Beïnvloedt die mentaliteit dan ook de muziek?
"Ik denk het wel. Dit is het meest relaxte dat ik ooit gedaan heb. Muziek maken gebeurt daar tussen het leven door, ik zou zo weer terug gaan, misschien ook wel met Tenement Kids."
De nummers op je EP zijn uitgekleed en erg tekstgericht.
"Dat komt ook door de insteek waarmee ik naar Macedonië toe ging. Ik werkte al twee jaar aan fictie schrijven, en wilde dat daar doorzetten. Toen ik uiteindelijk toch liedjes ging schrijven, moesten die ook verhalend zijn."
Met je EP lijk je de Amerikaanse traditie van songwriting te volgen. Weinig gecompliceerd, maar veel zeggenschap.
"Ik ben zeker beïnvloed door country- en folkmuziek, als je dat bedoelt. Sun Kil Moon vind ik ijzersterk. De verhalen die hij in z'n liedjes vertelt, de teksten, die kun je ook zonder muziek aanhoren. Nick Cave heeft dat ook. Het verhalende in die muziek heeft m’n ogen wel geopend."
Heeft tekst meer zeggenschap dan muziek?
"Vind ik wel, al is dat echt met de tijd gekomen. Vroeger werkte ik andersom, dan waren de nummers muzikaal helemaal af en ging ik soms in de studio vlak voor het opnemen nog een tekst schrijven. Eigenlijk is dat raar; de tekst in een mal moeten gieten. Onnatuurlijk ook, en niet gerechtvaardigd voor de kracht van een liedje."
Het zijn zware nummers die je hebt opgenomen. Waarom?
"Zwaarmoedige verhalen interesseren me, ze weten me meer te raken. Dat gebeurt zelden met een vrolijk liedje. Ik wil dat muziek iets met me doet, als luisteraar. Blijkbaar probeer je dat als muzikant dan ook te doen."
Ben je daardoor niet bang om het etiket 'weer een songwriter, weer een verstoten ziel' opgeplakt te krijgen?
"Dat zal ongetwijfeld gebeuren, maar ik ben daar niet bang voor. Voor het eerst heb ik iets opgenomen zonder ambitie; niets moest, geen verplichtingen. Dat voelde zo goed, ik ben alleen maar trots op het resultaat. Dat het resultaat dan zwaarmoedige liedjes zijn, ja.."
Zijn ze autobiografisch?
"Nee, nou ja, nauwelijks. Behalve de tekst van 'Mickey Was A Friend Of Mine', het vijfde nummer. In het algemeen worstelen de personages in mijn liedjes met demonen en redders. Die strijd vond ik interessant om uit te pluizen. Constant rijst de vraag: hoe doe ik nou goed? Autobiografisch aan mijn muziek zijn de herinneringen aan mijn eigen verleden, mijn jeugd."
Die herinneringen duiken telkens op in je teksten. Hoe belangrijk zijn ze?
"Voor mij persoonlijk: heel belangrijk. De kleine seconden die het heden vormen, zijn zo voorbij. Daarna rest alleen de herinnering. Die is vaak mooier, romantischer of verschrikkelijker dan het oorspronkelijke moment was. En het leven bestaat bijna alleen maar uit herinneringen."
Daarover gesproken: 'memories don’t fill the hole, they put a shiver in my bones instead', dat is nogal wat.
"Die zin komt uit 'I Held My Breath On The Ride Back'. Dat gaat heel specifiek over mijn grootvader die vijf jaar geleden overleed. Ik had een enorm sterke band met hem, voor mij was hij een voorbeeld. Ik vond het heel moeilijk toen hij doodging. Herinneringen zijn het enige dat ik nog heb van hem. Hij komt vaak terug in mijn teksten, ook bij Tenement Kids."
Dus er is wel degelijk een associatie met je eigen leven?
"Ja, dat wel. Hoewel er in de meeste liedjes fictieve elementen zitten. Zuiver autobiografisch zijn ze dus nooit. Ik probeer eerder flarden van eigen ervaringen als uitgangspunt te gebruiken om universele thema's te beschrijven. Iedereen heeft herinneringen, mooie en verschrikkelijke. En iedereen krijgt te maken met de dood."
Zijn de liedjes dan een manier om je herinneringen op alternatieve wijze vorm te geven? Het dealen met herinneringen?
"Op een abstract niveau wel, en met de vragen die aan die herinneringen gerelateerd zijn. Om nogmaals te verwijzen naar mijn grootvader: moet je je door het overlijden van iemand in de put laten slepen? Zulk soort vragen hangen daaraan vast. Het zijn meer thema's, vastgelegd in momenten. Die vallen allemaal terug op herinneringen. Grappig is dat mijn vrouw zegt dat ik altijd te veel in nostalgie leef."
Met nostalgie romantiseer je het verleden juist, terwijl je teksten dat verleden juist proberen te begraven.
"Misschien dat daar ook wel een strijd in zit; dat wat herinneringen met je verleden doen, in positieve of juist negatieve zin. Niet voor niets heet het laatste nummer, een cover van Tom Cooney, 'Halo Haunted': achtervolgd worden door die overweging. De herinnering is belangrijk, misschien nog wel belangrijker dan de strijd tussen redders en demonen, die ik eerder noemde. Hoe dan ook, allemaal verwijst het naar de enorme complexiteit van mensen, en daar kan ik weer sterke beelden bij bedenken voor mijn muziek."