Club 3VOOR12: Mooi meisje breekt de val van Scram C Baby zanger John Cees Smit

Goede afwisseling en bijna ongeluk op prima Clubavond

Even hield het publiek de adem in: waren er nu echt gewonden gevallen? Maar zanger John Cees Smit van Scram C Baby hees zich weer op het podium en zette het retegoeie optreden voort. Zita Swoon en Jesse Sykes completeren een mooie clubavond.

Goede afwisseling en bijna ongeluk op prima Clubavond

Stef Kamil Carlens is al heel wat jaren bezig met zijn Zita Swoon. Ooit riep hij uit dat hij “no more loud music” zou spelen na de periode dEUS en hij houdt zich aan die belofte, want luid is het allemaal niet bij Zita Swoon. Wel warm en doorleefd. De zeven mans- en vrouwsformatie die op het podium in Desmet stond, vulde de ruimte met licht melancholieke en loom swingende songs zoals we die van Carlens gewend zijn. Overgoten met zijn klaaglijke, licht hese vocalen rolt deze luie notenwals zich langzaam voor je uit. Dat is prettig, al verlang ik toch af en toe naar een heel klein beetje meer gas op de plank. Zita Swoon dit weekend op Motel Mozaïque.Vast ook te zien op 3VOOR12.

Over gas op de plank gesproken. Scram C Baby gooit de olie op het vuur vanaf de eerste seconde, drukt met vol gewicht het pedaal naar de vloer en schakelt moeiteloos naar een hoge versnelling zonder ook maar één moment uit de bocht te knallen. Muziektechnisch dan. Zanger John Cees Smit maakt in het derde nummer een ongelukkige buiteling van het podium, raakt bedolven onder monitoren, kabels en glas, een prachtig meisje in rode jurk meetrekkend. Even houdt Desmet de adem in. Zijn er nu echt gewonden gevallen? Gelukkig zijn zowel het prachtige meisje als John Cees niet gewond, speelt Scram C Baby gewoon door (zij het ietsje minder gefocust dan voor de val) en tref ik het prachtige meisje later gewoon lachend en nippend aan een drankje. Dat Scram C baby goed speelde had ik nog niet gezegd. Ik vond ze retegoed zelfs.

Jesse Sykes dan. Een verlegen dame uit Seattle met lang donker Emmylou Harris-haar (van vóór het definitieve grijs) gevangen in een mutsje. Een verlegen vrouw die liedjes schrijft over haar hart en hoe dat te benaderen, vooral niet pijn te doen en dat dan verpakt in volledige bandsongs met een kleine bite. Het niveau van het spel en de songs is wat gemiddeld, maar ergens vat ik meteen sympathie op voor een vrouw die met drie mannen als gevolg de wereld over reist en haar zielenroerselen neerlegt op elk willekeurig podium. Nou nog lachen… Ook al dit weekend op Motel Mozaïque te zien.

Volgende week nog eens.
Gr
E