De zaterdag van Mundial 2016 (blog) De zaterdag van Mundial 2016 (blog)

Telefoons in de aanslag en go! SBMG doet het op Mundial vooral goed bij de allerjongste generatie festivalgangers, die gretig snapchattend vooraan staat te glunderen in de foyer van de Hall Of Fame. De Sawtu Boy Money Gang uit Amsterdam Zuidoost heeft dan ook weinig nodig om de boel te laten ontbranden: met een snippet van 'Mandela', meteen gevolgd door doorbraaksingle 'Oeh Na Na' is het meezingfeest gelijk flink aan. Bij 'Dansen' durft echt niemand meer stil te staan (mooi om te zien trouwens, die moeder en dochter achterin die elk woord meezingen), en het rete-enthousiaste breakdancertje van een jaar of 6, dat bij 'Mandela' op het podium klimt, steelt al helemaal de show. "Mundial, jullie hebben nu al bewezen dat jullie Caribbean zijn!", roept mc Henkie T.

Dus. LIT??
Nou, niet helemaal eigenlijk. We hebben SBMG wel eens scherper en overtuigender gezien. Deze show drijft vooral op de brute kracht van hits, hits hits.

Geen zin?
Geen idee, maar feit is wel dat er op het programma drie kwartier voor de Amsterdammers is ingeruimd, terwijl de drie in totaal ruim een kwartier op het podium te zien zijn.

Dat krijg je als die jeugd steeds op de telefoons staat te kijken tijdens de show, hoe kun je zo nou genieten?
Misschien kun je beter even een kopje koffie gaan drinken bij het Giels Talentenjacht Podium, om op je gemakje te overdenken wanneer je nou ook alweer precies zo oud bent geworden. (FV)

Zo ongeveer tegelijk met zijn landgenoten van Die Antwoord landde de Zuid-Afrikaanse rapper Jack Parow in 2010 in Nederland, met vooral grote dank aan hit 'Cooler As Ekke', en zijn opvallende pet met veel te lange klep. Zes jaar later is Mundial dat blijkbaar nog niet vergeten, want het veld voor het Parkpodium is goed gevuld. Zouden die echt alleen voor de hit komen? Jack Parow heeft er in ieder geval lak aan, en smijt 'm als derde nummer al in de set, waarna ook gelijk die kenmerkende pet af gaat. En verrek; het publiek wordt daarna alleen maar enthousiaster, zeker als de zon ook nog even doorbreekt. Er wordt wild gejoeld voor een - wat slordig - intermezzo van de gitarist (Parow wordt begeleid door een driekoppige band), en Parow met zijn onbehouwen overkomen mag zelfs even crowdsurfen op de uitzinnig springende eerste rijen.

Dat klinkt leuk!
Haha, nee echt niet. Na 'Cooler As Ekke' volgt een blok met rustige, middle of the road raprocknummers vol meeklapstukjes, dat echt met de minuut vervelender wordt. Op een bepaald punt ontbreekt eigenlijk alleen nog een kampvuur en een dronken gek die om 'Wonderwall' schreeuwt. Mijn god, wat suf.

Kom aan, zo erg was het toch vast niet?
Nou vooruit. Als Parow aankondigt voor alle 'hard stuff' nog even een "beautiful lovesong" te gaan doen, is de eerste reactie: 'Neeeeeeee!!!' Maar die valt eigenlijk nog best wel mee. Het slot heeft inderdaad wat meer pit, en is daardoor al iets beter te pruimen dan de rest.

Het publiek vond het toch leuk? Dan is het toch goed?
Dan is Will Grigg de beste speler van het EK. (FV)

Of het nou te maken heeft met de regen buiten of niet; de Hall of Fame-foyer is volledig afgeladen voor Broederliefde. Vooraan zien we de te verwachten fans van de Rotterdamse hiphoppers; dezelfde snapchattende jonge generatie als die we eerder vandaag bij SBMG zagen. Wat verder naar achteren zien we een opvallende hoeveelheid kortpittige vrouwen, die op het eerste oog nogal verdwaald lijken. Het zijn ook niet zij, die de longen uit hun lijf schreeuwen op hits als 'Alaka' (voor de tweede keer vandaag, die samenwerking van SBMG en Broederliefde), 'Mi No Lob' en 'Ik Was Al Binnen'. Maar nadat de enkele zuur kijkende veertigplusser die de oren bedekte de zaal heeft verlaten, zien we haar overgebleven generatiegenoten steeds enthousiaster meewiegen. Zelfs de sitdown doen ze enthousiast mee; dat heet nou verbroedering.

