Een goed begin is het halve werk, zo luidt het cliché, en een betere illustratie van deze zegswijze dan Disavowed vandaag geeft is nauwelijks denkbaar. De technische death van de Brabanders steekt prima in elkaar, maar wat deze performance werkelijk memorabel maakt is de uitermate aanstekelijke presentatie van brulboei Robbe Kok. Wanneer we iets na aanvang de zaal binnenlopen, horen we hem net een peppraatje houden, maar zien niemand op het podium spreken – het duurt even voor we beseffen dat we hem voor de de spreekwoordelijke planken moeten zoeken. Daar brengt deze jongen ook het grootste deel van de set door, afwisselend brullend en gemoedelijk keuvelend tijdens en tussen de nummers, terwijl hij zich op de handen van het publiek naar de bar helemaal bovenin de zaal en weer terug laat vervoeren. Het korte intermezzo met het zoontje dat volgens zijn trotse pa ooit een uitstekende drummer gaat worden, maakt de knusse familiesfeer van dit optreden compleet. Een hele fijne binnenkomer. (MdW)
Bloodbath eindigt zaterdag Deathfest met een knipoog naar het verleden
Bands knallen nog één keer op laatste editie Neurotic
Het tragische nieuws dat er na dit jaar geen Neurotic Deathfest meer zal zijn, is op deze tweede dag van het festijn ook tot de optredende acts doorgedrongen, die bijna allemaal de gelegenheid te baat nemen om Ruud Lemmen en het Neurotic Deathfestteam te bedanken voor alle mooie jaren. De sfeer is echter verre van melancholiek – eerder grijpt men de kans aan om een extra geïnspireerde set neer te zetten, wat menig combo vandaag tot grote hoogten stuwt.
DISAVOWED
CENTURIAN
Deze band uit het Gelderse Putten was in 2011 en 2013 ook al te gast in Tilburg. Als ons geheugen ons niet in de steek laat, konden we ze die twee keren in de Kleine Zaal bewonderen, maar nu mogen ze tenslotte toch op de Main Stage aantreden. Een terecht eerbetoon aan de kwaliteiten van hun goed doorwrochte death die erin slaagt tegelijkertijd lomp, bruut en sinister te zijn. De boomlange Niels Adams oogt vervaarlijk als altijd en spuugt zijn teksten met veel overtuiging het publiek in, dat na de olijke performance van daarnet even moet omschakelen naar de donkerder sfeer die hier wordt neergezet. Dat lukt uiteindelijk echter zeer goed, en tegen de tijd dat men is aangeland bij de oude klassieker 'Hail, Caligula!!!' zien we dat deze twee woorden hier en daar uit volle borst worden meegebruld, waarmee het krachtsverheerlijkende heidendom van weleer weer even opflakkert. (MdW)
GOROD
Het Franse Gorod was ook al eerder op dit festival te bewonderen, maar toen waren we er helaas niet bij. De band uit Bordeaux specialiseert zich, zoals vele andere bands op dit festival, in technische death, maar dan toch wel van een heel ander soort dan gebruikelijk: Ingewikkelde drumpatronen en vreemde breaks vormen bij hen een bed voor melodieuze (!) progressieve gitaarsequenties, en de majestueus aandoende liedstructuren die er het resultaat van zijn doen ons hier en daar wel wat aan het illustere Cynic denken. We waren van tevoren nog niet bekend met deze band, maar we kunnen niet anders zeggen dan dat hun originele invulling van het extreme metalgenre ons uitermate positief verrast. De openbaring van de dag komt voor ons deze keer uit Aquitanië. (MdW)
DEAD CONGREGATION
