Met afzeggingen van The Aliens en The Maccabees raakte London Calling op het laatste moment twee potentiële toppers kwijt. En dat terwijl het op voorhand al niet de meest spectaculaire line-up in de geschiedenis van het festival was. Bij een festival als London Calling hoeft dat niet erg te zijn. Misschien heeft programmeur Ben Kamsma deze editie de vruchten nog iets vroeger weten te plukken?
Na twee dagen Brits gitaargeweld is de conclusie simpel: nee, dit was geen topeditie. De sfeer was goed, de zaal was vol en het bier vloeide weer rijkelijk, maar weinig bands lijken klaar voor het grote werk. De eerste London Calling van 2007 kende een hoop bands die nog tijd nodig hebben, opvallend veel aanstellers en een headliner die genadeloos door haar hoge hakken zakte.
De lichtpuntjes: de wervelende show van artrockers We Are the Physics, de lompe geluidsmuur van The Enemy, het gegarandeerde mainstreamsucces Air Traffic, de rasperformers van The Pigeon Detectives en het ontwapenende HEMA-meisje Kate Nash.
Alle hoogte- en dieptepunten van London Calling op een rij:
We Are the Physics: 8
Tot nu toe was het allemaal een beetje netjes, maar nu gaan de remmen in een keer los. En dat voor een stel piepjonge artrockertjes zonder baardgroei uit Schotland.
The Enemy: 8
Een propvolle grote zaal van Paradiso heult liefdevol met de vijand.
Air Traffic: 8
Wacht eens even, hebben we hier een gat in de markt? Een variant op Keane en Coldplay waar ook de jongens enthousiast van worden?
The Pigeon Detectives: 8
Een live band die elk podium aankan, altijd, overal.
Kate Nash: 8
Ach gut, wat is Kate Nash toch aandoenlijk en lief.
My Luminaries: 7,5
Passievolle gitaarrock op Amerikaanse leest geschoeid.
The Wombats: 7
Nu nog die hit zodat we allemaal gaan meegillen en dan zou het kunnen.
Moke: 7
Zo'n volle, solide en strakke sound hoorden we op deze London Calling nog niet.
The Strange Death of Liberal England: 7
Op Motel Mozaique kunnen we weer van de band en hun borden genieten. Of gillend wegrennen natuurlijk.
The Victorian English Gentlemen’s Club: 7
Popmuziek is een grote modeshow. Dat heeft The Victorian English Gentlemen's Club alvast goed begrepen.
Switches: Een 8 voor frisse glamrock nummers, een 5 voor de poging classic rock te maken
Blik op oneindig en verstand op nul: lekker dansen en springen.
The Kissaway Trail: 6,5
Punky schreeuwend en scanderend zijn ze tof, kwelend en mooizingend zijn gaapverwekkend.
Harrisons: 6,5
Gezellige onbehouwen pubrock, daar hebben we behoefte aan op dit uur van de dag.
The Twang: 6
Idee: goed. Uitvoering: heel matig
GoodBooks: 6
Er kunnen wel wat nootjes geschrapt worden.
The Violets: 6
Veel friemelende gitaren, kattakloppende drums en jodelende zang in alle kleuren van de regenboog.
Solarise: 5,5
Solarise is een dappere en eigenwijze band, zonder onderscheidend te klinken.
Our Lunar Activities: 5,5
Het bevat een beetje grunge, een beetje Placebo, een beetje gruizige Pavement-indie, maar nergens komt het bij elkaar.
These New Puritans: 5
Zeker niet als je je voordoet als intellectueel, maar eigenlijk niks te melden hebt.
The Long Blondes: 4
Een club die iets te hard in zichzelf is gaan geloven en vergat te blijven oefenen om beter te worden.
South Central: 4
Een fabriekspreset uit de computer en een stoere houding maken nog geen goede sound.
Ox.Eagle.Lion.Man: 3
Veruit de grootste bende aanstellers van heel London Calling. Tja, zo kan ik het ook, filosofie.
Lees ook de interviews die 3VOOR12 deed. De audio staat online, video volgt zo snel mogelijk. Wat waren jouw hoogte- en dieptepunten? Reageer!
Weinig rijpe bands, veel aanstellers op London Calling
We Are the Physics, Air Traffic en The Enemy maken wél indruk
Een topline-up had London Calling niet deze editie, maar dat zegt bij een festival als dit niet zo veel. Maar ook achteraf is de conclusie duidelijk: weinig sensatie in Paradiso. De lichtpuntjes: We Are the Physics, The Enemy en Air Traffic. 3VOOR12 maakt de balans op.