Kortpittige vrouwen in de sitdown? Hoe krijgen ze dat voor elkaar?
Op die superdansbare Caribische beats kan ook je moeder niet stil blijven staan, en de charmes van de vier rappers op het podium zijn echt niet alleen voor jonge gillende meisjes onweerstaanbaar.

Hoorde ik daar nou even Drank & Drugs?
Ja, dat doen ze slim! Even kort dat refreintje erin om wéér die hele zaal aan het zingen te krijgen, en dan weer door naar hun eigen hit. Broederliefde laat geen seconde de aandacht verslappen dankzij dat soort geintjes.

Dus. Nu wel lit??
Man. Tot de grond toe afgebrand, die tent. Wat een feestje. (FV)

Zo zomers als de Indische opkomstklanken klinken, zo hard valt het hemelwater op de Mundialweide. LAKSHMI laat zich niet uit het veld slaan en gooit een bak sombere elektronische pop over de natte Smederijtuin. En verrek, het werkt. De elementen en de muziek versterken elkaar perfect.

Eigenlijk zou je LAKSHMI het liefst zien in Club Smederij, waar de donkere pop in combinatie met een fijne lichtshow elkaar kunnen versterken. Ze opent voorzichtig, maar als snel ontpopt ze zich tot een ware spreekstalmeester. Ze wijst op het groepje doorzetters voor haar en de mensen achter hen onder de paraplu bij de geluidsman. “Achter jullie is nog zo'n paraplugroepje, jullie zijn elkaars spiegelbeeld.”

Babbelen kan ze als de beste dus. Hoe zijn de songs?
Die passen perfect bij het regenachtige landschap. ‘Champagne’ mocht al eens bij De Wereld Draait Door worden gespeeld en is op Mundial opnieuw een hoogtepunt. Het is een somber, traag nummer waarin LAKSHMI zingt over een ondergaande zon. Passend.

Nog meer van dat soort?
Naast ‘Champagne’ is ‘Bones & Cigarettes’ een hoogtepuntje: een fijn elektronisch drumloopje als intro en een flinke bak gitaren van gitarist Pascal Voorbraak en bassiste Sonya Vos. LAKSHMI biedt een constante dreiging van een naderend onheil, perfect voor iedere regenachtige dag. Al hopen we wel dat het Mundial beter afgaat dan Rock Am Ring en Southside.

Kunnen we in de toekomst meer verwachten van LAKSHMI?
Ze speelde tijdens de Beste Singer-songwriter van Nederland als eens in een lege Ziggo Dome. Die gaat ze wellicht dit jaar nog niet vullen, maar wie niet droomt. In de recente toekomst komt LAKSHMI met een tweede EP. SINISTER gaat vast en zeker veel harten stelen.  (JdC)

De Tilburgse Nanah Dae speelt twee weekenden op rij een thuiswedstrijd. Op Mundial wordt duidelijk dat de rapster een weekje te vroeg is voor het echte feestje. Dat gaat op Woo Hah pas komen.

De winnares van de Grote Prijs van Nederland bewijst in Club Smederij dat ze meer kan dan alleen rappen. Samen met twee dansers zwiert Nanah Dae over het podium, terwijl ze haar verses afwisselt met funky zang. Ze kan in een oogwenk veranderen van stoere gangstabitch naar een liefelijke Jamelia-adept.

Maar ja, wie kent haar nog?
Het Mundialpubliek in ieder geval niet. Ondanks de onvermoeibaar over het podium stuiterende Dae ontstaat er in het publiek geen vuurwerk. Ook niet nadat ze herhaaldelijk zijn aangespoord door Dae, die roept dat we moeten ‘bouncen’. Ze blijft ondanks alles stoer en blijft onverdroten het publiek aansporen.

