EP-release party Convoy: warm Tilburgs charmeoffensief

Indie-band is heel goed opgevoed

Laura Veldhoen ,

Voor de tweede keer in twee weken speelt de Tilburgse indie-band Convoy een thuiswedstrijd in Extase. Vorige week stond het viertal in het voorprogramma van The Elementary Penguins, vanavond staan ze er om de release van hun debuut-EP te vieren.

We lopen het zo goed als uitgestorven Extase binnen, en we luisteren met z'n tienen naar het voorprogramma door Echo Movis. De muziekstijl: fuzzed-out psychedelic African-rock gecombineerd met primitieve electro, R&B, poppy indie, en new-wave elementen. Eet smakelijk.

Niet alleen qua sound, maar ook fysiek schiet Echo Movis werkelijk alle kanten uit. Het lijkt hen weinig te deren, zo'n lege zaal; de energie is er in ieder geval niet minder om. ("Even mijn sjaal afdoen, hoor. Mijn gitaar is te bezweet.") Het podium blijkt te krap voor zo'n beweeglijke band. De instrumenten, die trouwens niet altijd even goed afgesteld blijken, zijn behalve bezweet ook nog eens hinderlijke tegenaanstoot-objecten.

Hieperdepieper

De lege zaal had zijn handen vol aan de schrandere, vrije en vooral energieke band. Als een enthousiaste ADHD’er van krap zestien ging ieder bandlid los op dat veel te kleine podium.
Tijdens het optreden blijkt dat Echo Movis grossiert in knappe overgangen en verrassende stijlcombinaties, zoals R&B met soundscrapy electro. Er zitten vernuftige vondsten tussen, maar dat wil niet zeggen dat iedere gedurfde muziekmelange een goed idee is. Eén nummer wordt al gauw uitgerekt tot één lange jam. Zo is het minutenlange, niet altijd even zuivere hieperdepieper 'ooh-ooh'-koortje onder opzwepende punkrockgitaartjes nét iets te veel van het goede. Dit speelse bandje, vrij en artistiek, kan zo nog uren doorgaan. Het publiek niet, dat is afgemat door Echo Movis' complete muziekstijlenarsenaal, gespeeld in twee lange ademteugen.

Dartelende lammetjes

Maar wij moeten even op adem komen. Na een pauze van drie kwartier mag Convoy op, inmiddels voor een goed gevulde zaal. Na drie kwartier adem inhouden, vingers kruisen en stoom afblazen met Echo Movis, is Convoy een verrassend genot van zomerse lichtheid. Toch kiest Convoy ervoor om zijn nieuwe EP midden in de herfst op ons los te laten. De nummers roepen veel associaties op met witte stranden, dartelende lammetjes in de lenteweide en dromerige natuurwandeltochten.

Eenmaal op het podium tonen de vier bandleden zich ingetogen en al te bescheiden. Tot in de uiterste details wordt aandacht besteed aan de opstelling. Eenmaal geïnstalleerd constateert Fannah, het stralende middelpunt van de band: "Wij zijn Convoy." Ze zegt het verlegen, alsof ze het zelf nauwelijks kan geloven. "Dank jullie wel." Tot zover tekst en uitleg, de drummer heeft het levensimpuls van hun eerste lied al ingeluid. Vanaf de eerste minuut is het publiek met stomheid geslagen door zoveel sereniteit en beheersing in Convoy's warme, sfeervolle indie-klanken. Alsof we in een complot van de geregisseerde perfectie zijn beland.

Gewapend beton

De zangeres is qua zang loepzuiver en beheerst. Tot in extrema; ze beweegt in het begin eigenlijk alleen haar gezicht. Ze zingt het publiek hypnotiserend toe met die prachtige stem van haar, in opperste concentratie, soms emotieloos, en vooral tot op de millimeter afgemeten. Alsof ze beslist niet alles over haar tong wilde laten rollen. Er zat iets in haar vast, een blokkade, gemaakt van ijs en gewapend beton.

