Een avondje knokken met The Brian Jonestown Massacre

En alle Nederlandse klootzakken

Jessy de Cooker ,

Na twee uur zit het er ineens op. Zanger Anton Newcombe slaat zijn laatste noot aan en verlaat, gevolgd door zijn zes bandleden, zonder groet het podium van de Jupiler Zaal van 013. Het is een abrupt einde van een avond waarin de spanningsmeter constant in het rood staat.

Je zou om tien uur ’s avonds vlak voor Festival Mundial bijna vergeten dat er steengoed gespeeld is. Oké, er is niet de vooraf door Newcombe beloofde drie uur gespeeld, maar gezien de onderlinge irritaties tussen het zevental is het voor ieders welzijn goed dat ze op tijd van het podium stappen. Tik The Brian Jonestown Massacre eens in op Google, gecombineerd met de term ‘fight’, en je kunt je hart ophalen. Tijdens het 26-jarige bestaan van de band eindigen concerten regelmatig in grootschalige knokpartijen.

Klootzakken
In 013 zit de sfeer er meteen in. Wanneer Newcombe en consorten het podium oplopen, wordt eerst de winnaar van de inzamelingsactie voor Oxfam Novib bedankt (de heren hebben het hart op de juiste plek zitten), waarna de zanger/gitarist voor hij ‘Never Ever!’ inzet vraagt waar de Nederlandse klootzakken zijn. Zo, die zit. De eerste ronde is voor Newcombe, mede door een overdonderend mooie en kalme versie van het openingsnummer. 

Ronde twee doet niet lang op zich wachten. Na de rockende Engelse versie van ‘Vad Hände Med Dem?’ nemen Newcombe en gitarist Ryan Van Kriedt het op tegen de geluidsman.  “We willen ons verontschuldigen voor het geluid. Deze zaal klinkt als Darth Vaders tombe,” roepen ze. De geluidsman countert meteen door de zang een paar nummers lang zó hoog in de mix te gooien, dat iedere net niet gehaalde noot in de zang van Newcombe zelfs voor de muziekleek te horen is. Toegegeven, zonder oordoppen klinkt de psychedelische muziek op sommige momenten warrig. Maar is dat niet de charme die The Brian Jonestown Massacre op plaat ook heeft?

Verkeerde concert 
Het chagrijn blijft, en het spelplezier is niet bepaald van de gezichten van het zevental af te lezen. Alleen bij een virtuoos gespeeld ‘Anenome’ breekt er een glimlach door op het gelaat van Newcombe. Vooral toetsenist Rob Campanella speelt met een gezicht waarvan lijkt af te lezen dat hij de keyboards op het verkeerde concert speelt.

Irritatie op irritatie

Na het potje sparren met de geluidsman komt er een nieuwe spanningspiek midden in de set. Het effectenboard van Van Kriedt weigert dienst, en in plaats van dat door te geven aan Newcombe moet tamboerijnvirtuoos Joel Gion het de zanger vertellen. Na wat gescheld over en weer wordt er doorgespeeld, maar de morele overwinning is deze keer voor Newcombe. Al wordt die geïrriteerder en geïrriteerder.

'Fucking DJ's'
De klapper moet dan nog komen. Wanneer Newcombe tijdens ‘Open Heart Surgery’ zijn zangpartij begint, valt de kabel uit zijn microfoon. Gaat hij uit frustratie zijn woede koelen op zijn microfoonstandaard? Nee. Hij begint een monoloog waarin hij stelt dat dit bij ‘die fucking DJ’s’ nooit voorkomt. ‘Open Heart Surgery’ wordt daarna herstart, maar goddomme, je krijgt echt het gevoel dat Newcombe iets in elkaar wil trappen. Maar of hij dat op het podium doet of ernaast? Het eerste lijkt het geval, want er moet nog een uur en een kwartier worden gespeeld van de beloofde drie.

Tot Newcombe een kwartier na zijn uitbarsting besluit dat het gedaan is. Een kleine zwaai naar 013 volstaat als afscheid. Op muzikaal vlak is het te hopen dat we dat ene uurtje ooit mogen inhalen, maar god, wat was het spannend.