Ze wist ook een onverwacht intermezzo goed op te vullen, hè?
Midden in de set verliest de djpad zijn stroomtoevoer. Terwijl er met man en macht aan het probleem wordt gewerkt, keuvelt Dae rustig met de kinderen voor het podium. Toch kan ze niet voorkomen dat tijdens de paar minuten die nodig zijn om de muziek opnieuw door de speakers te laten komen ze een grote groep van haar publiek verliest.

Volgende week maar terugkomen dus?
Zeker, ze heeft bij een meer hiphopminded publiek vast veel meer krediet dan bij de gemiddelde Mundial-bezoeker. Haar enthousiasme is aanstekelijk en deze dame kan echt uitstekend rappen. Met een publiek als bij Broederliefde had dit een hoogtepunt van de dag kunnen worden. Jammer. (JdC)

De Antwerpse troubadour Tourist LeMC doet Tilburg weer aan na een passage op Woo Hah vorig jaar en hij laat zien doorgegroeid te zijn in z’n rol als praatzanger/hiphoptroubadour. Waar hij op het hiphopfestival een lauw ontvangst kreeg, heeft Johannes Faes op Mundial niets te klagen. En waar hij op Paaspop zenuwachtig oogde, laat hij zien op zijn relaxte eigengereide wijze zich te hebben doorontwikkeld tot een artiest met zelfvertrouwen.

Maar hij is soms toch wat saai?
Het is maar hoe je het ziet. Faes haalt met zijn band al een hele tijd een constant niveau. Voor de knallers moet je bij acts als Jack Parow, SBMG en Broederliefde zijn. Tourist LeMC reist gewoon naar zoveel mogelijk plekken af om zijn boodschap te verkondigen.

Is er wel een beetje op te dansen?
Jazeker! Tourist maakt een combinatie van hiphop, reggae, funk en kleinkunst maar kan het allemaal hebben. Hij rapt fijn bij ‘Bilan’, is een romanticus bij ‘Koning Liefde’ en een verhalenverteller bij ‘Horizon’. En goddomme, de zon breekt voor het eerst door.

Oh tof!
Op de klanken van ‘Horizon’ zien we de eerste zonnestralen. En laat dat nu net het nummer zijn dat zo werd gezien als lied van hoop na de aanslagen in Brussel. Hier komt Tourist LeMC tot volle wasdom en gaan we met een glimlach en vol goede moed de festivalweide in. (JdC)

Nederlandstalige hiphop met een zachte g: laat dát maar aan rapper Alex Bergman, beter bekend als Meester Alex, over. Als allereerste act van het weekend in Club Smederij vergast de nét afgestudeerde Rockacademie-student het grotendeels uit jonge vrouwen en voor de regen schuilende gezinnen bestaande publiek op een halfuurtje Brabantse rap in de stijl van Timmietex.

Is het wat?
Op zich wel: onze Boxtelse vriend grossiert in lekkere beats en licht melige woordspelingen ('Prins Claustrofobisch', dat werk). Verder gebeurt er weinig, al komt er wat meer leven in de brouwerij als Alex het publiek voor aanvang van de laatste twee nummers vraagt om mee te zwaaien. Het tempo gaat wat omhoog, de raps verlaten Alex' mond steeds vloeiender, en onze favoriete leraar danst kortstondig als Wacko Jacko.

Wacko Jacko?
Yep. Beetje suggestief in zijn kruis graaien en cocky in het rond kijken, dat werk. Het past wel bij de kleine bebaarde rapper met zijn onafscheidelijke safarihoed, die graag zijn bedprestaties de revue laat passeren ('Onze seks ruikt naar bloemetjes'). Het kan de kleine kinderen en hun ouders in de gestaag drukker wordende zaal - buiten daalt de regen langzaam neer - niet deren.