Fascinerend, zo’n zangeres. Spannend bovendien: zou ze nog ontdooien? Zal de zangeres buiten haar kraakheldere zangvermogens ook emotie tonen? De emotie die atmosferische, dreamy muziek zo groots en meeslepend maakt? Vragen die het eerste halfuur zeker van belang zijn, maar ook vragen die langzaam als sneeuw voor de zon verdwijnen; Fannah's ogen beginnen allengs te gloeien, en in de zaal wordt het steeds een beetje warmer.

Ideale schoonzoon

Het is duidelijk dat Convoy dit podium niet als etalage gebruikt om daarin zijn ego tentoon te stellen, maar om zo goed mogelijk kleur te geven aan de nieuwe EP. Dat blijkt ook tussen de liedjes door. “Dank jullie wel”, en "Best night ever!", zegt de stralende zangeres dan, waarmee zij alles over de avond wel zo'n beetje heeft gezegd. Een glunderende gitarist met het charisma van de ideale schoonzoon heeft tussen de dankbetuigingen door ook een korte feelgood-mededeling voor ons. "Mijn moeder is vandaag jarig." Na ieder dankjulliewel-offensief  wordt gauw weer verder gespeeld. Die afgewogen beleefdheid maakt het geheel uiteindelijk even aandoenlijk als gezapig, ook in combinatie met de teksten.

Indie-lingo

Ja, laten we het dáár ook eens over hebben. Convoy's teksten zijn namelijk nogal spiritueel. Over de mens als element in de natuur, de mens als een gevoelig en emotioneel ding. Laat dit soort thema's nou net een heel hoog abstractieniveau hebben, wat toch altijd gemakkelijk tegen de grens van pretentie aan schuurt. Indiejargon over 'writing to the sky and to the stars'; 'lonely mountains'; 'wings of paper' - dat soort werk.

Maar wie ore heeft die hore. Fannah brengt de teksten nooit op een kazige manier. Geen afgezaagde boodschap, geen verheven waanzin, geen aanstellerij. We mogen het bijzondere en vooral atmosferische geluid van Convoy als een kleurrijke woordenvloed over ons heen laten stromen. Daar ligt hun grootste kracht. Die stroming gaat in overdrive bij het voorlaatste lied Pious. Het galmende, aardedonkere gitaarintro klinkt even melodieus als melancholisch. Dat doet iets met de warme atmosfeer in de zaal. Die lijkt steeds verder richting het nulpunt te dalen. Al vanaf het eerste, slepende akkoord is er geen ontkomen meer aan: we gaan op een intense luistertrip. Geen ruimte voor luchtigheid; wij worden ademloos meegetrokken naar de donkerste kanten van de avond. Fannahs hypnotiserende stem geeft de muziek een bijna religieus tintje mee. Onder verstikkend, opzwepend gitaarspel geeft een onwaarschijnlijk indringende uithaal de doorslag: zij zong, in Extase en in haar eigen universum, alle sterren van de hemel. Niet hinderlijk maar oprecht. Wijdopen, vol passie. Uit die prachtige mond kwamen geen afgewogen zielloze worden maar pure emotie. Pious was zonder twijfel de schitterende diamant in de kroon van de avond.

Wegcijferen

Daarna volgt meteen weer die bescheidenheid, dat afmeten, bijna een zichzelf wegcijferen, wellicht als resultaat van een al te keurige opvoeding, van mams in het publiek, die vanavond is verjaard. Het slotakkoord kondigt het aftreden aan. Dat gebeurt allemaal wel erg snel. Niks geen toegift, ook al is daar alle ruimte toe. Slotapplaus in ontvangst nemen? Convoy is al van het podium verdwenen. Die willen vast als eerste bij de bar zijn om niet al te hysterisch onthaald te worden. Waarmee zij voor de laatste keer hun bescheidenheid blootleggen.