Het is hoogzomer met Okwaro en Malibu

Geen tijd voor winterdipjes in Extase

Manoek Lambregts ,

Twee zomers klinkende bands die nummers spelen op het snijvlak van nederhop en reggae: afgelopen donderdag (8 december) was er een Nederlandstalige editie van Soda POP in Extase. Het was zó rustig in het café dat de bands besloten om mar wat later te beginnen. Zat Tilburg wel te wachten op Okwaro en Malibu?

Klokslag negen uur, Okwaro zou moeten beginnen. In de zaal staan tweeënhalve kip te nippen aan een drankje. De dansvloer blijft leeg, het podium ook. Na een klein halfuur stroomt ineens, met z’n allen tegelijk, het publiek binnen. De dames en heren van Okwaro duiken ook op. De eerste nummers van de groep klinken speels, vrolijk en kennen die lekkere, meedeinende reggae-groove. De toeschouwers hebben het zeker naar hun zin, ze dansen volop mee en komen braaf naar voren als dat van hen gevraagd wordt. Zodra de zanger iedereen op het podium wil hebben, lijkt iedereen toch verlegen en blijven we met z’n allen vertrouwd op de begane grond staan. Aan het eind van de show zet Okwaro een meezinger in. “Wat je voeeeeelt, vanbinnen,” wordt verassend luid meegezongen. Door het volume zou je bijna denken dat het zaaltje propvol is, terwijl er maar dertig man staat. Na het clichématige ‘we want more’ speelt Okwaro nog een experimentje, zoals ze het zelf noemen. Het klinkt dan ook net iets minder zomers, dansbaar en lekker dan de voorgaande nummers.

Malibu: lollige nonchalance

Next up: Malibu. Vier nonchalant geklede heren stappen het podium op. Zanger Twan van Bragt verschijnt in een zwart-gouden trainingspak van Adidas en heeft een eigenwijze blik. Lekker fout. Van Bragt staat casual een beetje van links naar rechts te hoppen. Ontzettend veel beweging zit er niet in, maar dat hoeft ook niet: de muziek van Malibu is minder uptempo dan van de band die hiervoor speelde. Hierdoor is het soms ook wat minder dansbaar. De instrumentale delen klinken meer als een sloom rockgenre, maar de teksten zijn lollig. Zo is Bennie is een lastig menneke, heeft André Willems een delirium zonder drank, en tekent iemand een vieze piemel op de blauwe post. Natuurlijk speelt de groep ook ‘Hauw Hauw Hauw’, waar het Tilburgse station in voorkomt. De heren beschrijven zichzelf als een band die je doet denken aan de vergeelde vakantiefoto’s uit de jaren zestig, en na deze show in Extase snap je wat ze bedoelen. Alleen is het de vraag of de gemiddelde bezoeker van dit optreden überhaupt vakantiefoto’s uit de jaren zestig heeft…