Geen strafwerk dus voor deze Meester Alex?
Nee hoor, het is een op zich aangenaam halfuurtje op deze vroege eerste Mundial-middag. (JP)

Soweto Soul is het project van singer-songwriter Joep Pelt. Tijdens een reis naar Zuid-Afrika raakt de boomlange muzikant onder de indruk van mbaqanga, een ecelectische muziekstijl uit de townships, met invloeden uit soul, funk, rock en gospel. Omdat deze typisch Zuid-Afrikaanse muziekstijl steeds meer in de verdrukking komt door Amerikaanse hitparadegeweld, besluit Van Pelt, samen met Zuid-Afrikaanse en Europese musici, een nieuw project in het leven te roepen: Soweto Soul. Het doel: mbaqanga onder de aandacht brengen van een nieuw publiek via een album, documentaire én een serie optredens.

Swingen geblazen zeker?
Ja hoor, de heupen kunnen vanaf seconde één los. Zanger Zulu Boy en zijn drie soulvolle medezangers zwepen het publiek op met hun warme vocalen, daarbij ondersteund door Van Pelt en een lekker meedreinende ritmesectie. En dan moeten de blazers nog komen.

Pardon, blazers?
Yep: het Broken Brass Ensemble, vijf oergezonde Hollandse jongens die trombone, trompet en sax spelen alsof hun leven ervan afhangt. Later voegt gitarist Pablo van de Poel van DeWolff zich bij het combo, terwijl ook de Nederlandstalige rapper Rico (bekend van onder meer Opgezwolle) zich af en toe mag laten horen. Alles en iedereen komt bijeen in het lang uitgesponnen, in pittig midtempo uitgevoerde slotnummer, waarin Zulu Boy zich zichtbaar opwindt tijdens een vurig uitgespuwd relaas over zijn thuisland ('Once a slave, always a slave'). Enige probleem: dit is niet het slotnummer.

Say what?
De goedgevulde Koepelhal krijgt een wat kolderiek slotakkoord voorgeschoteld, waarbij een van de achtergrondzangers, inmiddels getooid met pruik en gouden zonnebril, het publiek vurig mag toerappen. De clowneske afsluiter is net één nummer te veel in een verder prima opgebouwde set van een uur. (JP)

Om 15 uur – het moment dat Bitori op het punt staat te beginnen – is het nog verdacht leeg bij het Parkpodium. De druilerige start van de dag zorgt dat mensen hun heil binnen zoeken. Maar wanneer de zonnige klanken van de Kaapverdische Bitori beginnen te klinken, kan het feest beginnen!

Wie is Bitori?
Vitor Tavares a.k.a. Bitori is ‘the Living Legend of Funaná’. In de jaren ’50 ontwikkelde hij in Kaapverdië met zijn accordeon de opzwepende muziekstijl funaná, die tijdens de Portugese bezetting afgekeurd werd en zelfs verboden. De muziek was zogezegd voor ‘onopgeleide boeren’ en hij werd te ‘wild’ geacht. Na de Kaapverdische onafhankelijkheid in 1975 werd de swingende muziekstijl wel opgepikt, maar vooralsnog vooral in Kaapverdië. Dit jaar wordt het debuutalbum 'Bitori Nha Bibinha’ uit 1996 (!) opnieuw uitgebracht op het label Analog Africa en dat is voor de ondertussen 78-jarige accordeonist een goede reden voor een wereldtour.

Gaat Bitori nu de hele wereld veroveren?
We hebben wel eens een voller veld gezien, maar de aanwezigen maken er écht een feestje van! Van kinderen met pakjes appelsap op Jip & Janneke regenlaarsjes, via  hippies op blote voeten en van top tot teen waterdicht ingepakte lui… Iedereen lacht en niemand kan stilstaan bij de swingende funaná-muziek van Bitori. Zelfs de spaghettikokers in de Pasta-foodtruck vieren vanuit hun cabine het feestje mee. Het is ook moeilijk om geen sympathie te hebben voor de 78-jarige accordeonist en vooral ook zijn metgezel 'Chando Graciosa', die op de ferrinho speelt en zingt. Met een grote glimlach en een behoorlijk aardig woordje Nederlands steelt hij de harten. “Mooie mense, jullie bent zo lief!”. De wereld veroveren? We weten het niet, maar Festival Mundial is wel ingepakt.

