Niet bijster origineel wel vol overgave

Palma Violets klaar voor Pinkpop

Tekst: Lodewijk Hoebens Foto's: Peter van Grevengoed ,

De laatste hoop van rock 'n roll worden ze in eigen land genoemd. Palma Violets is dan ook door de BBC opgenomen in de Sound Poll van 2013. Tijdens de NME Awards van dit jaar winnen de vier Engelsmannen de prijs voor beste band. Hetzelfde tijdschrift verkiest Best of Friends bovendien tot dé song van 2012. Rough Trade, waar vergelijkbare acts als the Libertines en the Strokes onder contract staan, biedt hen vervolgens een platencontract aan. Het debuutalbum 180 heeft helaas niet alle beloften kunnen inwilligen. Gedurende de opwindende shows komt hun ware aard beter naar boven. Gewoon lekker live spelen op een podium is wat ze graag doen Zoals in Rotown afgelopen woensdag.

Het is half tien geweest wanneer er een dienblad met warme choco naar de backstage wordt gebracht. Terwijl er instrumentale 60's tunes te horen zijn, maakt een roadie in alle rust nog een controlerondje op het podium. Een Engelse krullenbol tussen het publiek zorgt voor enig vermaak. Als een ware stand-up comedian herhaalt hij dit nogmaals op het podium, alvorens het viertal begint. Hij noemt zich de nieuwe Jim Morrison en verdwijnt dan tussen de mensen om het de rest van de show op een dansen te zetten.

De vier Londense jongens van Palma Violets starten furieus met Johnny Bagga' Donuts. Bassist 'Chilli' Jesson met nonchalante scheiding, Nick Cave & the Bad Seeds shirt en old school reeboks neemt de door merg en been scheurende vocalen vooral voor zijn rekening. Gitarist Samuel Fryer, de meest sobere van het stel, deelt mee in de rauwe garagerock, maar weet met surf en country riffs voor de nodige afwisseling te zorgen. Zijn stem doet denken aan Julian Casablancas en Alex Turner, bij Chilli komen de vergelijkingen met Iggy Pop, Lou Reed en Joey Ramone boven. Tussen de onstane noise muziek zingen deze jongere versies van Pete Doherty en Carl Barat regelmatig fijn samen.

Een berg referenties, het is dan ook niet dat Palma Violets vernieuwend is. Belangrijker nog, ze gaan terug naar de basis van de rock 'n roll, duiken in de muziekgeschiedenis en brengen op eigen wijze oprechte rocksongs. Ondertussen blijft de krullenbol iedereen rondom hem aardig opjutten. De bassist springt het publiek in en beweegt hyperactief. Een beetje dansend en met zijn armen wiekend, zoals een jonge Ian Brown, omgeven met regenboogachtige spots zorgt hij dat er op het podium heel wat te beleven valt. Beide frontmannen kijken elkaar regelmatig aan en glimlachen wanneer ze weer een melodietje inzetten.

Spontaniteit en passie is waar het om draait. De voorste rij, Engelse fans, vrienden en de krullenbol gaan non-stop los. Is het niet tijdens de opzwepende drums gedurende Chicken Drips dan wel met de meezingrefreintjes van Last of the Summer Wine. Tijdens de encore wordt het alleen maar gezelliger. Pianist Jeffrey 'Peter' Mayhew, die eerder lijkt op Cameron uit Ferris Bueller's Day Off dan Chewbacca, is nog bij zijn positieven en duikt op achter de microfoon. Samen met de Jim Morrison reïncarnatie verzorgt hij het achtergrondkoortje tijdens afsluiter Brand New Song, de geheime bonustrack van het debuut. Na een half uurtje zit de show er op en mogen we best spreken van iets legendarisch. Niet zoals het gehypte Howler vorig jaar, die na 30 minuten ongeïnteresseerd hun instrumenten neergooiden en waar we weinig meer van horen. Nee, de carrière van Palma Violets ziet er rooskleuriger uit.Eens kijken of ze het, na Eurosonic begin dit jaar en London Calling, volgende maand weten waar te maken op het grote Pinkpop.