Het Eindhovense duo Paramatman heeft echter eerst nog de eer deze feestelijke bijeenkomst te openen. Wikipedia leert ons dat de naam van deze band een term uit het Sanskriet is die zoiets als 'de opperste geest' of 'het primordiale zelf' aanduidt – de individuele ziel die zich van haar ketenen bevrijd heeft. Over de innerlijke verlichting van dit tweetal kunnen we verder natuurlijk geen oordeel vellen, maar het mag in ieder geval wel met enig recht ontketend genoemd worden als het op manifeste energie aankomt. Terwijl zanger/gitarist Koen Jacobs zijn teksten vol overtuiging door de microfoon spuwt en ruw op zijn instrument ramt, gaat Jeroen Wagtmans onvermoeibaar tekeer op het drumstel, zodat de nummers regelmatig zonder noemenswaardige pauze in elkaar overgaan. “We don't need absolution,” zo wordt ons tenslotte op felle toon vanaf het podium meegedeeld, en waarom zou je die inderdaad ook behoeven, als Paramatman zijnde. Een goed begin van de avond.
Shoulders of Giants overrompelt Hall of Fame met spetterende show
Paramatman staat garant voor enerverende start
Dat we de Hall wel eens leger hebben gezien dan bij de albumpresentatie van Shoulders of Giants, zou een understatement zijn. De lokale alternatieve rockers lijken deze donderdag ook zelf positief verrast te zijn door de overweldigende hoeveelheid bezoekers, maar met hun hechte en enthousiaste spel maken ze binnen de kortste keren duidelijk dat deze belangstelling zeker gerechtvaardigd is.
PARAMATMAN
SHOULDERS OF GIANTS
De jongens van Shoulders of Giants zijn vanavond vanzelfsprekend de sterren van het bal, met een eerste volwaardig album op zak dat men dolgraag aan de wereld wil voorstellen. Zoals gezegd hoeft dit gezelschap dat gelukkig niet voor anderhalve man en een paardenkop te doen: de zaal is nog beter gevuld dan bij het voorprogramma al het geval was, hetgeen ongetwijfeld bevorderlijk is voor de motivatie van het viertal. De groep schiet dan ook vlot uit de startblokken, en laat zich door een incidenteel technisch mankement als een kapotte monitor allerminst uit het veld slaan. Uiteraard mag de sterke nieuwe single 'Won't Go Down' (“wie heeft de clip al gezien?”) niet ontbreken in de uitgebreide set die de jonge honden voor de gelegenheid hebben samengesteld, maar tekenend voor de consistente kwaliteit van het materiaal is dat de omringende nummers daarbij niet verbleken. Shoulders of Giants heeft onmiskenbaar een aanzienlijk talent voor het schrijven van groots opgezette, melodramatische rocknummers, terwijl frontman Mark van Bavel en sologitarist Daniël Hemmen zich live tot echte blikvangers ontpoppen.
Het succes van de performance is echter zonder meer een collectieve prestatie, gedragen door een tegelijk hecht en breed uitwaaierend groepsgeluid dat erg van deze tijd is gecombineerd met een buitengewoon enthousiaste presentatie, waardoor de merendeels jeugdige aanwezigen moeiteloos in de ban gehouden worden. Het zou ons niet verbazen als deze makkers met hun verse schijf 'At Wits' End' als blinkend visitekaartje nog behoorlijk wat potjes gaan breken. (Mensen die na dit flitsende optreden nog behoefte voelen aan een elektronische afterparty, worden trouwens op hun wenken bediend door DenBrok.)