De prijs voor de beste moves gaat naar…?
De afvalprikker met de gouden tanden van de Mundial Crew, vooraan bij het podium. Het is nog vroeg, er valt voor het Parkpodium nog niet veel te prikken. Best tijd voor een dansje, moet de beste man gedacht hebben. Mooi om te zien hoe hij helemaal uit zijn dak gaat. Veel ogen blijven even op hem rusten, maar een grotere attractie dan Bitori en zijn band wordt hij gelukkig niet. (IG)

Voor de doorgewinterde Mundial-bezoeker kan Shantel geen onbekende zijn: de Duitse muzikant met Roemeense roots trad, samen met zijn Bucovina Club Orkestar, al diverse malen op tijdens het festival. Ook op deze zaterdagavond weet Shantel de immense Koepelhal met gemak te vullen. Nou ja, misschien niet helemaal, maar toch zeker tot over de helft. Dansende mannen en vrouwen met dreads, swingende gezinnen en een clubje verdwaalde corpsstudenten: als er íemand is die het woord 'verbinding' vandaag in de praktijk brengt, is het Shantel.

Een lekker 'warm' uurtje dus?
Zeker. Vanaf het moment dat de kleine man het podium betreedt, getooid met zijn karakteristieke pet en sjaaltje, gaat het los in de Koepelhal. Als een soort Rowwen Hèze in Balkan-stijl zwepen Shantel en zijn mannen en vrouwen de zaal tot grote hoogten op, mede dankzij een luidkeels meegezongen klasbak als Disko Partizani. Dat de achtergrondzangeres er vocaal even naast zit tijdens een wat rustiger intermezzo halverwege de show, nemen we dan maar voor lief.

Verder niets te mauwen?
Nou ja, eigenlijk wel een beetje. Wie eerdere Shantel-shows op Mundial bezocht, ziet vandaag helemaal niets dat hij nog niet eerder gezien heeft. De kalende drummer die de zaal met veel misbaar opzweept, het als één gedreadlockte man op de hurken laten zitten van het publiek, de slotact waarbij tientallen dames en een enkele dappere heer op het podium mogen dansen: we kennen het onderhand wel een beetje. Shantel: lekker, maar mede dankzij het totale gebrek aan vernieuwing ook wel een kléin beetje saai.

Hè, wat flauw allemaal.
Ja, sorry. 'We love you, see you next time!', roept Mundials huismuzikant aan het einde van het optreden. Sympathiek, maar het zou op zich geen ramp wezen als dat weerzien eens een keer iets verder in de toekomst ligt dan 2017. (JP)

Na een wat druilerige start leek het eindelijk opgeklaard op Festival Mundial. Helaas niet voor lange duur. Een paar minuten voor de geplande start van Nive and The Deer Children barst de hemel weer open en dat zorgt voor nattigheid. Heel veel nattigheid.

Na een korte soundcheck kondigt zangeres Nive Nielsen – op blote voeten en gehuld in een wit engelenjurkje – aan dat het optreden een kwartiertje opgeschoven wordt, tot het weer hopelijk wat meer is opgeklaard. Het geduld van de regen trotserende fans wordt op de proef gesteld.

Maakt ze het goed?
Ze maakt zeker volop dankbetuigingen, ze kan bijna niet geloven dat er speciaal voor haar mensen in de regen blijven staan. Maar hoe schattig haar verschijning ook, the folkpop van Nive and The Deer Children weet niet te betoveren. Misschien komen de dromerige klanken van deze luisterliedjes van Groenlandse bodem beter tot hun recht in een zonnige weide, of juist in de donkere, maar intieme en sfeervol gedecoreerde Club Smederij? In de frisse en regenachtige buitenlucht komt het in ieder geval niet helemaal aan.

