Surrealisme domineert drieënveertigste editie Gifgrond

Muvic, Tav Exotic en Jelle Buma staan garant voor hallucinerende avond

Wouter de Waal ,

Bizarre beelden mogen dan altijd al prominent aanwezig zijn op Gifgrondbijeenkomsten, deze zaterdagse voorjaarseditie mondt, via atmosferisch drumwerk van Utrechter Jelle Buma en een dansbare audiovisuele performance van het Brusselse tweetal Tav Exotic, zelfs uit in een complete cinematografische reis, met dank aan de dromerige 'Alice'-bewerking van de mannen van Muvic.

JELLE BUMA

De avond start met een stevige percussie-exercitie van Jelle Buma, een trommelaar die zich naar eigen getuigenis graag mag spiegelen aan de drummachine die op de prille albums van industrieel metaalinstituut Godflesh te horen is. Nochtans klinkt zijn eigen vrij subtiele en gevarieerde manier van drummen behoorlijk menselijk, maar je snapt wel waar zijn fascinatie vandaan komt: net als de Britse industrialband heeft hij een voorkeur voor hypnotische ritmes, die hij inbedt in atmosferische elektronische klanken voor extra duister en meeslepend effect. Hoewel de naar binnen gekeerde stemming continu blijft, is de set opgedeeld in verschillende stukken, tussen welke de drummer af en toe aanpassingen aanbrengt aan zijn kit, eenzelfde kalmte en concentratie uitstralend als tijdens zijn spel. Een aangenaam intense opening van dit Gifgrondfeest.

TAV EXOTIC

Hoewel Tav Exotic voor zover wij weten nog niet eerder op dit partijtje is langsgekomen, komt de donkere ('exotische') helft van dit duo ons wel bekend voor: onder het alias 'Bear Bones, Lay Low' stond hij een tijd terug al eens in deze zelfde ruimte. Vandaag schotelt hij ons tezamen met zijn eveneens vanuit Brussel opererende compagnon een fijne performance voor, waarin ruimte is voor het nodige diepe gebrul, een speelgoedsaxofoon en vooral heel veel synthesizers en knopjes, terwijl tegen de achterwand de nachtelijke avonturen van een geanimeerd skelet geprojecteerd worden, waarin benevens planten en bloemen vooral oogballen in allerhande constellaties een belangrijke rol spelen (wellicht dat de visuele obsessies van cult act The Residents hier van invloed zijn geweest). Het optreden vangt schijnbaar in vrije vorm aan, maar krijgt al gauw opvallend dansbare contouren, die een handvol aanwezigen ook daadwerkelijk tot beweging aanzetten. Wie dansen wil, moet dat trouwens ook zeker nu doen, aangezien de afsluiter van deze avond uit heel ander, zij het bepaald niet minder magisch hout gesneden is.

MUVIC

Afgaande op de bovenstaande vijf letters zou je misschien denken dat de slotact een Slavisch collectief is, maar achter dit bondige label gaan in werkelijkheid de onmiskenbaar Italiaans klinkende namen Andrea Lepri en Paolo Baldini schuil. Toch blijkt de eerste associatie niet helemaal onjuist, want de film die bij de performance van dit tweetal centraal staat, is van de hand van de Tsjechische “militante surrealist” Jan Švankmajer: 'Alice', gebaseerd op het welbekende kinderverhaal van Lewis Carroll. Bij de Tsjech gaan we weliswaar niet “Down The Rabbit Hole” (de terugkerende DJ met dezelfde naam staat deze keer trouwens ook niet achter de draaitafels: nieuwkomer DJ Fake neemt de honneurs waar), maar duiken we een tafellade in, het hallucinante effect van de beelden is er niet minder om. Met een zichtbare passie voor het poppentheater leidt de filmmaker ons een droomdomein met zijn eigen verknipte logica binnen, die door de montage van de Italianen nog verder gefragmenteerd raakt, maar waarin een sterk 'beeldrijm' zit. Zo ontstaat er bijvoorbeeld een verband tussen de voortanden van het witte konijn, de tanden van de pratende Alice en het afhakken/afknippen van (kaarten)hoofden, de favoriete hobby van de Hartenkoningin. De gemaskerde, 'onzichtbare' muzikanten produceren hierbij met geassorteerde elektronica en de meest uiteenlopende instrumenten een zeer treffende soundtrack, een soort van avant-gardistische variant op het hoorspel. Zo smelten beeld en geluid samen in een geestverruimend totaaltheater – voorwaar een knappe prestatie van deze onherkenbare zuiderlingen. [Gifgrondliefhebbers doen er overigens goed aan zaterdag 23 mei alvast in de agenda te omcirkelen: dan is het tijd voor #44.]