De jongens van Pulse zijn lekker bezig. Na het winnen van bandwedstrijden Nollie-Dollie Festival, Helvoits Weekend en Wolluck-Stock, kan de band nu ook het podium op met nieuw, meer uiteenlopend materiaal. De Without Warning-EP is zowel up-tempo, als ruig, met genoeg gevoelige momenten. Zo uiteenlopend is ook de releaseparty in Hall of Fame.

Vakantie
Wat betreft de omstandigheden heeft ook het voorprogramma behoorlijk wat pech. Het Tilburgse studentenleven is uitgestroomd naar de binnenstad, om daar de laatste week van de vakantie te vieren met goedkoop bier. Daarnaast is het de hele dag al snikheet, ook in Hall of Fame en dat maakt het een stuk minder aantrekkelijk alvast naar binnen te gaan. Terwijl buiten een koel briesje opsteekt, trapt grungerockband Autumn Leaves binnen in een broeikas af, voor ongeveer twintig man aan vrienden en familie. De ongepolijste akkoorden en ietwat klaaglijke zang galmen door het zaaltje, maar dat lijkt de band weinig  te kunnen schelen. Die opent stevig en werkt de set met een glimlach af.

Intiem
Opvallend is vervolgens het optreden van de Twents-Nijmeegse singer-songwriter Daniel Cane. Zou zo'n uitgekleed geluid passen tussen twee beukende rockoptredens in? Daniel Cane staat bijna heel het concert op zijn blote voeten midden in de zaal, met het publiek in een kring om zich heen. Hij heeft een dijk van een stem en slingert die loepzuiver naar alle hoeken van de zaal. Zijn odes aan liefde, liefdesverdriet en andere levensverhalen wisselt hij af met droge humor. Hij krijgt mensen knap stil of laat ze meezingen wanneer hij daarom vraagt. Het wordt een warme, intieme show, maar helaas moet Cane vechten tegen de aanhoudende hitte. Misschien is zijn setlist iets te serieus voor een benauwde zomeravond als deze; aan het einde kwebbelt een groot deel van het publiek genadeloos door de warme klanken heen, ook al verdient Cane meer dan dat.

Opblaasbeesten
Meer jong bloed stroomt dan de zaal binnen; de vaste aanhang van Pulse zorgt voor beweging rondom de bezwete, wat ongemakkelijk ogende ooms en tantes. Dan is het zo ver: op de tonen van de bombastische Excalibur-hymne bestijgen Jasper Martens, Robin Toorians, Sam Hamers en Tim Peters het podium. Met 'Lose Control' storten ze meteen al hun energie uit over het nu zestigkoppige publiek. "Jezus, wat is het warm", verzucht zanger Jasper meteen al na het eerste nummer. Het duurt dan ook niet lang voor er strandballen en opblaaskrokodillen, -apen en -slangen de zaal in worden geworpen. "Heeft iedereen genoeg te drinken? Wie nog niets heeft: nu naar de bar!", beveelt de zanger. De toon is gezet en de band is vrolijk, los en ijverig in ieder opzicht. Met de catchy punkriffjes, meeschreewrefreinen en drumsolo's weet de band er een echt feestje van te maken, ook al laat het grootste deel van het publiek zich nog steeds moeilijk aansteken. Niemand hoeft spijt te hebben Pulse te hebben verkozen boven een koude cocktail op een terrasje ergens in de stad.

Foo Fighters
Op de mix van de Without Warning-EP komen niet alle ideeën goed uit de verf. Zo schermert de wat dromerige gitaarsound van de Foo Fighters door het rockgeluid van de titeltrack heen, maar niet zodanig dat het opvalt. Bij Steeling The Thunder zou een ruigere sound niet misstaan, om het zo te laten brullen als het live doet. Zo lijkt Pulse op het hele album de perfecte sound nog niet te hebben gevonden. Het zijn details waar de fan in het publiek zich weinig van aan zal trekken, want live valt alles op zijn plaats. In Hall of Fame wordt de zaal verwend met solo's op zo'n beetje ieder instrument, ingetogen klanken en aanstekelijke ritmes wanneer alle registers open gaan.  Zeker als Pulse die overtuiging in de studio kan overbrengen, is een doorbraak op landelijk niveau niet ver weg.