En nu?
Als het droog wordt, stromen er gelukkig voor Nive en haar Deer Children wat meer toeschouwers naar de Smederijtuin. Vooral de hippiemeisjes met de Urban Farm-orchideeën in hun haren lijken de zoete, warme en beheerste klanken wel te waarderen. En dat is op zich ook niet gek, Nive Nielsen heeft een goede stem en ook de begeleidingsband (met blazers) presteert prima. Deze band heeft vooral de botte pech op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn. Tussen de nummers door hoor je tussen een over het algemeen vrij beheerst en bescheiden publiek toch ook nog een paar mensen uitbundig juichen voor de band. Voor deze mensen is het ronduit spijtig te noemen dat Nive and The Deer Children – na de late start – niet ook een kwartiertje langer doorspeelt. Een vrij kort optreden, dus.

Is het de strakke planning van Mundial?
Wie zal het zeggen. (IG)

Het is aardig vol op het podium. Met zeven man sterk slingeren de in Frankrijk wonende Marokkaanse zangeres en haar band de jazzy en bluesy, maar ook rockende ‘wereldmuziek’ de Koepelhal in. Helaas staan er weinig ontvangers in de zaal.

Waar is iedereen?
Waar bij de ‘Koepelhal-voorgangers’ Shantel & the Bucovina Club Orkestar de hele vloer bommetjevol stond, is er tijdens de show van Hindi Zahra weinig publiek te bekennen. Hooguit een kwart van de zaal is gevuld – en dat is al een vriendelijke schatting – wanneer de Berberse schone passievol heupwiegend haar chansons ten gehore brengt.

Wat had het publiek aangetroffen als ze wél massaal op waren komen dagen?
Een goede band, die op strakke wijze zeer diverse nummers speelt. Opvallend is dat de zang in de muziek niet per se altijd de boventoon voert. De stem van Zahra ‘blendt’ mooi in de klanken van het orkest, waardoor het af en toe ook wel weer lastig is om teksten te verstaan. Al zijn die ook vaak in het Frans of Arabisch, dus meezingen is er sowieso niet echt bij voor de meesten.

Hebben ze iets gemist?
Hindi Zahra gaat helemaal op in haar muziek. Dat is op zich bewonderenswaardig, maar ze verliest daarbij het publiek misschien nét wat te veel uit het oog. Tijdens het eerste nummer vraagt de frontvrouw het publiek om mee te doen en met haar mee te zingen. Daar wordt weinig op gereageerd, dus laat zij het hierbij. Als je naar een optreden gaat voor ‘koortjes op commando’, meezwaaien en -klappen, ben je hier inderdaad aan het verkeerde adres. De muziekliefhebber echter komt hier prima aan zijn trekken. Het laatste nummer mondt zowaar uit in een soort ‘metal-achtige’ climax, met Zahra fanatiek headbangend en met de haren zwiepend op haar knieën op het podium. Het neemt ons niet echt mee naar Marokko, maar het is wel mooi om te zien. (IG)

Auw, pijnlijk, vervelend en wat nog meer. De presentator van de foyer in de Hall of Fame kondigt Kraak & Smaak aan met een 'ZE ZIJN NIET MET Z'N ENEN, OOK NIET MET Z'N TWEETJES, MAAR MET DRIE DJ'S!'. Om vervolgens alleen Mark Kneppers achter de draaitafels te zien. Kompanen Oscar de Jong en Wim Plug zijn thuisgelaten, een zanger mee die bijzonder weinig bijdraagt aan de toch fijne teflondisco die eigenlijk veel te vroeg staat geprogrammeerd. Het is nog maar net kwart over drie als de foyer wordt gevuld met bubbelende bassen en beats zo smooth als de billetjes van een baby die zojuist aan de zijkant van de Hall of Fame wordt verschoond (ook dát is Mundial!). Als gevolg van het natuurlicht dat binnenschijnt, is de sfeer misschien wel te gemoedelijk en wordt er an sich wel gedanst, maar toch ietsje ingehouden, net zoals het geluid dat te voorzichtig uit de speakers komt. Daardoor lijkt de zanger ook niet voluit te willen gaan en blijft het bij wat klinkt als geneurie. En opzwepen moet hij al helemaal niet proberen, want op Clayton & Fuclrum's remix van All Good Funk Alliance' 'Sock It To Ya' wordt het beschamend als hij aftelt naar een drop die niet komt.

