Studio Stekker Festival 2015 deel 2: de aftastfase voorbij

Het ego telt niet, 'music is all that matters'

Tekst: Nienke Sinnaeve, Wilke Wittebrood / Foto's: Paul van Dorsten, Raymond Dekker ,

Utrecht staat deze week in het teken van het Studio Stekker Festival. De artiesten die op het festival geprogrammeerd staan, gaan een week kopje onder in Kytopia om elkaar te leren kennen en nieuwe muziek te maken. Het resultaat wordt zaterdag in de Voorveldse polder gepresenteerd. 3voor12/Utrecht doet in drie delen verslag van de studioweek. Hierbij het tweede deel (dinsdag en woensdag): de aftastfase voorbij.

The Mole ziet de Studio Stekkerweek als een "boyscout camp for synthesizer heads". Op dinsdag, dag twee, is hij afwisselend op zolder bij Sonar Traffic en de voormalige Spiegelbar - nu een lounge - te vinden. Hier verliest hij zichzelf in een Syrinx, één van de weinige analoge synthesizers die uit Nederland komt. "Dit model is in Utrecht gemaakt", verduidelijkt hij. "It has a pretty unique sound."

Gepraat wordt er verder nauwelijks, hoogstens over het een of andere kabeltje dat ergens anders ingeplugd moet worden. Dauwd loopt binnen, aangetrokken door de lagen geluid en aanstekelijke bliepjes die The Mole over elkaar heen legt. Ze knikken kort naar elkaar – "Hey man"- en zwijgen weer. Na een paar minuten verbreekt Dauwd de stilte. "Keep up the good work." Om vervolgens bij een ander binnen te lopen.

In de nok van Kytopia, het domein van Sonar Traffic, is het niet anders. Hier hebben Dauwd, Deadbeat, The Mole, Nobody Beats The Drum en Eric Cloutier elkaar gevonden in een heftige jamsessie. De muziek is hun taal, die spreken ze hier allemaal. "In feite kijk je naar een grote groep nerds in een ruimte vol Nintendo’s", verklaart Ben Spaanders (Sonar Traffic). Producer Sjam Sjamsoedin (Nobody Beats The Drum) beaamt: "Als ik eenmaal bezig ben, krijg ik niets meer mee van wat er om me heen gebeurt. Ik kan gerust een kwartier pielen aan één geluid."

Op woensdagavond is de samenstelling in het synthesizerimperium van Sonar Traffic nauwelijks verandert, alsof de mannen in een etmaal hun plek niet verlaten hebben. Anderhalf uur lang staan Eric Cloutier (die zich ontfermt over de drums), Mathew Johnson (die bijna van zijn stoel stuitert terwijl hij bezig is de melodie en effecten erin te mixen) en The Mole (die een extra bas toevoegt aan het geheel) samen te jammen. Geen woord wordt gerept, afgezien van een enkel "Yeah man, I like this" of "This sounds awesome". Ieder in hun eigen zone, maar samen op dezelfde golflengte in een wereld met symbiotische verhoudingen.

Een paar deuren verder heeft Hrdvsion (Nathan Johnson, het broertje van Mathew Johnson), zichzelf afgezonderd. Hrdvsion staat op de afterparty in Pandora, Verlengsnoer, geprogrammeerd en bereidt zich hier op zijn set voor. Hij is hardop aan het denken, hoorbaar balancerend op het dunne koord van 'doen waar ik zelf zin in heb' en 'het pleasen van het publiek'. Het opzoeken en loslaten van grenzen wordt het onderwerp van gesprek, zowel in muzikale als in meer persoonlijke sferen.

Een groot deel van de artiesten die vorig jaar aanwezig waren, had de vierde week van juli in zijn agenda vrijgehouden. "Ze vragen hun bookers om er rekening mee te houden", zegt Spaanders. "Omdat zoveel artiesten hier voor de tweede keer zijn, komt het geheel ook sneller op gang dan vorig jaar. Ze kennen de weg inmiddels en trekken de nieuwelingen daarin mee. Dat maakt dat het proces van aftasten veel korter is."

De aantrekkingskracht van Studio Stekker? De wereld van (experimentele) elektronische muziek is klein. De meeste spelers kennen elkaar van de grote festivals, maar daar hangt een hele andere vibe. Artiesten spelen hun set en zijn dan klaar. Dat is niet de insteek van Stekker. Het is een egoloos gebeuren, er heerst geen hiërarchie. Spaanders: "Je ziet het wel, mensen die hier binnenkomen met een houding van 'Ik krijg hier het meest betaald per show', maar die zijn ze na een paar uur weer kwijt." Arjen Vriens, één van de medewerkers van Sonar Traffic, vult aan: "Het zijn allemaal synth freaks, samen delen ze die ene passie en slaan hun harten over bij het betreden van onze ruimte." Hunee is ook getroffen door het virus dat in deze ruimte heerst. Om de haverklap schakelt hij de hulp van de heren in om te kunnen experimenteren met de verschillende synths. "There just opened a whole new world for me", geeft de bescheiden Koreaan Hun Choi toe.

Sie Medway Smith is in de wolken met de komst van Howie B, zijn vroegere mentor. "Ik ben begonnen als zijn assistent. Uiteindelijk was het Howie zelf die zei: 'Sla je vleugels uit! Het wordt nu tijd om op eigen kracht naam te maken'." Nu heeft Smith zelf een protégé: Sam. In de studio van DJ DNA hebben de drie generaties zich verzameld, rondom een kamervullend mengpaneel. Smith is in extase. "We just recorded a song in, like, fifteen minutes!"

Ook Breach en Aaron Coyes, de mannelijke helft van Peaking Lights, hebben een overduidelijke klik. De roots van Ben Westbeech (Breach) liggen in soul. Tien jaar geleden begon hij met het produceren van house en techno en nu wil hij graag meer de kant van de psychedelische rock op. "I am looking forward to collaborate with Aaron", zei hij bij aanvang. Zo geschiedde. Ze hebben samen een nummer gemaakt, dat ze nog hopen te kunnen finetunen met Mark Verbos (Verbos Electronics), de ontwikkelaar en producent van de modulaire synth in kwestie.

 

Gezien: Studio Stekker Festival dag 2 & 3, dinsdag 22 & woensdag 23 juli 2015 @ Kytopia, Utrecht.
Zaterdag verschijnt het volgende verslag waarin we stilstaan bij de laatste twee dagen van Studio Stekker Festival.