Licht en duisternis wisselen elkaar deze zaterdag af op het hoofdpodium: na de oceaanblauwe death van Gorod worden we zonder erbarmen in het inktzwarte universum van Dead Congregation getrokken. De Grieken uit Athene worden hier en daar wel vergeleken met het Amerikaanse Incantation, en voor zover ook zij een van doemvoorstellingen doortrokken sfeervolle variant op het deathgenre maken, valt die vergelijking zeker te billijken. De wereldbeschouwing die uit de van elke hoop gespeende klanken van dit viertal spreekt, komt goed overeen met die van menig Deathfestganger; waar bij Gorod de zaal gaandeweg iets leger werd, zien we hier de nodige rijen headbangende zwarthemden voor ons staan. Zoekt u death metal met een onverbiddelijke uitstraling, dan bent u bij Dead Congregation aan het juiste adres. (MdW)
ORIGIN
Het Amerikaanse Origin, dat vervolgens in de grote zaal aantreedt, is natuurlijk bepaald geen onbekende op het Deathfest: zoals frontman Jason Keyser al aangeeft, stond de band de afgelopen twaalf jaren één op de drie keer op de planken tijdens het festival. Ervaring uit het verleden leert dat het bij deze even brute als complexe band altijd feest is, en inderdaad gaat het publiek ook vandaag weer stevig uit zijn dak, aangevuurd door de schijnbaar onvermoeibare Keyser, die de aanwezigen maant tot 'circle pits' en verscheidene bezoekers succesvol ondersteunt in het doorbreken van de aanzienlijke stagedive-barrière van monitoren vooraan het podium. Ook de 'silent wall of death', waarbij het publiek reeds op elkaar inloopt terwijl de muzikanten zich nog gedeisd houden, mag wederom geslaagd heten. Mooi dat deze mannen zich nog eenmaal op dit festijn hebben kunnen vertonen. (WdW)
BENIGHTED
Frankrijk is deze dag goed gerepresenteerd, want na de gasten van Gorod (en Kronos) mag het veelzijdige deathgezelschap Benighted in aanloop naar het afsluitende concert op het hoofdpodium de Kleine Zaal onveilig gaan maken. De omvang van deze ruimte is nogal bescheiden in verhouding tot de reputatie van de band, waardoor het niet behoeft te verbazen dat het dringen geblazen is bij de zaalingang. Van een dergelijke drukte zijn we op zichzelf niet zo gecharmeerd, maar voordeel is wel dat de fysieke interactie met het publiek in deze omgeving aanzienlijk soepeler verloopt dan in de met hindernissen overladen grootste zaal. Het resulteert in een dampende en dynamische show, opgeluisterd door talloze crowdsurfers en stagedivers, die tenslotte uitmondt in een overvol plankier waarop zowel muzikanten als overenergieke aanhangers hun plekje hebben gevonden. Een hartverwarmend tafereel. (WdW)
BLOODBATH
De hoofdact van deze zaterdag is Bloodbath, een 'supergroep' die ontstond toen een aantal gerenommeerde Zweedse progressieve metalmuzikanten besloot zich voor de aardigheid eens op ouderwetse death te storten. Dat de grap onderhand behoorlijk uit de hand gelopen is, wordt wel bewezen door het feit dat men inmiddels alweer een slordig anderhalf decennium bezig is en vier volwaardige studioalbums heeft uitgebracht, met een prominente slotshow op dit festival als gevolg. Nochtans blijft er iets van pastiche doorschemeren in de performance van de mannen, al helemaal in de theatrale presentatie van verse frontman Nick Holmes (inderdaad, de zanger van Paradise Lost), die trouwens aanvankelijk onverstaanbaar is. Dit technische euvel wordt echter spoedig verholpen, waarna we getrakteerd worden op een optreden dat overtuigend aantoont dat met de muzikale kwaliteiten van dit combo in ieder geval niet te spotten valt. De publieksreceptie is dan ook prima: vrolijke hits als 'Eaten' (“I've had one desire since I was born/To see my body ripped and torn”) worden met overweldigend enthousiasme onthaald. Een verwijzing naar de klassieker 'Left Hand Path', die we gisteren met dank aan Entombed (A.D.) nog in de oorspronkelijke versie konden horen, besluit dit optreden op een treffende noot. Heel fraai gedaan. (WdW)