Druk wel?
Ramvol, maar dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat het buiten zeer matig weer is. Nog nooit zal Kraak & Smaak voor een publiek als deze hebben gedraaid, want kinderen van een jaar of 10 zijn er in groten getale, we zien een barhoofd van Café Bolle die zijn zus en moeder heeft meegenomen, ja; alle leeftijdsgroepen zijn wel vertegenwoordigd.

Gaat Kraak & Smaak nu ook aan de tropical house?
Daar lijkt het wel op als tegen het einde de set wordt stilgelegd en de zanger meldt dat we dingen wat langzamer gaan doen. Een zomerse track met een veel lager tempo klinkt, de panfluitjes blijven godzijdank heel ver weg en een dame uit het publiek mag zwoel gaan dansen met de zanger die nu wel hoorbaar is.

Dat is toch niet het einde hè?
Nee joh, daarvoor wordt klassiekertje 'Squeeze Me' ingezet dat met een goedkeurend gejuich wordt ontvangen. Een oprecht kippenvelmomentje die de klasse van Kraak & Smaak als producersteam toch maar weer bevestigd. (BvD)

Gedurende het uur dat Superpendejos krijgt in Club Smederij, hoop je ontzettend dat ze hun naam eindelijk eens een keer waar maken. Want deze 'enorme klootzakken' maken muziek van het meest gezapige soort. Het Spaans/Deens-duo doet een dj-set met eigen materiaal dat rip-off na rip-off is, beginnende met een vervelende versie van T. Raumschmiere's 'Monstertruckdriver' om te verzanden in zaaddodende balkanhouse a la Shantel en dan constant het tempo op een stroperige 115 BPM. Het is bewonderingswaardig dat het tweetal het soort muziek maakt wat zo weinig verrassingen in zich heeft, dat iedere track zowel lang  ls kort aanvoelt, mede met dank aan het constant leunen op slechts twee akkoorden. Bij gebrek aan gezang of een melodie, kon hier evengoed een keyboardspeler staan die enkel en alleen op zijn Yamaha de 'Accompaniment Style' aanzet en vervolgens er maar eventjes een biertje bij pakt. Een genante vertoning waarbij de outfits ook niet bepaald helpen.

Want?
Ontblote bast, kettingen en een tulband. Culturele toeëigening? Niets beters in de kast hebben liggen? We zullen het nooit weten.

Klinkt naar.
En dat is het ook. Zelfs al gaan er aardig wat mensen los, je kan je niet aan de indruk onttrekken dat bij iedereen hier alles het ene oor in gaat en bij het andere eruit. We zeggen niet graag dat dat ene neefje van je die met Fruityloops aan het pielen is dit ook had kunnen maken, maar: jouw neefje die met Fruityloops aan het pielen is, had dit ook kunnen maken.

Superpendejos?
Superaburrido. (BvD)

Fuck de wereldmuziek en balkanbeat, die eerder in de Koepelhal stonden en zeg maar dag tegen je mooie muzikale normen en waarden, want de dubsteprock van Modestep knalt Mundial kapot. Het trio uit Londen doet dat niet met gehuil over emoties of angsten. Er wordt met krachttermen gesmeten, gezongen over problemen over opgroeien in de Britse hoofdstad en gebeukt voor het leven. Laat onze moeders het niet zien!

Ik zag vlak voor de set anders aardig wat ouder Mundialpubliek staan.
Die waren net zo snel weg als dat je 013 kunt zeggen. Ze kwamen nieuwsgierig een kijkje nemen, hopend dat dit de nieuwe Arctic Monkeys of The Libertines waren. Maar na de eerste break zoeken zij gauw hun bed of de Tilburgse nacht op.

Hebben ze iets gemist?
Als je daarmee vraag of ze een ongecompliceerd beukfeestje hebben gemist? Ja.

Was dat alles?
Er waren wel wat verbeterpunten. De zang van frontman Josh Friend zit zwaar onder de autotune. Hij lijkt op verschillende momenten zijn microfoon met een mixer voorop het podium extra laag te draaien zodat de beats hem netjes overstemmen. Niet dat dat voor de dansende meute voor de stage uitmaakt. Voor hun deed Modestep al het nodige. Het deed beukend het licht uit. (JdC)