen. En daarmee hebben ze precies hun doel bereikt.

Deze week als Concert van de Week: 3VOOR12 Presenteert... Two Gallants! Iedere dag om 19:00 uur op 3VOOR12TV/CENTRAL.