3VOOR12 recenseert Disque Pop (week 33): The Veils

Waarom de band beter The Finn Andrews had kunnen heten


Er zijn jonge bands met een frontman die je wel zou willen vermoorden vanwege hun misplaatste arrogantie, irritante teksten of onbenullige nummers. Gewoon omdat je ze kan doorzien en omdat hun bagage zo licht is als de adem kort is. Finn Andrews van The Veils bewijst echter met Nux Vomica als 22-jarige frontman dat het allemaal anders kan.

Waarom de band beter The Finn Andrews had kunnen heten

Je bent 22 en je zit in een band. Je bent zoon van voormalige XTC-toetsenist Barry Andrews. Je plaat wordt geproduceerd door P.I.L.-producer Nick Launay en wordt afgehandeld door Sex Pistols-mixer Bill Price. Je band begint met 'The' en eindigt op 's'. Logisch dat je band dan klinkt als verwende derderangs new wave, toch? Ja. Maar dat is niet het geval met The Veils. Nux Vomica is het tweede album van The Veils, dat alleen om marketingtechnische redenen misschien nog zo heet, want het is voornamelijk voorman Finn Andrews die de knopen doorhakt. Alle oorspronkelijke bandleden heeft zanger / componist Finn Andrews van zich afgeschud, normaal doet een frontman daar wat langer over. Op het debuut The Runaway Found zoekt Andrews op 20-jarige leeftijd met bandmaten Ben Woollacott, Adam Kinsella en Oliver Drake nog in de muzikale ladenkast van bombast en pathetiek. Het begin is er, maar de juiste toon onderscheidt hen nog niet als teenage angst-combo. Vlak na het verschijnen van dat eerste album zoekt Andrews al snel zijn heil in andere muzikanten. Met een compleet nieuwe band en nieuwe inspiratie gaat Andrews aan de slag, onder A&R Manager-auspiciën van Rough Trade-baas Geoff Travis. Op Motel Mozaique en in Club 3VOOR12 mochten we al een voorproefje horen van de nummers die later op het album Nux Vomica zouden belanden. Finn Andrews vroeg nog op fluisterende toon, maar wél nadrukkelijk of 3VOOR12 misschien de oude Veils-nummers kon verwijderen uit haar archief. Sorry, Finn. De geschiedenis kan je niet vervalsen. Op deze manier kunnen we juist zien en horen dat The Veils gegroeid zijn. Nux Vomica (Latijn voor Braaknoot) is niet alleen de naam van een onschuldig homeopathisch middeltje tegen vermoeidheid en stress, oorspronkelijk is een belangrijk bestanddeel van deze braaknoot het stofje strychnine. Het kan na bewerking een giftig middel opleveren; in vele verhalen en mythen wordt het als een moordwapen gebruikt. Daarnaast is het ook nog eens een song van de Einstürzende Neubauten. Frontman Blixa Bargeld was jarenlang een trouwe Bad Seed van Nick Cave. Zo is de cirkel rond; laatstgenoemde heeft zonder twijfel een enorme invloed gehad op de jonge Finn Andrews, niet alleen muzikaal maar ook qua thema's. Bitterzoete en wrange teksten worden voortgebracht uit de rauwe en wanhopige stem van Andrews. Het tijdloze folkgehalte en de archaïsche, bijbels aandoende omschrijvingen - maar stukken minder door kwaliteit bezwangerd, zoals bij Cave - over 'widow's wings' en 'neckerchiefed spaniel patrols' maken het af. Andrews is niet de stoere jongen in de klas, maar de fronsende dandy die zich liever terugtrekt met een opschrijfboekje met kalfslederen kaftje. Producer Nick Launay werkte ooit ook voor XTC - in een tijd dat XTC-toetsenist vader Andrews al de benen had genomen. Launay zou later samenwerken met P.I.L., The Jam, Siouxie Sioux en The Police, Lou Reed en... Nick Cave & The Bad Seeds. De productie van Cave albums Nocturama en Abbatoir Blues/Lyre of Orpheus is Launays werk, maar ook voor de Birthday Party leverde Launay diensten. En je vraagt je af hoe het gewerkt heeft: heeft Launay nu The Veils in die hoek geplaatst, of heeft Finn Andrews juist Launay ingefluisterd: "We willen dat het muzikaal net zo klinkt als die laatste Nick Cave & The Bad Seeds platen?" De track Under The Folding Branches lijkt qua arrangementen wel erg veel op Kindness of Strangers van Nick Cave & The Bad Seeds. Op Jesus for the Jegular is de overeenkomst ook aanwezig. Maar heb je dat niet al snel met nummers over Jesus? "I will summon an eclipse on my way to the Lord..." Vast staat dat Andrews dankzij zijn eigenzinnige charisma en bevlogen kunstenaarschap zich in elk geval geloofwaardig maakt, dat hoor je in elk nummer. Je kan hem betichten van zwaarmoedige pathos, maar je kan het nét geen aanstellerij noemen. Maar waarom heet dit nog steeds The Veils? Het wordt tijd dat het gewoon ongegeneerd Finn Andrews gaat heten. Of Finn Andrews and his Veils. Of The Finn Andrews Group. Zijn stem, die ook te plaatsen is in de hoek van 16 Horsepower's Dave Eugene Edwards en Gun Club's Jeffrey Lee Pierce, kan sneren en tieren en jengelen zoals alleen de echte gekwelde bohémien dat kan. Andrews kan een ander publiek aanspreken dan die van de andere jeugdige rockacts van dit moment. Het verschil tussen een Arctic Monkey en een dandy, is het verschil tussen een bier en een brandy. Nux Vomica is Disque Pop de La Semaine van week 33. Tijdelijk in de luisterpaal.