Het voor de Manne misschien wat ongelukkige toeval wil, dat Lambiek de vorige avonden ook al enkele alternatieve feesten op de rol had staan, namelijk de tweede editie van de in culturele kringen nu al zeer populaire dansavond ‘Pierewaaien’ en het eerste heuse Woolstock Winterfest. Het viel dus te verwachten dat vele cultureel geïnteresseerde partybeestjes uit Tilburg en omstreken deze zondag te brak zouden zijn om weer naar het oergezellige Kaffee af te zakken, maar bij binnenkomst blijkt het etablissement gelukkig een plezierige mix van stamgasten en concertgangers te bevatten. Mensen uit die eerste categorie moeten soms wat wennen aan de stilte die bij het optreden van zo’n slechts met gitaar en stem gewapende singer-songwriter nu eenmaal vereist wordt, en enkelen druppelen na verloop van tijd het café uit, maar de volhouders kunnen genieten van een serie ijzersterke composities van een bescheiden performer, die tussen de nummers door en passant de kans grijpt om zijn basale vertrouwdheid met enkele metal- en hardrockacts (Metallica, AC/DC) en de Franse taal te etaleren (wat tot enige komische geïmproviseerde dialoogjes leidt).
Kaffee Lambiek gaat overstag voor Darren Cross (en andersom)
Australische singer-songwriter overtuigt met wrang-komische en maatschappijkritische liederen
De connaisseur van de Tilburgse undergroundscene is wellicht op de hoogte, of zou dat op zijn minst moeten zijn, van het lokale radioprogramma ‘Spannende Manne’, de creatieve uitlaatklep van Jean-Paul Arends en Bas Witte, die de avontuurlijke luisteraar elke woensdagavond tussen negen en elf vergasten op minder gangbare, maar daarom niet minder interessante muzikale genoegens. Zelf, we geven het eerlijk toe, hadden we nog nooit van dit kroonjuweel van de lokale omroep gehoord, totdat we gewezen werden op het eerste live-initiatief van de Manne, het optreden zondag jongstleden van de Australische veertiger Darren Cross, die eerder al zijn sporen verdiende in indierockoutfit Gerling en het folk-noir-duo Jep And Dep. Met de recente beledigingen van ’s werelds belangrijkste brulaap aan het adres van de eerste burger van die misschien wat afgelegen, maar niettemin schone natie nog vers in het geheugen, konden we natuurlijk niet wegblijven bij dit optreden van een sympathieke vertegenwoordiger van het volkje ‘Down Under’.
Dat het Frans nog wat door zijn hoofd spookt, is niet verwonderlijk, want de kleine man heeft pas vandaag de Franstalige wereld verlaten voor dit unieke optreden in Tilburg, zijn eerste op Nederlandse bodem, dat we te danken hebben aan de digitale bromance-op-afstand tussen Cross en organisator Witte. Met dat in het achterhoofd is de publieksrespons, ondanks een al vroeg in de setlist vallende kraker als ‘Just Got Along’ (die hij, jawel, vergezeld laat gaan van een sneer aan het adres van Trumps Amerika), in het begin aan de bescheiden kant, maar gaandeweg komen de aanwezigen wat meer los, zodat we na de indrukwekkende afsluiter, aangekondigd als ‘een éénmansrockopera over religie’, na enig aandringen zowaar enkele toegiften krijgen, waarin het leed dat voortvloeit uit een knappe vriendin en een vogel die elke ochtend om vijf uur aan Darrens raam komt kwetteren bezongen worden. Het is duidelijk dat het gebrek aan (rock)sterallures de overigens niet met te weinig zelfspot gezegende Cross enigszins dwarszit, dus om zijn performance toch nog enig cachet mee te geven, laat hij zich aan het eind van het optreden met stoel en al op de grond vallen. Een typerend einde voor een optreden dat zowel kwalitatief hoogstaand als prettig relativerend was.